Konwencja dotyczącej uregulowania kolizyj ustawodawstw w zakresie małżeństwa. Haga.1902.06.12.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1929.80.594

Akt utracił moc

Wersja od: 24 sierpnia 1929 r.

OŚWIADCZENIE RZĄDOWE

z dnia 14 września 1929 r.

w sprawie przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Konwencji, dotyczącej uregulowania kolizyj ustawodawstw w zakresie małżeństwa, podpisanej w Hadze, dnia 12-go czerwca 1902 r.

Podaje się niniejszem do wiadomości, że, w wykonaniu art. 1-go ustawy z dnia 13-go lutego 1929 r. (Dz. U. R. P. Nr. 16, poz. 132) i na podstawie protokółu podpisanego w Hadze, dnia 28-go listopada 1923 r. ratyfikowanego przez Państwa będące członkami Konwencji, dotyczącej uregulowania kolizyj ustawodawstw w zakresie małżeństwa, podpisanej w Hadze, dnia 12-go czerwca 1902 roku, Poseł Rzeczypospolitej w Hadze podpisał w dniu 25-ym czerwca 1929 r. w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej i za W. M. Gdańsk Protokół przeznaczony dla przyjęcia i stwierdzenia przystąpień do powyższej Konwencji.

Konwencję, dotyczącą uregulowania kolizyj ustawodawstw w zakresie małżeństwa, podpisaną w Hadze, dnia 12-go czerwca 1902 r., ratyfikowały następujące państwa: Holandja, Luksemburg, Niemcy, Portugalja, Rumunja, Szwecja, Szwajcarja, Włochy i Węgry.

Przekład.

KONWENCJA

dotycząca uregulowania kolizyj ustawodawstw w zakresie małżeństwa.

Jego Cesarska Mość Cesarz Niemiecki, Król Pruski, w imieniu Cesarstwa Niemieckiego; Jego Cesarska Mość Cesarz Austrjacki, Król Czeski i t. d., i t. d., i Apostolski Król Węgier; Jego Królewska Mość Król Belgów; Jego Królewska Mość Król Hiszpański; Prezydent Republiki Francuskiej; Jego Królewska Mość Król Włoski; Jego Książęca Wysokość

Wielki Książę Luksemburski, Książę Nassau; Jej Królewska Mość Królowa Niderlandów; Jego Królewska Mość Król Portugalski i Algarwejski i t. d., i t. d.; Jego Królewska Mość Król Rumuński; Jego Królewska Mość Król Szwecji i Norwegii w imieniu Szwecji i Szwajcarska Rada Związkowa,

Pragnąc ustalić wspólne przepisy w celu uregulowania kolizyj ustawodawstw, dotyczących warunków ważności małżeństwa,

Postanowili zawrzeć Konwencję w tym celu i mianowali swymi Pełnomocnikami:

Jego Cesarska Mość Cesarz Niemiecki, Król Pruski w imieniu Cesarstwa Niemieckiego:

PP. Hr. de POURTALÈS, Swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Jej Królewskiej Mości Królowej Niderlandów, Dra Hermanna DUNGS, Swego Nadradcę Tajnego Regencyjnego, i Dra Johannes KRIEGE, Swego Tajnego Radcę Legacyjnego;

Jego Cesarska Mość Cesarz Austrjacki, Król Czeski i t. d., i t. d., Król Apostolski Węgier:

P. OKOLICSÁNYI d'OKOLICSNA, Swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Jej Królewskiej Mości Królowej Niderlandów;

Jego Królewska Mość Król Belgów:

PP. Hr. De Grelle ROGIER, Swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Jej Królewskiej Mości Królowej Niderlandów i Alfreda Van Den BULCKE, Swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego, Dyrektora Generalnego w Ministerstwie Spraw Zagranicznych;

Jego Królewska Mość Król Hiszpański:

P. Carlos Crespi de VALLDANZA Y FORTUNY, Swego Charge d'Affaires a. i. w Hadze;

Prezydent Republiki Francuskiej:

PP. de MONBEL, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego Republiki Francuskiej Przy Jej Królewskiej Mości Królowej Niderlandów i Louis RENAULT, Profesora Prawa Międzynarodowego na Uniwersytecie Paryskim, Radcę Prawnego Ministerstwa Spraw Zagranicznych;

Jego Królewska Mość Król Włoski:

P. Salvatore TUGINI, Swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Jej Królewskiej Mości Królowej Niderlandów;

Jego Książęca Wysokość Wielki Książę Luksemburski, Książe Nassau:

P. Hr. de VILLERS, Swego Charge d'Affaires w Berlinie;

Jej Królewska Mość Królowa Niderlandów:

PP. Barona R. Melvil de LYNDEN, Swego Ministra Spraw Zagranicznych, J. A. LOEFF, Swego Ministra Sprawiedliwości, i T. M. C. ASSER, Członka Rady Stanu, Prezesa Królewskiej Komisji Międzynarodowego Prawa Prywatnego, Przewodniczącego Konferencyj Międzynarodowego Prawa Prywatnego;

Jego Królewska Mość Król Portugalski i Algarwejski i t. d., i t. d.:

P. Hr. de SÉLIR, Swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Jej Królewskiej Mości Królowej Niderlandów;

Jego Królewska Mość Król Rumuński:

P. Jana N. PAPINIU, Swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Jej Królewskiej Mości Królowej Niderlandów;

Jego Królewska Mość Król Szwecji i Norwegji w imieniu Szwecji:

P. Hr. WRANGEL, Swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Jej Królewskiej Mości Królowej Niderlandów,

oraz Szwajcarska Rada Związkowa:

P. Ferdynanda KOCH, Wicekonsula Federacji Szwajcarskiej w Rotterdamie;

Którzy, po przedstawieniu sobie wzajemnie swych pełnomocnictw, uznanych za sporządzone w dobrej i należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  pierwszy.

Prawo zawierania małżeństwa jest regulowane przez ustawodawstwo ojczyste każdego z przyszłych małżonków, o ile postanowienia tego ustawodawstwa nie odwołują się wyraźnie do innego ustawodawstwa.

Artykuł  2.

Ustawodawstwo miejsca zawarcia małżeństwa może zabronić cudzoziemcom małżeństwa, które sprzeciwiałoby się postanowieniom tego ustawodawstwa, dotyczącym:

1. stopni pokrewieństwa lub powinowactwa, które stanowią bezwzględną przeszkodę zawarcia małżeństwa;

2. bezwzględnej przeszkody zawierania małżeństw pomiędzy osobami winnemi cudzołóstwa, z powodu którego małżeństwo jednego z małżonków zostało rozwiązane;

3. bezwzględnej przeszkody zawierania małżeństw pomiędzy osobami, skazanemi za wspólne godzenie na życie współmałżonka jednej z nich.

Małżeństwo, zawarte wbrew jednej z przeszkód wyżej wymienionych, nie będzie dotknięte nieważnością, o ile jest ono ważne według ustawodawstwa, wskazanego w artykule 1-ym.

Z zastrzeżeniem zastosowania pierwszego ustępu artykułu 6-go niniejszej Konwencji, żadne z Układających się Państw nie zobowiązuje się pozwolić na zawarcie małżeństwa, któreby, ze względu na poprzednie małżeństwo lub na przeszkodę charakteru religijnego, sprzeciwiało się jego ustawom. Pogwałcenie przeszkody tego rodzaju nie mogłoby pociągnąć za sobą nieważności małżeństwa w innych krajach, poza tym, w którym małżeństwo zostało zawarte.

Artykuł  3.

Ustawodawstwo miejsca zawarcia małżeństwa może zezwolić na małżeństwo cudzoziemców, niezależnie od przeszkód wynikających z ustawodawstwa, wskazanego w artykule 1-ym, o ile przeszkody te oparte są wyłącznie na motywach charakteru religijnego.

Inne Państwa mają prawo nie uznawać za ważne małżeństwa, zawartego w tych okolicznościach.

Artykuł  4.

