Konwencja o ochronie kabli podmorskich. Paryż.1884.03.14.
Dz.U.1935.17.97
Akt obowiązującyKONWENCJA MIĘDZYNARODOWA
o ochronie kabli podmorskich.
Pragnąc zapewnić utrzymanie komunikacji telegraficznej, odbywających się zapomocą kabli podmorskich, postanowili zawrzeć w tym celu konwencję, i mianowali swoimi Pełnomocnikami: (pominięto),
KTÓRZY, po wymianie swych pełnomocnictw, znalezionych w dobrej i należytej formie, zgodzili się na artykuły następujące:
Konwencja niniejsza stosuje się, poza obrębem wód terytorjalnych, do wszystkich kabli podmorskich ułożonych zgodnie z prawem i lądujących na terytorjach, w kolonjach lub posiadłościach jednej lub kilku Wysokich Układających się Stron.
Przerwanie lub uszkodzenie kabla podmorskiego dokonane rozmyślnie lub skutkiem karygodnego niedbalstwa i które mogłoby spowodować przerwę lub przeszkodę całkowitą lub częściową komunikacyj telegraficznych, jest karalne, nie przesądzając akcji cywilnej o odszkodowanie.
Postanowienie to nie stosuje się do przerwań lub uszkodzeń, których sprawcy mieli tylko słuszny cel ochrony swego życia lub bezpieczeństwa swych statków, po przedsięwzięciu wszystkich koniecznych środków ostrożności, ażeby uniknąć tych przerwań lub uszkodzeń.
Wysokie Układające się Strony zobowiązują się do ustanowienia, w miarę możności, w wypadkach udzielenia zezwolenia na doprowadzenie kabla podmorskiego na ląd, należytych warunków bezpieczeństwa, tak pod względem trasy jak i wymiarów kabla.
Właściciel kabla, który przez zakładanie lub naprawę tego kabla spowodował przerwanie lub uszkodzenie innego kabla, winien ponieść koszty naprawy, które przez to przerwanie lub uszkodzenie musiały być poniesione, nie przesądzając w razie potrzeby zastosowania artykułu 2 niniejszej konwencji.
Statki, zajęte przy zakładaniu lub naprawie kabli podmorskich, winny przestrzegać przepisy o sygnałach, które Wysokie Układające się Strony za wspólną zgodą ustanowiły lub ustanowią celem zapobieżenia zderzeniom statków.
Jeżeli statek, zajęty przy naprawie kabla, zaopatrzony jest w wymienione sygnały, inne statki, które je dostrzegły lub dostrzec mogły, winny albo się oddalić, albo trzymać się w odległości przynajmniej jednej mili morskiej od tego statku, ażeby go nie krępować w jego czynnościach.
W tejże odległości winny być trzymane przyrządy i sieci rybackie.
Statkom rybackim jednakowoż, które dotrzegły lub dostrzec mogły okręt telegraficzny, zaopatrzony w wymienione sygnały, przysługuje, co najwyżej, dwudziestoczterogodzinny termin dla zastosowania się do wezwania w ten sposób udzielonego, w którym to czasie nie wolno w niczem ograniczać ich swobody manewrowania.
Czynności okrętu telegraficznego winny być zakończone w jak najkrótszym czasie.
Statki, które dostrzegły lub dostrzec mogły boje, przeznaczone do wskazania położenia kabli, w wypadku zakładania kabla, jego naruszenia lub przerwania, winny trzymać się w odległości co najmniej jednej czwartej mili morskiej od tych boi.
W tejże odległości winny być trzymane przyrządy i sieci rybackie.
Właściciele okrętów lub statków, którzy mogą udowodnić, że poświęcili kotwicę, sieć lub inny przyrząd rybacki w tym celu, ażeby nie uszkodzić kabla podmorskiego, winni otrzymać odszkodowanie od właściciela kabla.
Aby mieć prawo do takiego odszkodowania, należy, w miarę możności, żeby natychmiast po wypadku został sporządzony protokół, stwierdzający ten wypadek i poparty zeznaniami członków załogi, i żeby kapitan okrętu, w ciągu dwudziestu czterech godzin od przybycia do pierwszego portu w drodze powrotnej lub postoju, złożył o tem oświadczenie właściwym władzom. Władze te zawiadamiają władze konsularne kraju przynależności właściciela kabla.
Sądami właściwemi do rozpoznawania przestępstw przeciwko niniejszej konwencji, są sądy kraju przynależności statku, na którego pokładzie dokonano przestępstwa.
Ustalono przytem, że w wypadkach gdy postanowienia poprzedniego ustępu nie mogły być wykonane, ściganie przestępstw przeciwko niniejszej konwencji, odbędzie się, w każdem Układającem się Państwie, w odniesieniu do jego obywateli, na podstawie ogólnych zasad o włściwości karnej, wynikającej z poszczególnych ustaw tychże Państw lub traktatów międzynarodowych.
