Francja-Polska. Konwencja Konsularna. Paryż.1925.12.30.
Dz.U.1928.56.528
Akt utracił mocKONWENCJA KONSULARNA
z dnia 30 grudnia 1925 r.
między Polską a Francją, podpisana w Paryżu dnia 30 grudnia 1925 r.
(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 30 lipca 1926 r. - Dz. U. R. P. Nr. 89, poz. 498).
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,
MY, IGNACY MOŚCICKI, PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,
wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:
Dnia trzydziestego grudnia tysiąc dziewięćset dwudziestego piątego roku podpisana została w Paryżu pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Francuskiej Konwencja Konsularna o następującem brzmieniu dosłownem:
KONWENCJA KONSULARNA
między Polską a Francją.
RZĄD
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
i
RZĄD
REPUBLIKI FRANCUSKIEJ
uznając za pożyteczne wzajemne ustalenie praw, prerogatyw i przywilejów konsulów, postanowiły zawrzeć konwencję konsularną, wobec czego niżej podpisani, należycie upoważnieni, zgodzili się na następujące postanowienia:
Każda z Wysokich Umawiających się Stron władna będzie ustanowić konsulaty generalne, konsulaty, wicekonsulaty i agencje konsularne na terytorjum drugiej Strony. Zastrzegają sobie one jednakże prawo wymienienia miejscowości, co do których uważać będą, iż należy je wyłączyć, pod warunkiem wszakże, że zastrzeżenie to stosowane będzie jednakowo do wszystkich państw.
Konsulowie generalni, konsulowie, wicekonsulowie i agenci konsularni, po przedstawieniu swych listów komisyjnych, będą dopuszczeni i uznani zgodnie z przepisami i formalnościami, obowiązującemu w Państwie przyjmującem. Przyzwolenie (exequatur), niezbędne do swobodnego wykonywania czynności przez wymienionych urzędników, doręczone im będzie bez zwłoki i bez opłat, a za okalaniem wspomnianego exequatur władze naczelne ich okręgu konsularnego wydadzą niezwłocznie odpowiednie zarządzenia, aby umożliwić im wykonywanie ich obowiązków służbowych oraz korzystanie ze związanych z tem prerogatyw i ulg.
Konsulowie generalni, konsulowie i wicekonsulowie mają prawo mianować agentów konsularnych w miastach, portach i miejscowościach swych okręgów konsularnych, jednakowoż za uprzednią zgodą Rządu Państwa przyjmującego.
Wspomniani agenci konsularni mogą być mianowani zarówno z pośród obywateli obu Państw, jak też i państw trzecich, i otrzymują, patent, wydany przez konsula, który ich mianował, i pod kierownictwem którego będą postawieni.
Kierownicy urzędów konsularnych (konsulatów generalnych, konsulatów, wicekonsulatów i agencyj konsularnych) oraz urzędnicy służby konsularnej (konsulowie przydzieleni i konsulowie zastępcy, wicekonsulowie, attaches i sekretarze kancelaryjni, kanclerze, praktykanci kancelaryjni i attaches i sekretarze konsularni; tłumacze i pracownicy kancelaryjni), obywatele Państwa wysyłającego, zwolnieni będą od wszelkich świadczeń wojskowych zarówno osobistych, jak i dotyczących ich majątku ruchomego i nieruchomego, jako też od podatków bezpośrednich od majątku ruchomego, mających charakter podatków osobistych, ustanowionych przez jakąkolwiek władzę odnośnych Państw.
Będą oni również zwolnieni od opłat celnych oraz innych opłat od mienia ruchom?;':), przeznaczonego do ich użytku osobistego, które sprowadzą w przeciągu sześciu miesięcy od dnia objęcia urzędowania.
