Konwencja (Nr 24) dotycząca ubezpieczenia na wypadek choroby pracowników zatrudnionych w przemyśle i handlu oraz gospodarstwach domowych. Genewa.1927.06.15.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1949.31.219

Akt obowiązujący

Wersja od: 29 września 1948 r.

KONWENCJA (Nr 24)

dotycząca ubezpieczenia na wypadek choroby pracowników, zatrudnionych w przemyśle i handlu oraz w gospodarstwach domowych, przyjęta w Genewie dnia 15 czerwca 1927 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 26 czerwca 1948 r. - Dz. U. R. P. Nr 34, poz. 233)

W Imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

BOLESŁAW BIERUT

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 15 czerwca 1927 r. została przyjęta w Genewie przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy Konwencja (Nr 24) dotycząca ubezpieczenia na wypadek choroby pracowników, zatrudnionych w przemyśle i handlu oraz w gospodarstwach domowych.

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że wymieniona Konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego poleciliśmy wycisnąć na Akcie niniejszym pieczęć Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 30 sierpnia 1948 r.

KONWENCJA

dotycząca ubezpieczenia na wypadek choroby pracowników, zatrudnionych w przemyśle i handlu oraz w gospodarstwach domowych.

Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy Ligi Narodów,

zwołana w Genewie przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zgromadzona tam w dniu 25 maja 1927 r. na swej dziesiątej sesji,

postanowiwszy przyjąć pewne wnioski, dotyczące ubezpieczenia na wypadek choroby pracowników, zatrudnionych w przemyśle i handlu oraz w gospodarstwach domowych, która to kwestia zawarta jest w pierwszym punkcie porządku obrad sesji, i

postanowiwszy, że wnioski te mają być ujęte w formę projektu konwencji międzynarodowej,

przyjmuje w dniu piętnastym czerwca tysiąc dziewięćset dwudziestego siódmego roku poniższy projekt konwencji do ratyfikacji przez członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, stosownie do postanowień części XIII Traktatu Wersalskiego i odpowiednich części innych Traktatów Pokoju:

Artykuł  1.

Każdy Członek Międzynarodowej Organizacji Pracy, który ratyfikuje niniejszą konwencję, zobowiązuje się do ustanowienia obowiązkowego ubezpieczenia na wypadek choroby na warunkach co najmniej równych przewidzianym w niniejszej konwencji.

Artykuł 2.

Obowiązkowe ubezpieczenie na wypadek choroby ma zastosowanie do robotników, pracowników umysłowych i uczniów, zatrudnionych w przedsiębiorstwach przemysłowych i handlowych, do chałupników oraz do służby domowej.

Jednakże każdy z Członków może przewidzieć w swym ustawodawstwie narodowym takie wyjątki, jakie uzna za konieczne, jeżeli chodzi o:

a) zatrudnienia krótkotrwałe, których okres nie przekracza granicy, jaka może być określona przez ustawodawstwo narodowe, zatrudnienia nieregularne nie związane z zawodem lub z przedsiębiorstwem pracodawcy oraz zatrudnienia dorywcze i dodatkowe;

b) pracowników, których wynagrodzenie lub dochód przekracza granicę, która może być ustalona przez ustawodawstwo narodowe;

c) pracowników, którzy nie otrzymują wynagrodzenia w gotówce;

d) chałupników, których warunki pracy nie mogą być zrównane z warunkami pracy pracowników najemnych;

e) pracowników w wieku poniżej lub powyżej granic, które może ustalić ustawodawstwo narodowe;

f) członków rodziny pracodawcy.

Poza tym mogą być wyłączone z obowiązkowego ubezpieczenia na wypadek choroby osoby, które na podstawie ustawy, zarządzenia lub specjalnego statutu mają w przypadku choroby prawo do korzyści co najmniej równych, ogólnie biorąc, korzyściom, przewidzianym w niniejszej konwencji.

Niniejsza konwencja nie dotyczy marynarzy i rybaków morskich, których ubezpieczenie na wypadek choroby będzie przedmiotem decyzji późniejszej sesji Konferencji.