Ściganie przestępstw, przewidzianych w artykułach 2, 5 i 6 niniejszej konwencji dokonywane będzie przez Państwo lub w jego imieniu.
Przestępstwa przeciwko niniejszej konwencji będą mogły być stwierdzane wszelkimi środkami dowodowemi, dopuszczonemi przez ustawodawstwo kraju, gdzie sąd, który rozpatruje sprawę, ma swą siedzibę.
Jeżeli oficerowie, dowodzący okrętami wojennemi lub okrętami, specjalnie w tym celu wyznaczonemi przez jedną z Wysokich Układających się Stron, będą mieli powód do przypuszczenia, że popełnione zostało przestępstwo przeciwko postanowieniom przewidzianym niniejszą konwencją, przez okręt inny niż okręt wojenny, przysługuje im prawo zażądać od kapitana lub dowódcy okazania dokumentów urzędowych, stwierdzających przynależność wymienionego okrętu. Na przedstawionych dokumentach zostanie niezwłocznie umieszczona treściwa adnotacja o ich okazaniu.
Prócz tego przez wymienionych oficerów będą mogły być spisywane protokóły, bez względu na narodowość statku oskarżonego. Protokóły te będą sporządzane w formie i w języku, używanym w kraju, do którego należy oficer, który je sporządza; będą one mogły służyć jako środek dowodowy w kraju, gdzie będą powołane i według ustawodawstwa tego kraju. Oskarżeni i świadkowie będą mieli prawo wpisać lub spowodować wpisanie do protokółu w ich własnym języku, wszystkim wyjaśnień, które będą uważali za wskazane; oświadczenia te winny być należycie podpisane.
Postępowanie sądowe i osądzenie przestępstw przeciwko postanowieniom niniejszej konwencji odbywają się zawsze w trybie tak uproszczonym, jak na to pozwalają ustawy i przepisy obowiązujące.
Wysokie Układające się Strony zobowiązują się powziąć lub zaproponować swoim odnośnym ciałom ustawodawczym właściwe środki celem zapewnienia wykonywania niniejszej konwencji, a w szczególności, celem ukarania bądź aresztem, bądź grzywną, bądź też obiema temi karami tych, którzy wykroczyliby przeciwko postanowieniom artykułów 2, 5 i 6.
Wysokie Układające się Strony podadzą sobie do wiadomości ustawy, które już zostały wydane lub zostałyby wydane w przyszłości w ich Państwach, w odniesieniu do przedmiotu niniejszej konwencji.
Państwa, które nie wzięły udziału w niniejszej konwencji, dopuszczone są do przystąpienia do niej na swoje żądanie. Przystąpienie to będzie notyfikowane w drodze dyplomatycznej Rządowi Republiki Francuskiej, a przez tenże pozostałym Rządom podpisującym.
Rozumie się wyraźnie, że postanowienia niniejszej konwencji nie naruszają w niczem swobody działania Państw wojujących.
Niniejsza konwencja zostanie wprowadzona w życie począwszy od dnia, który Wysokie Układające się Strony ustalą.
Pozostanie ona w mocy przez pięć lat od tegoż dnia i, o ile żadna z Wysokich Układający się Stron nie zawiadomi w terminie dwunastomiesięcznym przed wygaśnięciem wymienionego okresu pięcoletniego o swym zamiarze uchylenia jej skuteczności, pozostanie ona nadal w mocy przez jeden rok, i w ten sam sposób z roku na rok.
W wypadku, gdyby jedno z Państw podpisujących wypowiedziało konwencję, wypowiedzenie to będzie skuteczne tylko w odniesieniu do niego.
Niniejsza konwencja zostanie ratyfikowana; dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Paryżu, w czasie możliwie najkrótszym, najpóźniej jednak w terminie jednego roku.
Na dowód czego odnośni Pełnomocnicy podpisali ją i przyłożyli na niej swoje pieczęcie.
Sporządzono w dwudziestu sześciu egzemplarzach w Paryżu, dnia 14 marca 1884 r.
ARTYKUŁ DODATKOWY.
Postanowienia konwencji, zawartej w dniu dzisiejszym, o ochronie kabli podmorskich, będą się stosowały, zgodnie z artykułem 1-szym, do kolonij i posiadłości Jej Królewskiej Brytyjskiej Mości z wyjątkiem niżej wymienionych:
Kanada;
Nowa Fundlandja;
Przylądek Dobrej Nadziei;
Natal;
Nowa Południowa Walja;
Wiktorja;
Queensland;
Tasmanja;
Australja Południowa;
Australja Zachodnia;
Nowa Zelandja.
