Art. 24. - Finlandia-Polska. Traktat Handlowy i Nawigacyjny. Warszawa.1923.11.10.
Dz.U.1924.81.781
Akt utracił mocTraktat niniejszy będzie ratyfikowany i ratyfikacje będą wymienione w Warszawie możliwie jak najprędzej.
Wejdzie on w życie piętnastego dnia po wymianie ratyfikacji.
Traktat zawarty jest na przeciąg sześciu miesięcy. O ile Traktat nie zostanie wymówiony conajmniej na trzy miesiące przed upływem tego terminu będzie on przedłużony w drodze milczącej zgody na czas nieograniczony i będzie mógł być wymówiony w każdym czasie.
W wypadku wymówienia, będzie on pozostawał w mocy jeszcze przez trzy miesiące, od dnia, w którym każda z Układających się Stron złoży drugiej notyfikację o zamiarze uchylenia jego działania.
W dowód czego Pełnomocnicy w należyty sposób upoważnieni w tym celu podpisali niniejszy Traktat i opatrzyli go swemi pieczęciami.
Sporządzono w Warszawie w podwójnym egzemplarzu dnia dziesiątego listopada tysiąc dziewięćset dwudziestego trzeciego roku.
ANEKS A.
KARTA LEGITYMACYJNA DLA KOMIWOJAŻERÓW.
(pominięty)
ANEKS B.
KARTA LEGITYMACYJNA
dla komiwojażerów firm finlandzkich.
(pominięty)
PROTOKÓŁ ZAMKNIĘCIA.
Przy podpisaniu w dniu dzisiejszym Traktatu Handlowego i Nawigacyjnego zawartego pomiędzy Polską a Finlandją, Pełnomocnicy obydwu układających się Stron należycie upoważnieni i zgodzili się pozatem za następujące postanowienia:
Co dotyczy art. 3.
Rozumie się, iż postanowienia artykułu 3-go, dotyczące spółek prywatno-prawnych i handlowych stosować się będą nie tylko do wszelkiego rodzaju wymienionych spółek, łącznie ze spółkami spółdzielczemi, lecz również do stowarzyszeń finlandzkich, które są prawnie założone według ustawodawstwa Finlandji i których przedmiot jest o charakterze ekonomicznym.
Co dotyczy art. 11.
Alinea 1. Zgodnie z systemem artykułu 11-go odnośnie do ceł i opłat przywozowych, obydwie Układające się Strony stwierdzają, iż nakładanie z przyczyny deprecjacji waluty, opłat dodatkowych lub mnożników celnych, obciążających produkty gleby i przemysłu drugiej Strony, byłoby sprzeczne z duchem niniejszego Traktatu Handlowego.
Alinea 2. Niezależanie od zasady państwa najbardziej uprzywilejowanego, Polska nie będzie domagała się ulg celnych przewidzianych w artykule 2 Umowy Handlowej, zawartej pomiędzy Finlandją a Francją, dnia 13 lipca 1921 r., przyczem zastrzeżenie to nie stosuje się do produktów, pochodzących i przychodzących z Polski, wymienionych w liście A załączonej przy niniejszym, co do których Polska korzystać będzie, jak długo umowa z Francją pozostawać będzie w mocy, z tych samych przywilejów, które zostały przyznane temu ostatniemu państwu. Co do innych przedmiotów, wymienionych w art. 2 wskazanej umowy, które nie są wymienione w powyższej liście, Polska korzystać będzie z traktowania udzielonego Francji w wypadku, o ile ulgi w ten sposób przyznane Francji dla tych artykułów, będą w przyszłości, po podpisaniu niniejszego Traktatu, przyznane więcej niż jednemu z mocarstw trzecich.
Finlandia ze swej strony nie będzie domagała się ulg celnych, które Polska przyznała Francji w Traktacie Handlowym zawartym między temi dwoma państwami, dnia 6 lutego 1922 r., przyczem jednak rozumie się, iż zastrzeżenie to nie stosuje się do produktów, pochodzących i przychodzących z Finlandji, które wymienione są w liście B, załączonej przy niniejszym, co do których Finlandja korzystać będzie, dopóki umowa z Francją pozostawać będzie w mocy, tych samych przywilejów, które zostały przyznane temu ostatniemu państwu. Wobec tego iż Polska udzieliła już, przez zastosowanie klauzuli największego uprzywilejowania, innym mocarstwom trzecim wszystkich ulg celnych, wymienionych w powyższym traktacie, zobowiązuje się ona przyznać Finlandji te same przywileje, poza przywilejami przewidzianemi w liście B, wskazanej powyżej, w wypadku gdy Finlandja przyzna wszystkie ulgi celne, udzielone Francji i nie wymienione w powyższej liście A.
Co dotyczy art. 13.