O ile jednakże urzędnicy ci posiadają mienie nieruchome, trudnią się handlem, przemysłem lub jakiemkolwiek zajęciem zarobkowem albo też posiadają kapitały, umieszczone w przedsiębiorstwach przemysłowych i handlowych, nie mogą oni wówczas korzystać w tym zakresie z żadnego przywileju i podlegać będą tym samym opłatem, ciężarom i świadczeniom. jakim podlegają wszyscy w podobnych warunkach, będą oni natomiast zwolnieni od obowiązków dostarczania kwater wojskowych w lokalach, przeznaczonych na biura ich urzędu i ich archiwa, z których to prerogatyw korzystają nawet urzędnicy, będący obywatelami państwa trzeciego lub Państwa przyjmującego.
Kierownicy urzędów konsularnych i urzędnicy służby konsularnej, bez względu na to czy są lub nie są obywatelami Państwa wysyłającego, nie podlegają jurysdykcji sądów Państwa przyjmującego z tytułu swych czynności urzędowych, dokonywanych w granicach kompetencyj, przyznanych im przez niniejszą Konwencję.
W wypadku, gdy urzędnik powoła się na powyższe uprawnienie wobec władz Państwa przyjmującego, władze te powinny powstrzymać się od po-wzięcia decyzji, wszystkie bowiem tego rodzaju wypadki winny być załatwiane w drodze dyplomatycznej.
Kierownicy urzędów i urzędnicy służby konsularnej, obywatele Państwa wysyłającego, nie mogą być aresztowani w drodze prewencyjnej, z wyjątkiem przestępstw, za które, według ustaw miejscowych, przewidziana jest kara co najmniej pięciu lat więzienia, W razie aresztowania lub wszczęcia dochodzenia Rząd Państwa przyjmującego winien możliwie jak najprędzej zawiadomić o tem przedstawiciela dyplomatycznego, któremu wspomniani urzędnicy konsularni podlegają.
Kierownicy urzędów i urzędnicy służby konsularnej, obywatele Państwa wysyłającego, nie mogą podlegać przymusowi osobistemu ani w sprawach cywilnych, ani z powodu wykonania poszczególnych czynności handlowych (jak podpis lub indos na wekslu), o ile zp.ś są oni kupcami, przymus osobisty może być względem nich stosowany jedynie za ich działalność handlową, nie zaś w sprawach cywilnych.
Kierownicy urzędów i urzędnicy służby konsularnej, którzy nie są obywatelami Państwa przyjmującego, obowiązani są czynić zadość wezwaniom sądów Państwa przyjmującego, wystosowanym do nich w celu przesłuchania ich w charakterze świadków i nie zawierającym zagrożenia sankcjami karnemi na wypadek niestawiennictwa; mogą oni jednakże w każdym poszczególnym wypadku, prosząc o odroczenie przesłuchania do czasu późniejszego, niezbyt jednak odległego, podać jako powód legalny przeszkody, wynikające z pilnego zajęcia służbowego.
Mają oni również prawo odmówić złożenia lub okazania dokumentów, znajdujących się w ich posiadaniu, zasłaniając się tajemnicą zawodową lub państwową. W wypadku, gdy władze sądowe nie uznają za uzasadnione tego wyjątku lub usprawiedliwienia, winny one powstrzymać się od wszelkich środków przymusowych w stosunku do urzędnika konsularnego, wszelkie bowiem tego rodzaju wypadki winny być zawsze załatwiane w drodze dyplomatycznej.
Poza przywilejami i prerogatywami, wyżej podanemi, kierownicy urzędów i urzędnicy konsularni podlegają jurysdykcji sądów Państwa przyjmującego, zarówno w sprawach cywilnych, jak i karnych, na tych samych warunkach, co i krajowcy.
Kierownicy urzędów i urzędnicy służby konsularnej obu Wysokich Umawiających się Stron mogą umieszczać nad wejściem domu, w którym znajduje się urząd konsularny, herb Państwa wysyłającego z napisem:
"Konsulat Generalny, Konsulat, Wicekonsulat lub Agencja Konsularna....".
