Art. 19. - Francja-Polska. Konwencja dotycząca ubezpieczenia na starość, na wypadek niezdolności do pracy i śmierci robotników i pracowników umysłowych, zatrudnionych w górnictwie. Warszawa.1929.12.21.
Dz.U.1934.72.690
Akt utracił mocCo się tyczy wdów po robotnikach i pracownikach umysłowych, obywatelach polskich lub francuskich, którzy pracowali kolejno w obu krajach w przedsiębiorstwach, podlegających systemowi emerytur górniczych, prawo do renty zostanie ustalone i renta zostanie przyznana z uwzględnieniem całego łącznego czasu pracy ich mężów przy obliczaniu renty w obu krajach. Jednakże zasiłki i dodatki, ciążące na Francji, będą przyznawane tylko w tym wypadku, o ile łączny czas pracy osiągnie co najmniej 15 lat i o ile wdowa liczy co najmniej 55 lat życia.
Każdy z obu krajów postępować będzie w sposób następujący:
Za okresy pracy przebyte przez męża we Francji, renta wdowia równać się będzie połowie renty, przyznanej mężowi przy zastosowaniu niniejszej konwencji lub do której mógłby był rościć sobie prawo z zastrzeżeniem, że wdowa wypełnia poza tem wszystkie warunki, wymagane przez ustawę francuską.
Za okresy pracy, przebyte przez męża w Polsce, część jego renty, przyznana, wdowie na podstawie polskiego ustawodawstwa lub statutów bractw górniczych, będzie obliczana, biorąc za podstawę rentę, wypłacaną mężowi lub tę, do której mógłby był rościć sobie prawo przy zastosowaniu niniejszej konwencji, przyczem winny być wypełnione wszystkie inne warunki, wymagane przez polskie ustawodawstwo.
W wypadku, gdy wdowa nabyła w jednym z obu krajów prawo do korzystania ze świadczeń instytucji ubezpieczeniowej z tytułu niezdolności do pracy, ale nie wypełniła warunków wymaganych dla korzystania ze świadczeń, przewidzianych przez ustawodawstwo drugiego kraju, ustala się jej prawo do renty i przyznaje jej się rentę z uwzględnieniem całego łącznego czasu pracy w górnictwie jej męża oraz wypłaca jej się rentę, proporcjonalną do liczby lat pracy w danym kraju. Gdy wypełni ona warunki, wymagane dla korzystania ze świadczeń z tytułu ustawodawstwa drugiego kraju, instytucja ubezpieczeniowa tego kraju przyzna ciążącą na niej część renty na tych samych warunkach, jakie wyżej podano.