Należności za konwojowanie osób i rzeczy oraz za przechowanie rzeczy.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1929.47.390

Akt utracił moc

Wersja od: 25 marca 1947 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI WYDANE W POROZUMIENIU Z MINISTREM SKARBU

z dnia 25 czerwca 1929 r.

o należnościach za konwojowanie osób i rzeczy oraz za przechowanie rzeczy.

Na zasadzie art. 573 lit. b) kodeksu postępowania karnego z dnia 19 marca 1928 r. (Dz. U. R. P. Nr. 33, poz. 313) zarządza się co następuje:

Rozdział  I.

Należności za konwojowanie osób i rzeczy.

§ 1. Funkcjonarjusze państwowi oraz osoby wojskowe, konwojujący osoby i rzeczy do władz wymiaru sprawiedliwości, otrzymują od tych władz należności według przepisów dotyczących podróży służbowych.

§ 2. Przepis § 1 nie ma zastosowania do funkcjonarjuszów policji państwowej w wypadku przewidzianym w art. 13 ust. ost. rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 6 marca 1928 r. o Policji Państwowej (Dz. U. R. P. Nr. 28, poz. 257).

Koszty, poniesione przez policję państwową w wypadku określonym w ustępie pierwszym, wlicza się do kosztów postępowania karnego, o ile zastaną sądowi zgłoszone.

§ 3. Organa gminne, spełniające czynności określone w § 1 (art. 44 przep. wprow. k. p. k.), otrzymują należności według przepisów wymienionych w § 1, a odnoszących się do funkcjonarjuszów państwowych najniższego stopnia.

§ 4. Oprócz należności, przewidzianych w §§ 1 i 3, należy konwojentowi przyznać rzeczywiste koszty poniesione na przewóz osób lub rzeczy.

§ 5. Jeżeli funkcjonarjusz państwowy lub organ gminny spełnił równocześnie wobec tejże samej władzy czynności konwojenta w różnych sprawach karnych, natenczas przyznaje się mu należności, przewidziane w § 1 względnie w § 3 niniejszego rozporządzenia, tylko raz i rozdziela je pomiędzy wszystkie te sprawy równomiernie (art. 557 k. p. k.).

§ 6. Jeżeli funkcjonariuszowi państwowemu lub organowi gminnemu służą z tytułu czynności, spełnionych tego samego dnia i wobec tejże samej władzy - choćby w różnych sprawach, należności konwojenta i świadka, należy mu przyznać należności tylko według przepisów niniejszego rozporządzenia.

W zakresie rozdziału przyznanej należności ma zastosowanie § 5.

§ 7. Władza, która zarządziła konwojowanie, wypłaca konwojentowi jego należność.

Konwojent może od kierownika najbliższego sądu grodzkiego otrzymać zaliczkę na poczet swej należności. Wypłacenie zaliczki kierownik sądu uwidacznia na poleceniu służbowem i zawiadamia o tem władzę, która zarządziła konwojowanie. Władza ta sprawdza rachunek, ustala należność i wypłaca ją po potrąceniu zaliczki.

Jeżeli jednak konwojowanie stosownie do polecenia wykonano do innej miejscowości, niż siedziba władzy zarządzającej konwojowanie, władza lub organ, do którego konwojent miał się zgłosić, poświadcza mu wykonanie czynności, kierownik zaś sądu grodzkiego, uprawniony do dania zaliczki (ust. 2) sprawdza rachunek, ustala należność i wypłaca ją.

Wysokość zaliczki może wynosić w wypadku przewidzianym w ustępie 2 kwotę wystarczającą na pokrycie kosztów podróży do miejsca przeznaczenia i diet na czas tej podróży, w wypadku przewidzianym w ustępie 3 - kwotę wystarczającą na pokrycie pełnej należności.

O wysokości wypłat władza ustalająca należność zawiadomi sąd właściwy do ustalenia kosztów postępowania (§ 176 reg. kar.).

§ 8. Jeżeli świadek, mieszkający w siedzibie sądu lub w miejscowości odległej mniej niż 15 kilometrów od siedziby sądu, musi ze względu na swój wiek, chorobę, lub cielesną ułomność odbyć drogę odpowiednim środkiem transportowym, należy mu przyznać koszty przejazdu według postanowień dotyczących świadków.