Artykuł  3.

Ubezpieczony, niezdolny do pracy wskutek nienormalnego stanu swego zdrowia fizycznego lub umysłowego, ma prawo do odszkodowania w gotówce co najmniej przez pierwsze dwadzieścia sześć tygodni niezdolności do pracy, licząc od pierwszego dnia, od którego przysługuje odszkodowanie.

Przyznanie odszkodowania może być uzależnione od wypełnienia przez ubezpieczonego okresu ubezpieczenia i od upływu okresu wyczekiwania, nie przekraczającego trzech dni.

Odszkodowanie może być zawieszone:

a) jeżeli ubezpieczony otrzymuje już skądinąd na podstawie ustawy i z powodu tej samej choroby inny zasiłek; zawieszenie może być całkowite lub częściowe, w zależności od tego, czy zasiłek ten będzie równy lub niższy od odszkodowania, przewidzianego w niniejszym artykule;

b) jak długo ubezpieczony nie traci wskutek swej niezdolności do pracy dochodu normalnego z pracy lub jak długo utrzymywany jest na koszt funduszów ubezpieczenia albo funduszów publicznych; jednakże odszkodowanie ulegnie zawieszeniu tylko w części, jeżeli ubezpieczony, utrzymywany osobiście z powyższych środków, posiada na swym utrzymaniu członków rodziny;

c) jak długo ubezpieczony uchyla się bez uzasadnionych powodów od zastosowania się do przepisów lekarskich i zarządzeń co do zachowania się w czasie choroby lub jak długo ubezpieczony uchyla się bez upoważnienia i dobrowolnie od kontroli instytucji ubezpieczeniowej.

Odszkodowania można częściowo lub całkowicie odmówić w przypadku choroby, spowodowanej rozmyślnym czynem ubezpieczonego.

Artykuł 4.

Ubezpieczony ma prawo od początku choroby i co najmniej do upływu okresu przewidzianego dla otrzymania odszkodowania do bezpłatnej opieki ze strony lekarza, należycie wykwalifikowanego, jak również do zaopatrzenia w środki lecznicze i terapeutyczne, wystarczające tak pod względem jakości, jak i ilości.

Jednakże może być nałożony na ubezpieczonego obowiązek ponoszenia części kosztów opieki na warunkach, określonych przez ustawodawstwo narodowe.

Opieka lekarska może być zawieszona na czas, w którym ubezpieczony uchyla się bez uzasadnionych powodów od zastosowania się do przepisów lekarskich lub do zarządzeń co do zachowania się w czasie choroby, albo zaniedbuje korzystanie z opieki przyznanej mu przez instytucję ubezpieczeniową.

Artykuł  5.

Ustawodawstwo narodowe może dopuścić lub nakazać udzielanie opieki lekarskiej członkom rodziny ubezpieczonego, żyjącym w jego gospodarstwie i pozostającym na jego utrzymaniu; ustawodawstwo to określi warunki, na jakich opieka ta będzie mogła być udzielana.

Artykuł 6.

Ubezpieczenie na wypadek choroby powinno być wykonywane przez autonomiczne instytucje, nie mające żadnych celów zysku i pozostające pod kontrolą administracyjną i finansową władz publicznych. Instytucje, powstałe z inicjatywy prywatnej, powinny być przedmiotem specjalnego uznania władz publicznych.

Ubezpieczeni powinni być dopuszczeni do udziału w kierowaniu autonomicznymi instytucjami ubezpieczenia na warunkach, określonych przez ustawodawstwo narodowe.

Jednakże ubezpieczenie na wypadek choroby może być wykonywane bezpośrednio przez Państwo, jeżeli i jak długo wykonywanie tego ubezpieczenia przez autonomiczne instytucje byłyby trudne lub niemożliwe albo niewskazane z uwagi na warunki narodowe, a mianowicie z uwagi na niewystarczający rozwój organizacji zawodowych pracodawców i pracowników.

Artykuł  7.

Ubezpieczeni i ich pracodawcy powinni brać udział w gromadzeniu środków finansowych ubezpieczenia na wypadek choroby.

