Art. 14. - Francja-Polska. Konwencja dotycząca ubezpieczenia na starość, na wypadek niezdolności do pracy i śmierci robotników i pracowników umysłowych, zatrudnionych w górnictwie. Warszawa.1929.12.21.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1934.72.690

Akt utracił moc

Wersja od: 30 czerwca 1934 r.

Artykuł  14.

Zasiłek pośmiertny, do którego mogą sobie rościć prawo pozostali członkowie rodziny tych robotników lub pracowników umysłowych, którzy korzystali ze świadczeń z tytułu niezdolności do pracy lub rent starczych na mocy ustawodawstwa jednego z obu krajów i którzy nie pracowali w przedsiębiorstwach drugiego kraju, podlegających systemowi emerytur górniczych, będzie wypłacany przez właściwe instytucje pierwszego kraju na warunkach, przewidzianych przez jego ustawodawstwo.

Jeżeli zmarły pracował w obu krajach w przedsiębiorstwach, podlegających systemowi emerytur górniczych, przyznaje się zasiłek, przewidziany przez ustawę francuską o emeryturach górniczych, o ile robotnik ma co najmniej 15 lat łącznej pracy i był ostatnio zatrudniony w przedsiębiorstwie, objętem tą ustawą; jednakże w razie, gdy robotnik lub pracownik umysłowy korzystał z miesięcznego zasiłku z tytułu niezdolności do pracy, powyższy minimalny okres 15 lat nie będzie wymagany. Zasiłek, przewidziany przez ustawodawstwo polskie przyznaje się pozostałym członkom rodziny ubezpieczonego, który z uwzględnieniem łącznego czasu pracy wypełnił okres wyczekiwania, przewidziany przez to ustawodawstwo i który był ostatnio zatrudniony w polskiem przedsiębiorstwie górniczem.