Jeżeli świadek w tym wypadku może odbyć drogę tylko w towarzystwie drugiej osoby, należy przyznać koszty przejazdu w myśl ustępu poprzedniego również towarzyszącej mu osobie.

§ 9. 1 Postanowienia §§ 38 - 40, 41 ust. ost., 42, 43 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 czerwca 1929 r. o należnościach świadków, biegłych i tłumaczów (Dz. U. R. P. Nr. 47, poz. 339) stosuje się odpowiednio.

Rozdział  II.

O należnościach za przechowanie rzeczy.

§ 10. Jeżeli zwierzę oddano na przechowanie osobie godnej zaufania (art. 163 § 1 k. p. k.), natenczas pożytki otrzymywane ze zwierzęcia stanowią w zasadzie wynagrodzenie za jego przechowanie.

Jeśliby ze zwierzęcia nie można było otrzymywać pożytków lub też jeśliby wartość ich nie pokrywała kosztów utrzymania zwierzęcia, natenczas przyznać należy wynagrodzenie za utrzymanie według zwykłych cen miejscowych.

§ 11. Jeżeliby koszta utrzymania zwierzęcia, przyznawane według § 10 ust. 2, przewyższały jego wartość, natenczas należy zarządzić sprzedaż zwierzęcia według przepisu art. 163 § 2 k. p. k.

§ 12. Jeżeli rzeczy oddano na przechowanie do magazynów pozostających w zarządzie państwowym lub samorządowym albo w zarządzie przedsiębiorstwa państwowego lub samorządowego albo też osobom trudniącym się zawodowo przechowywaniem rzeczy (domy składowe), natenczas za przechowanie rzeczy opłaca się należność według obowiązujących taryf, a w ich braku - według zwykłych cen miejscowych.

§ 13. 2 Należność za sądowe przechowanie rzeczy lub za przechowanie rzeczy u godnych zaufania osób innych, niż wymienione w § 12, ustala się w braku szczególnych taryf za jednomiesięczne przechowywanie poszczególnego przedmiotu w wysokości do 200 zł., stosownie do objętości, jakości i wartości przedmiotu oraz ryzyka połączonego z przechowaniem. Część miesiąca powyżej dni 45 liczy się za cały miesiąc, część miesiąca poniżej dni 15 za pół miesiąca; atoli czasu, krótszego, niż 15 dni nie uwzględnia się, jeśli przechowanie trwało przez okres dłuższy, niż miesiąc.

W wypadkach szczególnych sąd może przyznać należność w wysokości stosownej lub odpowiadającej zwyczajowi miejscowemu, zgodnie z umową zawartą przez kierownika sądu.

§ 14. 3 Przepisy §§ 38 - 40 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 czerwca 1929 r. o należnościach świadków, biegłych i tłumaczów (Dz. U. R. P. Nr. 47, poz. 339) stosuje się odpowiednio.

§ 15. 4 Przepisy niniejszego rozdziału mają odpowiednie zastosowanie, gdy rzecz przechowana pozostaje w rozporządzeniu prokuratora. Do wypłaty należności ma odpowiednie zastosowanie przepis § 43 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 czerwca 1929 r. o należnościach świadków, biegłych i tłumaczów (Dz. U. R. P. Nr. 47, poz. 389).

§ 16. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1929 r.

¹ Z dniem 27 listopada 1929 r. zamiast rozporządzenia wymienionego w nin. paragrafie stosuje się rozporządzenie z dnia 10 listopada 1929 r. o należnościach świadków, biegłych i tłumaczów w sprawach karnych (Dz.U.29.77.580), zgodnie z § 44 tego rozporządzenia.

² § 13 zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 20 lutego 1947 r. (Dz.U.47.28.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 25 marca 1947 r.

³ Z dniem 27 listopada 1929 r. zamiast rozporządzenia wymienionego w nin. paragrafie stosuje się rozporządzenie z dnia 10 listopada 1929 r. o należnościach świadków, biegłych i tłumaczów w sprawach karnych (Dz.U.29.77.580), zgodnie z § 44 tego rozporządzenia.

⁴ Z dniem 27 listopada 1929 r. zamiast rozporządzenia wymienionego w nin. paragrafie stosuje się rozporządzenie z dnia 10 listopada 1929 r. o należnościach świadków, biegłych i tłumaczów w sprawach karnych (Dz.U.29.77.580), zgodnie z § 44 tego rozporządzenia.