Art. 7. - Malezja-Polska. Umowa o popieraniu i ochronie inwestycji. Kuala Lumpur.1993.04.21.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1994.78.359

Akt obowiązujący

Wersja od: 23 marca 1994 r.

Artykuł  7

Rozstrzyganie sporów inwestycyjnych między Umawiającą się Stroną a inwestorem drugiej Umawiającej się Strony

1. Każda Umawiająca się Strona wyraża zgodę na przedłożenie Ośrodkowi Rozstrzygania Sporów Inwestycyjnych (zwanemu dalej "Ośrodkiem"), do rozstrzygnięcia w drodze postępowania pojednawczego lub arbitrażowego na mocy postanowień Konwencji w sprawie rozstrzygania sporów inwestycyjnych między państwami i obywatelami innych państw, otwartej do podpisu w Waszyngtonie dnia 18 marca 1965 r., każdego sporu powstałego między Umawiającą się Stroną a inwestorem drugiej Umawiającej się Strony, który dotyczy:

a) zobowiązania podjętego przez daną Umawiającą się Stronę wobec inwestora drugiej Umawiającej się Strony w związku z inwestycją dokonaną przez takiego inwestora lub

b) domniemanego naruszenia wszelkiego prawa nadanego lub powstałego na mocy niniejszej umowy w odniesieniu do inwestycji dokonanej przez takiego inwestora.

2. Spółka utworzona lub zorganizowana na mocy prawa obowiązującego na terytorium jednej Umawiającej się Strony, w której przed powstaniem sporu większość akcji jest w posiadaniu inwestorów drugiej Umawiającej się Strony, będzie traktowana w rozumieniu Konwencji zgodnie z postanowieniami jej artykułu 25 ustęp 2 litera b) jako spółka drugiej Umawiającej się Strony.

3.

I) Jeżeli powstanie spór, o którym mowa w ustępie 1, Umawiająca się Strona i zainteresowany inwestor będą starali się rozstrzygnąć go w drodze konsultacji i negocjacji. Jeżeli spór nie może być rozstrzygnięty w ten sposób w ciągu trzech miesięcy, to gdy zainteresowany inwestor wyrazi w drodze pisemnej zgodę na przekazanie sporu Centrum do rozstrzygnięcia w drodze pojednawczej lub arbitrażu na podstawie Konwencji, każda z Umawiających się Stron, będąca stroną w sporze, może wszcząć postępowanie przez wysłanie wniosku do Sekretarza Generalnego Centrum, zgodnie z artykułami 28 i 36 Konwencji, pod warunkiem że inwestor nie przedłożył sporu sądowi powszechnemu lub trybunałowi administracyjnemu, lub innemu kompetentnemu organowi Umawiającej się Strony będącej stroną w sporze;

II) w przypadku rozbieżności stanowisk co do wyboru postępowania pojednawczego lub arbitrażowego, opinia inwestora będzie rozstrzygająca. Umawiająca się Strona, będąca stroną w sporze, nie wniesie sprzeciwu, nie zastosuje obrony lub nie zastosuje prawa do potrącenia w żadnym stadium postępowania lub wykonania wyroku z uwagi na fakt, że inwestor, będący drugą stroną sporu, otrzymał bądź otrzyma; na mocy gwarancji lub umowy ubezpieczenia, odszkodowanie lub kompensatę za całość lub część poniesionych strat i szkód.

4. Żadna z Umawiających się Stron nie będzie dochodzić roszczeń w drodze dyplomatycznej w sprawie sporu przedłożonego Centrum, chyba że:

a) Sekretarz Generalny Centrum lub komisja pojednawcza albo trybunał arbitrażowy utworzony przez niego oświadczą, że spór nie leży w kompetencji Centrum;

b) druga Umawiająca się Strona nie zastosuje się do orzeczenia wydanego przez trybunał arbitrażowy.

5. Dopóki Rzeczpospolita Polska nie stanie się stroną konwencji, o której mowa w ustępie 1 tego artykułu, dopóty spory między inwestorami Umawiającej się Strony a drugą Umawiającą się Stroną w zakresie zobowiązań tej drugiej Strony wynikających na mocy tej umowy w związku z inwestycją dokonaną przez inwestora pierwszej Umawiającej się Strony będą rozstrzygane w miarę możliwości w drodze polubownej. Jeżeli taki spór nie może być rozstrzygnięty w ciągu sześciu miesięcy, licząc od dnia, w którym jedna ze Stron zwróciła się z wnioskiem o polubowne załatwienie, to zainteresowany inwestor może przedłożyć spór:

a) właściwemu sądowi Umawiającej się Strony;

b) Instytutowi Arbitrażowemu Trybunału Arbitrażowego Izby Handlowej w Sztokholmie lub

c) Trybunałowi Arbitrażowemu Międzynarodowej Izby Handlowej w Paryżu.