Art. 17. - Konwencja o ochronie kabli podmorskich. Paryż.1884.03.14.
Dz.U.1935.17.97
Akt obowiązującyNiniejsza konwencja zostanie ratyfikowana; dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Paryżu, w czasie możliwie najkrótszym, najpóźniej jednak w terminie jednego roku.
Na dowód czego odnośni Pełnomocnicy podpisali ją i przyłożyli na niej swoje pieczęcie.
Sporządzono w dwudziestu sześciu egzemplarzach w Paryżu, dnia 14 marca 1884 r.
ARTYKUŁ DODATKOWY.
Postanowienia konwencji, zawartej w dniu dzisiejszym, o ochronie kabli podmorskich, będą się stosowały, zgodnie z artykułem 1-szym, do kolonij i posiadłości Jej Królewskiej Brytyjskiej Mości z wyjątkiem niżej wymienionych:
Kanada;
Nowa Fundlandja;
Przylądek Dobrej Nadziei;
Natal;
Nowa Południowa Walja;
Wiktorja;
Queensland;
Tasmanja;
Australja Południowa;
Australja Zachodnia;
Nowa Zelandja.
Jednakowoż, postanowienia rzeczonej konwencji będą się stosowały do jednej z kolonji lub posiadłości wyżej wymienionych, jeżeli w ich imieniu notyfikacja skierowana była w tym celu przez Przedstawiciela Jej Królewskiej Brytyjskiej Mości w Paryżu do Ministra Spraw Zagranicznych Francji.
Każda z kolonij lub posiadłości wyżej wymienionych, która przystąpiłaby do rzeczonej konwencji, zachowuje możność wystąpienia w ten sam sposób co Układające się Mocarstwa. W wypadku gdyby jedna z kolonij lub posiadłości, o których mowa, pragnęła wystąpić z konwencji, zostałaby w tym celu skierowana notyfikacja przez Przedstawiciela Jej Królewskiej Brytyjskiej Mości w Paryżu do Ministra Spraw Zagranicznych Francji.
Sporządzono w dwudziestu sześciu egzemplarzach w Paryżu, dnia 14 marca 1884 r.
PROTOKÓŁ PODPISANIA.
(pominięty)
DEKLARACJA
Podpisani, Pełnomocnicy Rządów, które podpisały konwencję z dnia 14 marca 1884 r. o ochronie kabli podmorskich, uznawszy za stosowne sprecyzować sens brzmienia postanowień artykułów 2 i 4 rzeczonej konwencji, ustalili, za wspólną zgodą, deklarację następującą:
Wobec tego, iż zostały podniesione pewne wątpliwości co do znaczenia słowa "rozmyślnie", zamieszczonego w artykule 2 konwencji z dnia 14 marca 1884 r., należy rozumieć, że postanowienie odpowiedzialności karnej wzmiankowane w rzeczonym artykule nie stosuje się do wypadków przerwań lub uszkodzeń, spowodowanych wypadkowo lub z konieczności podczas naprawy kabla, wówczas, gdy zostały powzięte wszystkie środki ostrożności celem uniknięcia tych przerwań lub uszkodzeń.
Należy również rozumieć, że artykuł 4 konwencji nie ma innego celu i nie winien mieć innego skutku, jak tylko poruczenie właściwym sądom każdego z Krajów, rozstrzygnięcia, stosownie do ich ustaw i według okoliczności sprawy odpowiedzialności cywilnej właściciela kabla, który, przez zakładanie lub naprawę tego kabla, spowodował przerwanie lub uszkodzenie innego kabla, jak również skutki tej odpowiedzialności, jeżeli uznano, że ona istnieje.
Sporządzono w Paryżu dnia 1 grudnia 1886 r. i dnia 23 marca 1887 r. za Niemcy.
PROTOKÓŁ ZAMKNIĘCIA
Podpisani, Pełnomocnicy Rządów, które podpisały konwencję z dnia 14 marca 1884 r. o ochronie kabli podmorskich, zebrani w Paryżu w celu ustalenia, stosownie do artykułu 16 tego aktu międzynarodowego, daty wprowadzenia w życie rzeczonej konwencji, zgodzili się na następujące:
I. Konwencja międzynarodowa z dnia 14 marca 1884 r. o ochronie kabli podmorskich, wejdzie w życie dnia 1 maja 1888 r. pod warunkiem wszakże, że do tego dnia te z Układających się Rządów, które nie przedsięwzięły jeszcze środków, przewidzianych przez artykuł 12 rzeczonego aktu międzynarodowego, zastosują się do tego postanowienia.
II. Postanowienia powzięte przez wymienione Państwa w wykonaniu artykułu 12 wyżej przytoczonego, zostaną podane do wiadomości pozostałym Układającym się Mocarstwom za pośrednictwem Rządu Francuskiego, któremu powierzono zbadanie ich treści.
III. Rządowi Republiki Francuskiej powierzono również zbadanie takichże postanowień ustawodawczych lub przepisowych, jakie winny przyjąć w swych odnośnych krajach, celem zastosowania się do artykułu 12, Państwa, które nie wzięły udziału w konwencji, a które chciały skorzystać z możności przystąpienia przewidzianej w art. 14.
Na dowód czego podpisani Pełnomocnicy ustalili niniejszy protokół zamknięcia, który będzie uważany jako część składowa konwencji międzynarodowej z dnia 14 marca 1884 r.
Sporządzono w Paryżu, dnia 7 lipca 1887 r.