Rozumie się, iż postanowienia artykułu 13-tego, odnośnie do systemu tranzyta, nie naruszając w niczem prawa Rządu Polskiego co do zakazu lub ograniczenia tranzyta broni i ekwipunku wojskowego, wynikającego z § 4 art. 22 Traktatu podpisanego dnia 18 marca 1921 r. w Rydze pomiędzy Rzecząpospolitą Polską z jednej strony, a Rosyjską Socjalistyczną Federacyjną Republiką Sowietów i Białoruską Socjalistyczną Republiką Sowietów i Ukraińską Socjalistyczną Republiką Sowietów z drugiej strony.
Co dotyczy art. 15.
Układające się Strony będą mogły wymagać, by świadectwa wskazane w artykule 15-tym zaświadczały:
Świadectwa pochodzenia będą wydawane przez Izby Handlowe, od których zależy wysyłający, bądź przez każdą inną władzę, uznaną przez państwo, do którego towar ma być wywieziony. Będą one zaświadczone przez przedstawiciela dyplomatycznego lub konsularnego kraju przeznaczenia.
Jeżeli wysyłający będzie miał podstawy do obaw, iż pomimo zaopatrzenia w świadectwo pochodzenia towar będzie stanowił przedmiot sporu, może uzyskać potwierdzenie świadectwa pochodzenia przez świadectwo sprawdzenia (certificat de verification), wystawione i podpisane jednocześnie przez organ wystawiający świadectwa pochodzenia i przez rzeczoznawcę, wyznaczonego przez przedstawiciela dyplomatycznego lub konsularnego kraju przeznaczenia. O ile rzeczoznawca tego żąda, winny mu być dostarczone przedmioty i dokumenty potrzebne do dokonania sprawdzenia. O ile towar zaopatrzony jest w świadectwo sprawdzenia, nie podlega on ekspertyzie na komorze celnej, z wyjątkiem wypadków oszustwa lub domniemanego podstawienia.
Przesyłki pocztowe będą zwolnione od świadectwa pochodzenia, jeżeli będzie chodziło o przesyłki, nie posiadające charakteru handlowego.
Co dotyczy art. 23
Poza postanowieniami artykułu 23 Polska nie będzie mogła powoływać się na niniejszy Traktat w celu pretendowania:
Rozumie się wszelako, iż w wypadku, gdy przywileje, dotyczące połowu i polowania na foki, udzielone przez Finlandię Rosji byłyby, bądź częściowo, bądź w całości udzielone Państwu trzeciemu te same przywileje będą bezzwłocznie i bez zastrzeżeń w tym samym zakresie przyznane Polsce, o ile Rosja lub wymienione Państwo trzecie będą z nich korzystały.
Protokół niniejszy, który zostanie ratyfikowany, wejdzie w życie jednocześnie z samym traktatem. Będzie on przez taki sam czas obowiązywał i będzie on miał taką samą moc i znaczenie, jak gdyby postanowienia, które on zawiera, mieściły się w Traktacie
W dowód czego Pełnomocnicy podpisali niniejszy Protokół i opatrzyli go swemi pieczęciami.
Sporządzono w Warszawie, w podwójnym egzemplarzu, dziesiątego listopada, tysiąc dziewiąćset dwudziestego trzeciego roku.
LISTA A.
(pominięta)
LISTA B.
(pominięta)
D. V. 7666/23.
11 Grudnia 1923 r.
Panie Charge d'Affaires.
Mam zaszczyt podać do Pańskiej wiadomości, że postanowienia Traktatu Handlowego i Nawigacyjnego, który został podpisany dn. 10 Listopada pomiędzy Polską a Republiką Finlandzką, zostaną również rozciągnięte na terytorjum w. m. Gdańska od daty uprawomocnienia się wspomnianego Traktatu.
Zechce Pan przyjąć, Panie Charge d'Affaires, zapewnienie mego poważania.
(-) Dmowski
Do Pana Podpułkownika
Charge d'Affaires a.i. Republiki Finlandzkiej
Conrada ERNST
w Warszawie.
Poselstwo Finlandzkie
Warszawa, dn. 13-go grudnia 1923 r.
Nr 480.
Panie Ministrze.
Mam zaszyt potwierdzić odbiór w dniu dzisiejszym noty D. V. 7666/23, którą Wasza Ekscelencja komunikuje mi, że postanowienia Traktatu Handlowego i Nawigacyjnego, podpisanego dnia 10 Listopada 1923 roku pomiędzy Polską a Republiką Finlandzką, rozciągnięte będą również na terytorjum wolnego miasta Gdańska od daty uprawomocnienia się powyższego Traktatu.
Zechce Pan przyjąć, Panie Ministrze, zapewnienie mego najwyższego poważania.
(-) C. Ernst
Do
J. Ekscelencji
Pana R. Dmowskiego
Ministra Spraw Zagranicznych
Rzeczypospolitej Polskiej
w Warszawie.
Zaznajomiwszy się z powyższym Traktatem, uznaliśmy go i uznajemy za słuszny zarówno w całości, jak i każde z zawartych w nim postanowień, oświadczamy, że jest przyjęty, ratyfikowany i zatwierdzony i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywany.
Na dowód czego, wydaliśmy akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.
W Warszawie, dnia 28 sierpnia 1924 roku.