Mogą oni również w dnie uroczystości urzędowych i w innych wypadkach, przewidzianych przez zwyczaj, wywieszać flagę Państwa wysyłającego na budynku, w którym mieści się urząd konsularny, rozumie się wszakże, że te oznaki zewnętrzne nie mogą być w żadnym wypadku uważane, jako ustanawiające prawo azylu.
Mogą oni również, w tych samych warunkach i z uwzględnieniem zastrzeżenia, zawartego w poprzednim ustępie co do prawa azylu, wywieszać flagę Państwa wysyłającego na statkach, na które się udadzą w porcie celem wykonywania swych czynności urzędowych.
Archiwa konsularne będą zawsze nietykalne, i pod żadnym pozorem władze miejscowe nie mogą przeglądać lub zatrzymywać papierów, dokumentów i rejestrów do nich należących.
Wymienione papiery, dokumenty i rejestry winny zawsze mieścić się oddzielnie od ksiąg, papierów i dokumentów osobistych lub dotyczących handlu czy przemysłu, któremi mogliby się trudnić odnośni urzędnicy konsularni.
Jeżeli kierownik urzędu lub urzędnik służby konsularnej jednej z Wysokich Umawiających się Stron, wezwany przez miejscową władzę sądową lub administracyjną do wydania lub okazania papierów, dokumentów, czy rejestrów, znajdujących się w tych archiwach, odmówi uczynienia tego, władza sądowa lub administracyjna nie będzie mogła użyć w stosunku do niego żadnych środków przymusowych, tego rodzaju trudności bowiem winny być załatwiane w drodze dyplomatycznej.
W razie przeszkody, nieobecności lub śmierci kierowników urzędu, urzędnicy służby konsularnej będą dopuszczeni z samego prawa, w porządku ustalonym przez przepisy każdej z Wysokich Umawiających się Stron, do tymczasowego pełnienia funkcyj konsularnych.
Władze miejscowe winny okazywać im pomoc i opiekę oraz zapewnić im, podczas ich tymczasowego kierownictwa, korzystanie z ulg, prerogatyw, zwolnień i przywilejów, przyznanych wzajemnie na podstawie niniejszej Konwencji stałym kierownikom. Winny one również zapewnić wszelkie możliwe ułatwienia urzędnikom, których konsulowie generalni, konsulowie i wicekonsulowie wyznaczą do czasowego zastępowania agentów konsularnych, zwolnionych lub zmarłych.
Konsulowie generalni, konsulowie, wicekonsulowie i agenci konsularni mają prawo wykonywania opieki nad obywatelami Państwa wysyłającego i obrony, na podstawie zwyczajów i prawa międzynarodowego, wszelkich praw i interesów tych obywateli.
W tym celu mogą oni zwracać się do wszystkich władz swego okręgu z reklamacjami z powodu jakiegokolwiek naruszenia traktatów i konwencyj, zawartych między obydwoma Państwami, jako też z powodu jakiegokolwiek nadużycia, któreby obywatelom Państwa wysyłającego dawało powód do zażaleń. W razie nieuwzględnienia ich reklamacyj przez te władze, mogą oni zwracać się bezpośrednio do Rządu Państwa przyjmującego jedynie w razie braku jakiegokolwiek dyplomatycznego przedstawiciela Państwa wysyłającego.
Konsulowie generalni, konsulowie i agenci konsularni będą mogli przyjmować w swych biurach deklaracje, dotyczące urodzin i zejścia obywateli Państwa wysyłającego. Jednakowoż osoby zainteresowane obowiązane będą składać również deklaracje, wymagane przez ustawy miejscowe.
W razie śmierci obywatela jednego z Umawiających się Państw na terytorjum drugiego, właściwa władza miejscowa obowiązana jest niezwłocznie zawiadomić o tem urzędnika konsularnego, w którego okręgu śmierć nastąpiła i dostarczyć mu w możliwie krótkim czasie bezpłatny wypis z aktu zejścia zmarłego.
