§ 2. - Kierowanie ubezpieczonych na leczenie lub badania diagnostyczne poza granicami kraju.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2002.210.1794

Akt utracił moc

Wersja od: 13 grudnia 2002 r.

§  2.

1. Minister właściwy do spraw zdrowia, zwany dalej "ministrem", może skierować ubezpieczonego na leczenie lub badania diagnostyczne poza granicami kraju na podstawie wniosku wystawionego przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego - specjalistę właściwej dziedziny medycyny, posiadającego tytuł naukowy profesora lub stopień naukowy doktora habilitowanego, zwanego dalej "lekarzem", w przypadku braku odpowiednich możliwości leczniczych lub diagnostycznych w kraju.

2. Ubezpieczony lub jego przedstawiciel ustawowy lub osoba pisemnie upoważniona przez ubezpieczonego dostarcza lekarzowi przetłumaczony na język angielski, przez tłumacza przysięgłego, tekst II części wniosku.

3. Lekarz wskazuje we wniosku zagraniczne placówki opieki medycznej, do których proponuje skierować ubezpieczonego na leczenie lub badania diagnostyczne.

4. W terminie nie dłuższym niż 2 dni robocze od dnia otrzymania tłumaczenia II części wniosku, lekarz przekazuje wniosek wraz z tłumaczeniem II części wniosku i zgodą ubezpieczonego lub jego przedstawiciela ustawowego, wyrażoną w IV części wniosku, do konsultanta krajowego właściwej dziedziny medycyny w celu zaopiniowania.

5. Konsultant krajowy dokonuje oceny wniosku, w szczególności w zakresie udowodnionej skuteczności proponowanego leczenia lub wiarygodności badania diagnostycznego, oraz wskazuje zagraniczną placówkę opieki medycznej, uzasadniając jej wybór, a także, jeżeli istnieje taka potrzeba, odpowiedni do stanu zdrowia ubezpieczonego środek transportu.

6. Zaopiniowany wniosek wraz z tłumaczeniem II części wniosku konsultant krajowy przekazuje w terminie 14 dni od dnia otrzymania do Biura Rozliczeń Międzynarodowych, zwanego dalej "Biurem".

7. Wzór wniosku stanowi załącznik do rozporządzenia.