Do ustawodawstwa narodowego należy ustalenie udziału finansowego władz publicznych.

Artykuł 8.

Niniejsza konwencja nie narusza w niczym zobowiązań, wynikających z konwencji, dotyczącej zatrudniania kobiet przed i po rozwiązaniu, przyjętej przez Międzynarodową Konferencję Pracy na jej pierwszej sesji.

Artykuł  9.

Ubezpieczonemu powinno być przyznane prawo odwołania się w przypadku sporu, dotyczącego jego prawa do świadczeń.

Artykuł 10.

Państwa, które posiadają rozległe terytoria słabo zaludnione, mogą nie stosować postanowień niniejszej konwencji w częściach swego terytorium, gdzie wskutek słabego zaludnienia i rzadkiego rozmieszczenia ludności oraz niewystarczających środków komunikacyjnych zorganizowanie ubezpieczenia na wypadek choroby stosownie do niniejszej konwencji byłoby niemożliwe.

Państwa, które życzyłyby sobie skorzystać z upoważnienia niniejszego artykułu, powinny zawiadomić o swym zamiarze Sekretarza Generalnego Ligi Narodów jednocześnie z zakomunikowaniem o formalnym dokonaniu przez nie ratyfikacji konwencji. Powinny one wskazać Międzynarodowemu Biuru Pracy części swych terytoriów, na których zastosują wymienione uchylenie, podając jednocześnie motywy swej decyzji.

W Europie przewidziane w niniejszym artykule odchylenie może być zastosowane tylko w Finlandii.

Artykuł  11.

Oficjalne ratyfikacje niniejszej konwencji, przewidziane w części XIII Traktatu Wersalskiego i w odpowiednich częściach innych Traktatów Pokoju, będą zakomunikowane Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów i będą przez niego zarejestrowane.

Artykuł 12.

Konwencja niniejsza wejdzie w życie po upływie 90 dni od zarejestrowania przez Sekretarza Generalnego jej ratyfikacji przez dwóch Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy.

Wiąże ona tylko członków, których ratyfikacje zostały zarejestrowane w Sekretariacie.

Następnie konwencja ta wejdzie w życie dla każdego Członka po upływie 90 dni od daty zarejestrowania dokumentu jego ratyfikacji w Sekretariacie.

Artykuł  13.

Niezwłocznie po zarejestrowaniu dokumentów ratyfikacyjnych dwóch Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy w Sekretariacie, Sekretarz Generalny Ligi Narodów poda ten fakt do wiadomości wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy. Będzie on również zawiadamiać Członków o rejestrowaniu dokumentów ratyfikacyjnych, nadsyłanych mu później przez wszystkich innych Członków Organizacji.

Artykuł 14.

Z zastrzeżeniem postanowień art. 12 każdy Członek, który ratyfikuje niniejszą konwencję, zobowiązuje się zastosować postanowienia art. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9 i 10 najpóźniej od 1 stycznia 1929 r. i przedsięwziąć takie środki, które okażą się konieczne dla faktycznego stosowania tych postanowień.

Artykuł  15.

Każdy Członek Międzynarodowej Organizacji Pracy, który ratyfikuje niniejszą konwencję, zobowiązuje się stosować tę konwencję w swych koloniach, posiadłościach i protektoratach, stosownie do art. 421 Traktatu Wersalskiego i odpowiednich artykułach innych Traktatów Pokoju.

Artykuł 16.

Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, może po upływie lat dziesięciu od daty pierwotnego wejścia jej w życie wypowiedzieć ją aktem, zakomunikowanym Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów i przez niego zarejestrowanym. Wypowiedzenie to nabiera mocy dopiero po upływie roku od daty zarejestrowania w Sekretariacie.

Artykuł  17.

Po upływie każdego okresu dziesięcioletniego Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy złoży Konferencji Ogólnej sprawozdanie o stosowaniu niniejszej konwencji i postanowi, czy należy umieścić na porządku obrad Konferencji sprawę rewizji lub zmiany tej konwencji.

Artykuł 18.

Oba teksty, francuski i angielski, niniejszej konwencji są miarodajne.