Jeżeli obywatel francuski w Polsce lub obywatel polski we Francji pozostawi majątek, a osoby uprawnione do spadku lub niektóre z pośród nich nie są znane albo są nieobecne, konsulowie generalni, konsulowie, wicekonsulowie i agenci konsularni będą uprawnieni żądać opieczętowania rzeczy, papierów i innych ruchomości zmarłego oraz być obecnymi przy dokonywaniu tej czynności. Będą oni czuwali nad tem, aby właściwa władza zbadała, czy istnieje testament, oraz będą otrzymywali zawiadomienia o wszelkiego rodzaju informacjach i dokumentach, które pozwoliłyby im odnaleźć osoby do spadku uprawnione. Również będą oni mogli żądać sporządzenia spisu inwentarza oraz będą mogli we wszystkich wypadkach być przy tem obecni. Będą oni mogli ponadto, o ile uznają to za pożyteczne, spowodować wyznaczenie przez właściwą władzę miejscową administratora lub kuratora masy spadkowej, który zostanie wybrany zgodnie z ich wnioskiem z pośród osób, przewidzianych przez ustawy lub zwyczaj do pełnienia tych czynności.
Administrator lub kurator winien na każde żądanie udzielić konsulowi generalnemu, konsulowi, wicekonsulowi lub agentowi konsularnemu wszelkich informacyj, dotyczących likwidacji spadku.
Interwencja ze strony konsula nie będzie dopuszczalna z chwilą, gdy zostanie stwierdzone, że nie istnieją osoby do spadku uprawnione, będące obywatelami Państwa wysyłającego, albo też, gdy wszyscy spadkobiercy są obecni lub reprezentowani.
Gdy likwidacja spadku będzie zakończona, administrator lub kurator winien zawiadomić o tem bezzwłocznie konsula generalnego, konsula, wicekonsula lub agenta konsularnego oraz osoby do spadku uprawnione, których nazwiska i adres są znane, te ostatnie osoby listem poleconym.
Jeżeli w przeciągu sześciu miesięcy od dnia zawiadomienia konsula generalnego, konsula, wicekonsula lub agenta konsularnego, osoby do spadku uprawnione lub część z pośród nich nie skorzystają ze swych praw, wymienieni urzędnicy, jako reprezentanci z samego prawa nieobecnych, będą mogli żądać, aby niereklamowane części aktywów spadku zostały im doręczone przez administratora, kuratora lub każdą inną władzę, w której posiadaniu części te się znajdują.
W tym celu winni oni przedstawić wszelkie dokumenty i dowody tak, jak to obowiązani byliby uczynić sami spadkobiercy.
Przepisy artykułów 11 i 12 będą również stosowane w wypadku, gdy obywatele jednego z Umawiających się Państw, którzy są nieobecni lub do działań niezdolni, a nie posiadają ustanowionych reprezentantów, będą zainteresowani w spadku, otwartym na terytorjum drugiego Państwa, a to bez względu na obywatelstwo spadkodawcy. Jednakże interwencja ze strony władzy konsularnej nie będzie dopuszczalna z chwilą, gdy wszystkie osoby uprawnione do spadku, będące obywatelami Państwa wysyłającego, są obecne lub reprezentowane.
Jeżeli obywatel francuski pozostawi majątek w Polsce lub obywatel polski pozostawi majątek we Francji, a władze miejscowe ocenią war Łoić tego majątku:
we Francji poniżej 500 franków,
w Polsce poniżej 500 złotych,
wówczas konsul generalny, konsul, wicekonsul lub agent konsularny będzie mógł domagać się doręczania mu mienia spadkowego. Będzie on. miał wyłączne prawo Zlikwidowania masy spadkowej, jednakże będzie mógł przekazać spadek po zlikwidowaniu poza granice Państwa przyjmującego dopiero po pokryciu pasywów i opłaceniu wszelkich należnych opłat.
Sumy, wymienione w tym artykule, mają być obliczane podług parytetu w złocie.
