Art. 26. - Francja-Polska. Konwencja Konsularna. Paryż.1925.12.30.
Dz.U.1928.56.528
Akt utracił mocKonsulowie generalni, konsulowie, wicekonsulowie i agenci konsularni mogą żądać zaaresztowania oraz odstawienia na pokład lub odesłania do kraju ojczystego marynarzy i wszystkich innych osób należących w jakimkolwiek charakterze do załogi okrętów lub statków Państwa wysyłającego, które zbiegły na terytorjum jednej z Wysokich Umiawiających się Stron.
W tym celu winni oni zwracać się pisemnie do właściwych władz miejscowych i wykazać na podstawie papierów okrętowych lub listy zaciągowej, albo też na podstawie uwierzytelnionego wypisu z tych dokumentów, że. osoby, których wydania się domagają, należą rzeczywiście do składu załogi.
Wobec żądania, w ten sposób uzasadnionego, wydanie zbiegów nie może być odmówione.
Wymienionym urzędnikom konsularnym winna być również udzielona wszelka pomoc i poparcie w celu wyszukania i zatrzymania tych zbiegów, którzy na pisemne żądanie i na koszt urzędu konsularnego będą osadzeni i trzymani w więzieniu miejscowem aż do chwili odstawienia ich zpowrotem na pokład lub też do czasu nadejścia skargi odesłania ich do ojczyzny. Jeżeli jednak okazja ta nie nastąpi w przeciągu dwóch miesięcy od dnia aresztowania lub też jeżeli koszty więzienne nie będą regularnie opłacane, zbiegowie ci będą wypuszczeni na wolność, za uprzedniem, na trzy dni naprzód uczynionem, zawiadomieniem urzędnika konsularnego i nie będą mogli być ponownie aresztowani z tego samego powodu.
Jeżeli zbieg popełni na lądzie jakiekolwiek przestępstwo, władze miejscowe mają prawo odroczyć wydanie aż do chwili, kiedy zapadnie wyrok sądu i do czasu całkowitego wykonania wyroku.
Wysokie Umawiające się Strony zgadzają się, że marynarze i inne osoby, należące do załogi, o ile są obywatelami Państwa, na którego terytorjum zbiegli (ponadto w Polsce również, jeśli są obywatelami Wolnego Miasta Gdańska), nie podlegają przepisom niniejszego artykułu.