Art. 2. - Konwencja (Nr 24) dotycząca ubezpieczenia na wypadek choroby pracowników zatrudnionych w przemyśle i handlu oraz gospodarstwach domowych. Genewa.1927.06.15.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1949.31.219

Akt obowiązujący

Wersja od: 29 września 1948 r.

Artykuł 2.

Obowiązkowe ubezpieczenie na wypadek choroby ma zastosowanie do robotników, pracowników umysłowych i uczniów, zatrudnionych w przedsiębiorstwach przemysłowych i handlowych, do chałupników oraz do służby domowej.

Jednakże każdy z Członków może przewidzieć w swym ustawodawstwie narodowym takie wyjątki, jakie uzna za konieczne, jeżeli chodzi o:

a) zatrudnienia krótkotrwałe, których okres nie przekracza granicy, jaka może być określona przez ustawodawstwo narodowe, zatrudnienia nieregularne nie związane z zawodem lub z przedsiębiorstwem pracodawcy oraz zatrudnienia dorywcze i dodatkowe;

b) pracowników, których wynagrodzenie lub dochód przekracza granicę, która może być ustalona przez ustawodawstwo narodowe;

c) pracowników, którzy nie otrzymują wynagrodzenia w gotówce;

d) chałupników, których warunki pracy nie mogą być zrównane z warunkami pracy pracowników najemnych;

e) pracowników w wieku poniżej lub powyżej granic, które może ustalić ustawodawstwo narodowe;

f) członków rodziny pracodawcy.

Poza tym mogą być wyłączone z obowiązkowego ubezpieczenia na wypadek choroby osoby, które na podstawie ustawy, zarządzenia lub specjalnego statutu mają w przypadku choroby prawo do korzyści co najmniej równych, ogólnie biorąc, korzyściom, przewidzianym w niniejszej konwencji.

Niniejsza konwencja nie dotyczy marynarzy i rybaków morskich, których ubezpieczenie na wypadek choroby będzie przedmiotem decyzji późniejszej sesji Konferencji.