Jeżeli obywatele jednej lub drugiej z Wysokich Umawiających się Stron zainteresowani będą w spadku po obywatelu trzeciego państwa, przepisy niniejszej Konwencji nie będą mogły naruszać uprawnień, przyznanych przez dawniejsze traktaty urzędnikom służby konsularnej Państwa, którego obywatelem był zmarły.
Konsulowie generalni, konsulowie, wicekonsulowie i agenci konsularni obu Wysokich Umawiających się Stron mają prawo przyjmować w swych biurach, w mieszkaniu stron i na pokładach statków wojennych i handlowych Państwa wysyłającego zeznania od kapitanów, załogi, pasażerów, kupców i wszelkich innych obywateli tegoż Państwa.
Będą oni również uprawnieni do przyjmowania w charakterze notarjuszów rozporządzeń ostatniej woli od obywateli Państwa wysyłającego.
Mają oni ponadto prawo sporządzać w swych biurach wszelkie akta prawne, o ile odnoszą się one bądź do mienia znajdującego się, bądź do interesów, które mają być zawarte, bądź też do wszelkiego rodzaju praw, które mają być wykonane - poza terytorjum Państwa przyjmującego.
Odpisy i wyciągi z akt, sporządzonych na podstawie ustępów poprzednich, należycie uwierzytelnione przez wymienionych urzędników i zaopatrzone w oficjalną pieczęć urzędu, uznane będą zarówno wobec sądów, jak i poza sądami, tak w Polsce, jak i we Francji, narówni z oryginałami i posiadać będą ten sam charakter dokumentów autentycznych i tę samą moc dowodową, jak gdyby były sporządzone przez notarjusza lub innego funkcjonarjusza publicznego jednego lub drugiego Państwa, pod warunkiem, Ż3 akta te sporządzone będą podług form, wymaganych przez ustawy Państwa wysyłającego i opłacone stemplem oraz zarejestrowane i poddane wszystkim innym formalnościom, w tej dziedzinie, wymaganym przez przepisy Państwa, w którem akt ten ma być wykonany.
W razie wątpliwości co do wiarogodności odpisów lub wyciągów z akt, sporządzonych w biurach konsulatów, nie można odmówić stronie zainteresowanej, która tego zażąda, porównania ich z oryginałem, przyczem przy zestawień; i tem strona zainteresowana może być obecna, o ile uzna za potrzebne.
Konsulowie generalni, konsulowie, wicekonsulowie i agenci konsularni obu Wysokich Umawiających się Stron mają prawo tłumaczyć i uwierzytelniać wszelkiego rodzaju dokumenty, pochodzące od władz i urzędników Państwa wysyłającego, jako też od władz i urzędników państw trzecich, w tym ostatnim wypadku, o ile odnoszą się one do obywateli Państwa wysyłającego.
Tłumaczenia, przez nich dokonane, będą posiadały w Państwie przyjmującem tę samą moc i skutki, jak gdyby były sporządzone przez tłumaczy zaprzysiężonych Państwa przyjmującego.
Wymienieni urzędnicy uprawnieni będą również do uwierzytelniania podpisów obywateli Państwa wysyłającego.
Konsulowie generalni, konsulowie, wicekonsulowie i agenci konsularni obu Wysokich Umawiających się Stron mają prawo wskazywać właściwej władzy Państwa przyjmującego na potrzebę ustanowienia opieki nad małoletnimi obywatelami Państwa wysyłającego, przyczem rozumie się, że jedynie wspomnianej władzy przysługuje prawo powzięcia decyzji w tych sprawach.
Władze sądowe i administracyjne Państwa przyjmującego mogą zwracać się do konsulów generalnych, konsulów i wicekonsulów i agentów konsularnych każdej z Wysokich Umawiających się Stron z prośbą o występowanie w charakterze tłumaczy lub też o delegowanie tłumacza do pomocy obywatelom Państwa wysyłającego.
Renty i odszkodowania, należne za wypadki przy pracy, mogą być wpłacane na ręce konsulów generalnych, konsulów, wicekonsulów i agentów konsularnych Państwa, którego obywatelem jest osoba, której renta lub odszkodowanie przysługuje, o ile osoba ta znajduje się poza granicami Państwa przyjmującego.