Jednakowoż, postanowienia rzeczonej konwencji będą się stosowały do jednej z kolonji lub posiadłości wyżej wymienionych, jeżeli w ich imieniu notyfikacja skierowana była w tym celu przez Przedstawiciela Jej Królewskiej Brytyjskiej Mości w Paryżu do Ministra Spraw Zagranicznych Francji.
Każda z kolonij lub posiadłości wyżej wymienionych, która przystąpiłaby do rzeczonej konwencji, zachowuje możność wystąpienia w ten sam sposób co Układające się Mocarstwa. W wypadku gdyby jedna z kolonij lub posiadłości, o których mowa, pragnęła wystąpić z konwencji, zostałaby w tym celu skierowana notyfikacja przez Przedstawiciela Jej Królewskiej Brytyjskiej Mości w Paryżu do Ministra Spraw Zagranicznych Francji.
Sporządzono w dwudziestu sześciu egzemplarzach w Paryżu, dnia 14 marca 1884 r.
PROTOKÓŁ PODPISANIA.
(pominięty)
DEKLARACJA
Podpisani, Pełnomocnicy Rządów, które podpisały konwencję z dnia 14 marca 1884 r. o ochronie kabli podmorskich, uznawszy za stosowne sprecyzować sens brzmienia postanowień artykułów 2 i 4 rzeczonej konwencji, ustalili, za wspólną zgodą, deklarację następującą:
Wobec tego, iż zostały podniesione pewne wątpliwości co do znaczenia słowa "rozmyślnie", zamieszczonego w artykule 2 konwencji z dnia 14 marca 1884 r., należy rozumieć, że postanowienie odpowiedzialności karnej wzmiankowane w rzeczonym artykule nie stosuje się do wypadków przerwań lub uszkodzeń, spowodowanych wypadkowo lub z konieczności podczas naprawy kabla, wówczas, gdy zostały powzięte wszystkie środki ostrożności celem uniknięcia tych przerwań lub uszkodzeń.
Należy również rozumieć, że artykuł 4 konwencji nie ma innego celu i nie winien mieć innego skutku, jak tylko poruczenie właściwym sądom każdego z Krajów, rozstrzygnięcia, stosownie do ich ustaw i według okoliczności sprawy odpowiedzialności cywilnej właściciela kabla, który, przez zakładanie lub naprawę tego kabla, spowodował przerwanie lub uszkodzenie innego kabla, jak również skutki tej odpowiedzialności, jeżeli uznano, że ona istnieje.
Sporządzono w Paryżu dnia 1 grudnia 1886 r. i dnia 23 marca 1887 r. za Niemcy.
PROTOKÓŁ ZAMKNIĘCIA
Podpisani, Pełnomocnicy Rządów, które podpisały konwencję z dnia 14 marca 1884 r. o ochronie kabli podmorskich, zebrani w Paryżu w celu ustalenia, stosownie do artykułu 16 tego aktu międzynarodowego, daty wprowadzenia w życie rzeczonej konwencji, zgodzili się na następujące:
I. Konwencja międzynarodowa z dnia 14 marca 1884 r. o ochronie kabli podmorskich, wejdzie w życie dnia 1 maja 1888 r. pod warunkiem wszakże, że do tego dnia te z Układających się Rządów, które nie przedsięwzięły jeszcze środków, przewidzianych przez artykuł 12 rzeczonego aktu międzynarodowego, zastosują się do tego postanowienia.
II. Postanowienia powzięte przez wymienione Państwa w wykonaniu artykułu 12 wyżej przytoczonego, zostaną podane do wiadomości pozostałym Układającym się Mocarstwom za pośrednictwem Rządu Francuskiego, któremu powierzono zbadanie ich treści.
III. Rządowi Republiki Francuskiej powierzono również zbadanie takichże postanowień ustawodawczych lub przepisowych, jakie winny przyjąć w swych odnośnych krajach, celem zastosowania się do artykułu 12, Państwa, które nie wzięły udziału w konwencji, a które chciały skorzystać z możności przystąpienia przewidzianej w art. 14.
Na dowód czego podpisani Pełnomocnicy ustalili niniejszy protokół zamknięcia, który będzie uważany jako część składowa konwencji międzynarodowej z dnia 14 marca 1884 r.
Sporządzono w Paryżu, dnia 7 lipca 1887 r.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »
Akty prawne liczba obiektów na liście: (4)
Akty wprowadzające liczba obiektów na liście: (4)
- Uczestnictwo Malty w Konwencji międzynarodowej o ochronie kabli podmorskich, podpisanej w Paryżu dnia 14 marca 1884 r.
- Przystąpienie Maroka do konwencji międzynarodowej z dnia 14 marca 1884 r. o ochronie kabli podmorskich.
- Przystąpienie Polski i innych krajów do konwencji z dnia 14 marca 1884 r. o ochronie kabli podmorskich.