Art. 28. - Francja-Polska. Konwencja Konsularna. Paryż.1925.12.30.
Dz.U.1928.56.528
Akt utracił mocJeżeli statek, należący do Rządu lub do obywateli jednego z obu Państw, ulegnie rozbiciu lub osiądzie na mieliźnie u wybrzeża drugiego Państwa, władze miejscowe winny niezwłocznie zawiadomić o tym wypadku najbliższego konsula generalnego, konsula, wicekonsula lub agenta konsularnego.
Wszystkie czynności, związane z akcją ratowniczą statków jednego z obu Państw, które ulegną rozbiciu lub osiądą na mieliźnie na wodach terytorjalnych drugiego Państwa, odbywać się będą pod kierunkiem właściwych konsulów generalnych, konsulów, wicekonsulów lub agentów konsularnych.
Władze miejscowe obu Państw będą mogły interwenjować jedynie w celu udzielenia pomocy wymienionym urzędnikom konsularnym, utrzymywania porządku, zabezpieczenia interesów osób, biorących udział w akcji ratowniczej, a nienależących do załogi, oraz zapewnienia wykonania zarządzeń, dotyczących wwozu i wywozu towarów.
W razie nieobecności i aż do chwili przybycia na miejsce konsulów generalnych, konsulów, wicekonsulów lub agentów konsularnych lub też ich przedstawicieli, miejscowe władze winny przedsięwziąć wszelkie niezbędne środki do zapewnienia opieki osobom i do przechowania przedmiotów, uratowanych przy rozbiciu.
Za interwencję swą w tych wypadkach władze miejscowe nie mogą pobierać żadnych opłat, z wyjątkiem tych, które spowodowane będą akcją ratowniczą oraz przechowaniem uratowanych przedmiotów, jak również tych, którym w podobnych wypadkach podlegać będą statki Państwa przyjmującego lub państwa najbardziej uprzywilejowanego.
W razie wątpliwości co do narodowości rozbitych statków, czynności, przewidziane w niniejszym artykule, będą należały wyłącznie do kompetencji władzy miejscowej.
Uratowane towary i przedmioty będą wolne od wszelkich opłat celnych, pod warunkiem, że nie zostaną zużytkowane do spożycia wewnątrz kraju.