Pokwitowania, doręczane przez tych urzędników, zwalniają towarzystwa ubezpieczeń, jak i inne interesowane osoby.
Osoby ubogie, obywatele obu Wysokich Umawiających się Stron, mają wzajemne prawo, na podstawie zaświadczenia, przewidzianego w art. 4 zawartej w dniu dzisiejszym Konwencji o pomocy sądowej i o prawie ubogich, otrzymywać bezpłatnie lub za opłatą zniżoną wypisy z akt stanu cywilnego, o ile ustawy Państwa, w którem akt tych zażądano, przyznają ulgę tą własnym obywatelom. Dokumenty, potrzebne dla zawarcia małżeństwa, będą uwierzytelniane bezpłatnie przez przedstawicieli dyplomatycznych lub konsularnych obu Wysokich Umawiających się. Stron.
Konsulowie generalni, konsulowie, wicekonsulowie i agenci konsularni mają prawo wydawać obywatelom Państwa wysyłającego paszporty i inne dokumenty osobiste, tudzież wizować wszelkie paszporty i inne dokumenty.
Z tych paszportów i dokumentów można będzie korzystać wobec władz miejscowych w granicach, w jakich przewidują to zwyczaje oraz pozwalają ustawy i przepisy Państwa przyjmującego.
Konsulom generalnym, konsulom, wicekonsulom i agentom konsularnym przysługiwać będzie wyłączne prawo sporządzania spisu inwentarza i wykonywania innych czynności, mających na celu zabezpieczenie mienia lub przedmiotów wszelkiego rodzaju, pozostawionych przez marynarzy i pasażerów, obywateli Państwa wysyłającego, zmarłych podczas podróży morskiej albo w porcie przeznaczenia bądź na lądzie, bądź też na pokładzie statku tegoż Państwa.
Płace, uposażenia, przedmioty i papiery wartościowe, należące do marynarzy lub pasażerów, obywateli jednej z Wysokich Umawiających się Stron, zmarłych na pokładzie statku drugiej Strony, winny być oddane w porcie przybycia właściwej władzy Państwa, którego zmarły był obywatelem, albo też konsulowi generalnemu, konsulowi, wicekonsulowi lub agentowi konsularnemu tegoż Państwa.
Konsulowie generalni, konsulowie, wicekonsulowie i agenci konsularni mogą udawać się osobiście lub wysyłać swoich delegatów na pokład statków swego Państwa z chwilą, gdy zostaną one dopuszczone do swobodnego komunikowania się z lądem, przesłuchiwać kapitanów i załogę, badać papiery okrętowe, przyjmować zeznania o ich podróży, ich przeznaczeniu, o wydarzeniach w czasie trwania podróży, sporządzać wykazy ładunkowe i ułatwiać odprawę tych statków.
W portach, gdzie ma siedzibą konsul generalny, konsul, wicekonsul, lub agent konsularny jednego z obu Państw, funkcjonariusze miejscowych władz sądowych i administracyjnych, zarówno jak i funkcjonarjusze miejscowego urzędu celnego nie mogą dokonywać na pokładzie aresztowania (wyjąwszy wypadek schwytania na gorącym uczynku), ani poszukiwań, ani rewizyj, z wyjątkiem zwykłych rewizyj celnych i oględzin sanitarnych, nie zawiadomiwszy o tem uprzednio, a w wypadkach nagłych w chwili dokonywania czynności, urzędnika konsularnego Państwa, do którego należy statek, a to w tym celu, aby dany urzędnik konsularny mógł być przy tem obecny. Władze miejscowe winny również zawczasu zawiadomić konsula lub agenta konsularnego, aby mógł być obecny przy zeznaniach, składanych przez kapitanów lub załogę przed miejscowemi sądami lub urzędami administracyjnemi.