Cudzoziemcy winni w celu zawarcia małżeństwa wykazać, że czynią zadość warunkom niezbędnym według ustawodawstwa, wskazanego w artykule 1-ym.

Stwierdzenie takie może być dokonane bądź przez zaświadczenie przedstawicieli dyplomatycznych lub konsularnych, upoważnionych przez Państwo, którego obywatelami są strony, bądź też zapomocą jakiegokolwiek innego dowodu, byleby Stwierdzenie to uznane było za wystarczające przez umowy międzynarodowe lub przez władze kraju zawarcia małżeństwa.

Artykuł  5.

Uznane będzie wszędzie za ważne co do formy małżeństwo, zawarte według ustawodawstwa tego kraju, gdzie zostało zawarte.

Jednakże kraje, których ustawodawstwo wymaga ślubu religijnego, będą mogły nie uznać za ważne małżeństw, zawartych przez ich obywateli zagranicą bez zachowania tego przepisu.

Postanowienia ustawodawstwa ojczystego o zapowiedziach winny być zachowane; wszakże brak tych zapowiedzi nie będzie mógł pociągnąć za sobą nieważności małżeństwa w krajach innych, poza krajem, którego ustawodawstwo zostało naruszone.

Wierzytelny odpis aktu ślubu przesłany zostanie władzom kraju każdego z małżonków.

Artykuł  6.

Uznane będzie wszędzie za ważne co do formy małżeństwo, zawarte wobec przedstawiciela dyplomatycznego lub konsularnego według jego ustawodawstwa, jeżeli żadna ze stron, zawierających małżeństwo, nie posiada obywatelstwa Państwa, w którem małżeństwo zostało zawarte, i jeżeli Państwo to nie sprzeciwia się temu. Nie może się ono sprzeciwić, jeżeli chodzi o małżeństwo, któreby ze względu na poprzednie małżeństwo lub na przeszkodę charakteru religijnego wykraczało przeciw jego ustawom.

Zastrzeżenie ustępu drugiego artykułu 5-go stosuje się do małżeństw dyplomatycznych lub konsularnych.

Artykuł  7.

Małżeństwo nie ważne co do formy w kraju, gdzie zostało zawarte, będzie mogło pomimo to być uznane za ważne w innych krajach, jeżeli forma, przepisana przez ustawodawstwo ojczyste każdej ze stron, została zachowana.

Artykuł  8.

Konwencja niniejsza stosuje się tylko do małżeństw, zawieranych na terytorjum Układających się Państw pomiędzy osobami, z których jedna przynajmniej posiada obywatelstwo jednego z tych Państw.

Żadne Państwo nie zobowiązuje się niniejszą Konwencją do stosowania ustawodawstwa, któreby nie było ustawodawstwem jednego z Układających się Państw.

Artykuł  9.

Konwencja niniejsza, która stosuje się jedynie do terytorjów europejskich Układających się Państw, będzie ratyfikowana, a dokumenty ratyfikacyjne zostaną złożone w Hadze, skoro tylko większość Wysokich Układających się Stron będzie w możności to uczynić. Ze złożenia tego zostanie sporządzony protokół, którego uwierzytelniony odpis zostanie doręczony drogą dyplomatyczną każdemu z Układających się Państw.

Artykuł  10.

Państwa, które nie podpisały Konwencji, a które były reprezentowane na Trzeciej Konferencji Międzynarodowego Prawa Prywatnego, będą dopuszczone do przystąpienia bez zastrzeżeń do niniejszej Konwencji.

Państwo, życzące sobie przystąpić, zawiadomi najpóźniej do 31 grudnia 1904 roku o swym zamiarze zapomocą aktu, który zostanie złożony w archiwach Rządu Niderlandzkiego. Rząd ten prześle uwierzytelniony odpis tego aktu drogą dyplomatyczną każdemu z Układających się Państw.

Artykuł  11.

Niniejsza Konwencja wejdzie w życie w sześćdziesiątym dniu od daty złożenia dokumentów ratyfikacyjnych lub od daty oznajmienia o przystąpieniu.

Artykuł  12.

Niniejsza Konwencja obowiązywać będzie przez pięć lat od daty płożenia ratyfikacyj.

Okres ten rozpocznie się od wskazanej wyżej daty nawet dla Państw, które dokonają złożenia ratyfikacyj po tej dacie lub które przystąpiły później.

Konwencja będzie się odnawiała milcząco co pięć lat na dalsze pięciolecia z zastrzeżeniem wypowiedzenia.

Wypowiedzenie winno być oznajmione najmniej na sześć miesięcy przed upływem terminu, wskazanego w poprzednich ustępach, Rządowi Niderlandzkiemu, który zawiadomi o tem wszystkie inne Układające się Państwa.

Wypowiedzenie wywrze swój skutek jedynie w stosunku do Państwa, które je oznajmiło. Dla innych Państw Konwencja pozostanie w mocy.

Na dowód czego odnośni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i wycisnęli na niej swe pieczęcie.

Sporządzono w Hadze, dnia dwunastego czerwca tysiąc dziewięćset drugiego roku, w jednym egzemplarzu, który zostanie złożony w archiwach Rządu Niderlandzkiego, a którego uwierzytelniony odpis zostanie doręczony w drodze dyplomatycznej każdemu z Państw, które były reprezentowane na Trzeciej Konferencji Międzynarodowego Prawa Prywatnego.

ZA NIEMCY:

(L. S.) F. Pourtalès

(L. S.) Dungs

(L. S.) Kriege

ZA AUSTRJĘ I ZA WĘGRY:

(L. S.) Okolicsányi d'Okolicsna

Minister Austro-Węgier

ZA BELGJĘ:

(L. S.) Er. de Grelle Rogier

(L. S.) Alfred van den Bulcke

ZA HISZPANJĘ:

(L. S.) Carlos Crespi de Valldanza y Fortuny

ZA FRANCJĘ:

(L. S.) Monbel

(L. S.) L. Renault

ZA WŁOCHY:

(L. S.) Tugini

ZA LUKSEMBURG:

(L. S.) Hr. de Villers

ZA NIDERLANDY:

(L. S.) B-n Melvil de Lynden

(L. S.) J. A. Loeff

(L. S.) T. M. C. Asser

ZA PORTUGALJĘ:

(L. S.) Conde de Sélir

ZA PORTUGALJĘ:

(L. S.) J. N. Papiniu

ZA SZWECJĘ:

(L. S.) Hr. Wrangel

ZA SZWAJCARJĘ:

(L. S.) F. Koch Jr.

PROTOKÓŁ.

Państwa Umawiające się w Konwencji o uregulowaniu kolizyj ustawodawstw w zakresie małżeństwa, podpisanej w Hadze, dn. 12 czerwca 1902 r., pragnąc umożliwić przystąpienie do tej Konwencji Państwom nie reprezentowanym na III-ej Konferencji Międzynarodowego Prawa Prywatnego, a których życzenie przystąpienia do tej Konwencji zostało przychylnie przyjęte przez Państwa Umawiające się, zgodziły się, że zostanie otwarty w Holenderskiem Ministerstwie Spraw Zagranicznych protokół przystąpienia przeznaczony dla przyjęcia i stwierdzenia tych przystąpień, które nabiorą mocy w 60 dni po podpisaniu wspomnianego protokółu.

Niniejszy Protokół zostanie ratyfikowany i jego dokumenty ratyfikacyjne będą złożone w Hadze z chwilą, gdy pięć z pośród Mocarstw podpisujących będzie w możności to uczynić.

Wejdzie on w życie trzydziestego dnia licząc od daty, w której Mocarstwa podpisujące złożą swoje ratyfikacje.

Na dowód czego niżej podpisani, należycie upoważnieni w tym celu, podpisali niniejszy Protokół, który nosić będzie datę dnia dzisiejszego, a którego poświadczony za zgodność odpis przesłany zostanie każdemu z Mocarstw podpisujących.

Sporządzono w Hadze, dnia 28 listopada 1923 r.