W zaproszeniu, które zostanie wystosowane w wymienionych wypadkach do konsulów generalnych, konsulów, wicekonsulów lub agentów konsularnych, należy wskazać ściśle godzinę, a jeżeli wspomniani miednicy nie stawią się osobiście na czas ani nie wydelegują swego zastępcy, czynności takie odbędą się w ich nieobecności.
Konsulom generalnym, konsulom, wicekonsulom i agentom konsularnym przysługuje wyłączne prawo nadzoru nad utrzymaniem wewnętrznego porządku na pokładzie statków Państwa wysyłającego; winni oni załatwiać sami wszelkie spory, mogące wyniknąć między kapitanami, oficerami i marynarzami tych statków, w szczególności zaś takie, które dotyczą płacy i wypełniania zobowiązań wzajemnie zaciągniętych.
Interwencja władz miejscowych może nastąpić tylko wówczas, gdyby zaszłe na pokładzie statków zaburzenia mogły naruszyć spokój publiczny na lądzie lub w porcie, albo gdyby osoba z pośród miejscowej ludności lub do statku nie należąca była w nie zamieszana.
We wszystkich innych wypadkach wspomniane wyżej władze ograniczyć się winny do udzielania konsulom generalnym, konsulom, wicekonsulom i agentom konsularnym, o ile oni tego zażądają, poparcia przy wykonywaniu ich czynności, w szczególności przy ujęciu i odstawieniu do więzienia osób, zapisanych na listę załogi, we wszystkich wypadkach, kiedy wymienieni urzędnicy uznają to dla jakichkolwiek względów za potrzebne, o ile tylko nie wchodzą w grę obywatele miejscowi, a ponadto w Polsce również i obywatele Wolnego Miasta Gdańska.
Konsulowie generalni, konsulowie, wicekonsulowie i agenci konsularni mogą żądać zaaresztowania oraz odstawienia na pokład lub odesłania do kraju ojczystego marynarzy i wszystkich innych osób należących w jakimkolwiek charakterze do załogi okrętów lub statków Państwa wysyłającego, które zbiegły na terytorjum jednej z Wysokich Umiawiających się Stron.
W tym celu winni oni zwracać się pisemnie do właściwych władz miejscowych i wykazać na podstawie papierów okrętowych lub listy zaciągowej, albo też na podstawie uwierzytelnionego wypisu z tych dokumentów, że. osoby, których wydania się domagają, należą rzeczywiście do składu załogi.
Wobec żądania, w ten sposób uzasadnionego, wydanie zbiegów nie może być odmówione.
Wymienionym urzędnikom konsularnym winna być również udzielona wszelka pomoc i poparcie w celu wyszukania i zatrzymania tych zbiegów, którzy na pisemne żądanie i na koszt urzędu konsularnego będą osadzeni i trzymani w więzieniu miejscowem aż do chwili odstawienia ich zpowrotem na pokład lub też do czasu nadejścia skargi odesłania ich do ojczyzny. Jeżeli jednak okazja ta nie nastąpi w przeciągu dwóch miesięcy od dnia aresztowania lub też jeżeli koszty więzienne nie będą regularnie opłacane, zbiegowie ci będą wypuszczeni na wolność, za uprzedniem, na trzy dni naprzód uczynionem, zawiadomieniem urzędnika konsularnego i nie będą mogli być ponownie aresztowani z tego samego powodu.
Jeżeli zbieg popełni na lądzie jakiekolwiek przestępstwo, władze miejscowe mają prawo odroczyć wydanie aż do chwili, kiedy zapadnie wyrok sądu i do czasu całkowitego wykonania wyroku.
Wysokie Umawiające się Strony zgadzają się, że marynarze i inne osoby, należące do załogi, o ile są obywatelami Państwa, na którego terytorjum zbiegli (ponadto w Polsce również, jeśli są obywatelami Wolnego Miasta Gdańska), nie podlegają przepisom niniejszego artykułu.
We wszystkich wypadkach, kiedy w umowach pomiędzy armatorami, ładowcami i ubezpieczającymi nie będzie przepisów odmiennych, uszkodzenia, którym ulegną na morzu statki obu Państw, bez względu na to, czy zawinęły one do portu dobrowolnie, czy też wskutek przymusowego schronienia się, będą załatwiane przez konsulów generalnych, konsulów, wicekonsulów lub agentów konsularnych Państwa, do którego te statki lub okręty należą, chyba, że w sprawie tych uszkodzeń zainteresowani są obywatele Państwa przyjmującego lub Państwa trzeciego; w tym wypadku oraz w braku polubownego układu pomiędzy wszystkimi zainteresowanymi uregulowanie tych spraw należeć będzie do władzy miejscowej.
Jeżeli statek, należący do Rządu lub do obywateli jednego z obu Państw, ulegnie rozbiciu lub osiądzie na mieliźnie u wybrzeża drugiego Państwa, władze miejscowe winny niezwłocznie zawiadomić o tym wypadku najbliższego konsula generalnego, konsula, wicekonsula lub agenta konsularnego.
Wszystkie czynności, związane z akcją ratowniczą statków jednego z obu Państw, które ulegną rozbiciu lub osiądą na mieliźnie na wodach terytorjalnych drugiego Państwa, odbywać się będą pod kierunkiem właściwych konsulów generalnych, konsulów, wicekonsulów lub agentów konsularnych.
Władze miejscowe obu Państw będą mogły interwenjować jedynie w celu udzielenia pomocy wymienionym urzędnikom konsularnym, utrzymywania porządku, zabezpieczenia interesów osób, biorących udział w akcji ratowniczej, a nienależących do załogi, oraz zapewnienia wykonania zarządzeń, dotyczących wwozu i wywozu towarów.
W razie nieobecności i aż do chwili przybycia na miejsce konsulów generalnych, konsulów, wicekonsulów lub agentów konsularnych lub też ich przedstawicieli, miejscowe władze winny przedsięwziąć wszelkie niezbędne środki do zapewnienia opieki osobom i do przechowania przedmiotów, uratowanych przy rozbiciu.
Za interwencję swą w tych wypadkach władze miejscowe nie mogą pobierać żadnych opłat, z wyjątkiem tych, które spowodowane będą akcją ratowniczą oraz przechowaniem uratowanych przedmiotów, jak również tych, którym w podobnych wypadkach podlegać będą statki Państwa przyjmującego lub państwa najbardziej uprzywilejowanego.
W razie wątpliwości co do narodowości rozbitych statków, czynności, przewidziane w niniejszym artykule, będą należały wyłącznie do kompetencji władzy miejscowej.
Uratowane towary i przedmioty będą wolne od wszelkich opłat celnych, pod warunkiem, że nie zostaną zużytkowane do spożycia wewnątrz kraju.
Postanawia się ponadto, że kierownicy urzędów konsularnych i urzędnicy służby konsularnej każdego z obu Państw korzystać będą w drugiem Państwie, pod warunkiem wzajemności, ze wszystkich przywilejów i prerogatyw, które są lub będą przyznane urzędnikom tego samego stopnia państwa najbardziej uprzywilejowanego.
Niniejsza Konwencja będzie ratyfikowana.
Wejdzie ona w życie w miesiąc po dacie wymiany dokumentów ratyfikacyjnych.
Skutki jej ustaną z upływem terminu sześciu miesięcy, licząc od jej wypowiedzenia przez jedną lub drugą z Umawiających się Stron.
NA DOWÓD CZEGO niżej podpisani Pełnomocnicy, należycie w tym celu upoważnieni, niniejszą Konwencję podpisali i opatrzyli ją swemi pieczęciami.
SPORZĄDZONO w Paryżu w dwóch egzemplarzach, dnia 30 grudnia 1925 roku.
Zaznajomiwszy się z powyższą Konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości, jak i każde z zawartych w niej postanowień; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie Zachowywana.
Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.
W Warszawie, dnia 5 listopada 1926 r.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »