Finlandia-Polska. Traktat Handlowy i Nawigacyjny. Warszawa.1923.11.10.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1924.81.781

Akt utracił moc

Wersja od: 1 sierpnia 1937 r.

Traktat Handlowy i Nawigacyjny

pomiędzy Polską a Finlandją

podpisany w Warszawie dn. 10 listopada 1923 r. ^*

(Zatwierdzony ustawą z dnia 6 maja 1924 r. - Dz. U. R. P Nr 44, poz. 458).

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

MY, STANISŁAW WOJCIECHOWSKI

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia dziesiątego listopada tysiąc dziewięćset dwudziestego trzeciego roku podpisany został w Warszawie pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Finlandzkiej, Traktat Handlowy i Nawigacyjny, który słowo w słowo brzmi jak następuje:

Traktat handlowy i nawigacyjny pomiędzy Polską a Finlandią.

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

z jednej strony i

PREZYDENT REPUBLIKI FINLANDZKIEJ

z drugiej strony,

ożywieni jednakiem pragnieniem popierania i rozwijania stosunków handlowych i nawigacyjnych między obu krajami, postanowili zawrzeć Traktat Handlowy i Nawigacyjny i mianowali w tym celu swymi pełnomocnikami: (pominięto),

którzy, po zakomunikowaniu sobie wzajemnie pełnomocnictw, uznanych za dobre i należyte co do formy, zgodzili się na następujące artykuły:

Artykuł  1. 

Obywatele każdej z Układających się Stron traktowani będą na terytorjum drugiej strony pod każdym względem tak jak obywatele państwa najbardziej uprzywilejowanego. Nie będą oni podlegali podatkom, opłatom lub daninom jakiegokolwiek rodzaju lub pod jakąkolwiek nazwą, innym lub wyższym, niż krajowcy lub obywatele państwa najbardziej uprzywilejowanego.

Artykuł  2. 

Obywatele jednej z Układających się Stron będą mieli wolny i łatwy dostęp do sądów i innych władz drugiej Strony, stosując się do ustaw i przepisów tej ostatniej i na tych samych warunkach, co krajowcy.

Artykuł  3. 

Spółki prywatno-prawne i handlowe, założone prawnie na mocy ustaw jednej z Układających się Stron i mające swą siedzibę na jej terytorjum, uznane będą przez drugą Stronę za legalnie istniejące, byle tylko nie miały celu niedozwolonego lub przeciwnego dobrym obyczajom i będą miały, stosując się do praw i przepisów i na tych samych warunkach co spółki krajowe, wolny i łatwy dostęp do sądów, bądź jako powód, bądź jako pozwany, jak również i do innych władz.

Spółki prywatno-prawne i handlowe, uznane w ten sposób przez każdą z Układających się Stron będą mogły, o ile nie jest to przeciwne ustawodawstwu drugiej Strony i stosując się do ustaw i przepisów tej Strony, osiedlać się na jej terytorjum, zakładać tam swe filje i oddziały i wykonywać tam swój przemysł. Wyłączone są wszelako gałęzie handlu i przemysłu, które, ze względu na ich charakter użyteczności ogólnej, rozumiejąc tu i spółki finansowe i ubezpieczeniowe, podlegałyby specjalnym ograniczeniom, stosowanym do wszystkich krajów.

Spółki te, raz dopuszczone zgodnie z ustawami i przepisami, które obowiązują lub będą obowiązywać na terytorjum odnośnego kraju, nie będą podlegały podatkom, opłatom, daninom jakiejkolwiek nazwy lub rodzaju, innym lub wyższym od tych, które ustanowione są w Polsce dla spółek krajowych, w Finlandji dla spółek państwa najbardziej uprzywilejowanego.

Artykuł  4. 

Obywatele drugiej Układającej się Strony lub spółki prywatno-prawne i handlowe, mające swą siedzibę na jej terytorjum, mogą podlegać podatkom, opłatom i daninom, wymienionym w artykułach 1 i 3, tylko w tej części majątku, która znajduje się tam, gdzie te podatki, opłaty i daniny zostały ustalone, lub też z tytułu lub przemysłu, który tam wykonywują, lub z tytułu jakiegoś dochodu, który tam posiadają.

Artykuł  5. 

O ile obywatele finlandzcy, nie mieszkający stale w Polsce lub spółki prywatno-prawne i handlowe finlandzkie, zajmują się eksportem z Finlandji do Polski, będą oni podlegali w Polsce podatkom od zysku z tego wywozu tylko wtedy, o ile uprawiają swój handel i przemysł w całości lub częściowo w Polsce. W tym wypadku obciążona podatkiem może być tylko ta część zysku, która pochodzi z tranzakcji dokonanych w Polsce.

Takie same traktowanie stosowane będzie przy wywozie do Finlandji uskutecznianym przez obywateli polskich lub spółki prywatno-prawne i handlowe polskie.

Artykuł  6. 

Obywatele jednej z Układających się Stron osiedli na terytorjum drugiej lub przebywający na nim czasowo, będą nawzajem zwolnieni od wszelkich obowiązkowych funkcji urzędowych z wyjątkiem opieki, jak również od wszelkiej służby wojskowej i innych obowiązków osobistych, związanych z obroną państwa, jak również od uiszczania zastępujących je opłat i podatków.

Obywatele jednej z Układających się Stron, osiedli na terytorjum drugiej Strony lub przebywający na nim czasowo, jak również spółki jednej z Układających się Stron, założone na terytorjum drugiej, zwolnione będą od płacenia pożyczek i przymusowych danin państwowych, a także od wszelkiej innej kontrybucji nadzwyczajnej jakiegokolwiek rodzaju, któraby była nałożona bezpośrednio dla potrzeb wojny lub wskutek wyjątkowych okoliczności.

W czasie wojny i w czasie pokoju będą oni podlegali tylko tym świadczeniom i rekwizycjom wojskowym, jakie nałożone są na krajowców i spółki krajowe, w tej samej mierze i na tych samych zasadach, co ci ostatni i zawsze za słusznem odszkodowaniem.

Artykuł  7. 

Kupcy, przemysłowcy i inni handlowcy jednej z Układających się Stron, którzy dowiodą przez okazanie kupieckiej karty legitymacyjnej, wydanej przez właściwe władze ich kraju, iż są oni uprawnieni do wykonywania tam handlu i przemysłu i że uiszczają tam opłaty i podatki ustawami przewidziane, będą mieli prawo, stosując się do przepisów obowiązujących, w obydwu krajach osobiście lub przez komiwojażerów, będących w ich służbie, czynić zakupy na terytorjum drugiej Układającej się Strony, u kupców lub producentów lub w publicznych lokalach sprzedaży. Będą oni mogli przyjmować zamówienia, na podstawie wzorów i próbek, u kupców lub innych osób, które w swoim handlu lub w przemyśle używają towarów podobnych do tych, które są oferowane.

O ile jedna ze stron nałoży specjalne opłaty patentowe, druga będzie mogła przedsięwziąć środki analogiczne w celu przywrócenia wzajemności.

Komiwojażerowie finlandzcy i polscy, posiadający kartę legitymacyjną, zgodną z załączonemi aneksami (A - dla komiwojażerów polskich, B - dla komiwojażerów finlandzkich) i wydaną przez właściwe władze odnośnego kraju, będą mieli nawzajem prawo przywozić ze sobą próbki i wzory, lecz nie towary.

Układające się Strony wskażą sobie władze powołane do wydawania kart legitymacyjnych, a także rozporządzeń, do których komiwojażerowie winni się stosować przy swych czynnościach.

Przedmioty, podlegające cłu lub wszelkiej innej podobnej opłacie, które przywożone będą przez komiwojażerów, jako próbki lub wzory, będą zwolnione przez jedną i drugą Stronę od cła przywozowego i wywozowego pod warunkiem, iż przedmioty te będą wywiezione z powrotem w terminie przepisanym i że tożsamość przedmiotów przywiezionych i wywożonych z powrotem nie będzie wątpliwą - bez względu zresztą na komorę, przez którą będą przychodzić przy wywozie, o ile tylko ta komora będzie, stosownie do ustaw i rozporządzeń, obowiązujących w kraju, właściwa.

Ograniczenia przywozu i wywozu, obowiązujące w obu krajach, nie zostają zmienione przez powyższe postanowienie.

Wywóz powrotny próbek lub wzorów winien być zagwarantowany przy wejściu ich do obu krajów, bądź przez złożenie depozytu w wysokości pobieranego cła, bądź w jakikolwiek inny sposób, zatwierdzony przez właściwe władze kraju, do którego są one przywożone.

Jeżeli przed upływem przepisanego terminu, próbki i wzory zostaną przedstawione na właściwej komorze celnej w celach powrotnego wywozu, komora ta winna sprawdzić, czy przedmioty przedstawione są rzeczywiście te same, dla których było wydane pozwolenie bezcłowego przywozu. Jeśli niema co tego żadnej wątpliwości, wówczas komora celna skonstatuje wywóz i zwróci depozyt.

O ile ustalonem zostanie, iż próbki lub wzory nie były wywiezione przed wpływem przepisanego terminu, złożony depozyt przekazany zostanie do Skarbu.

Oprócz znaków umieszczonych urzędowo w kraju wywozu, dla stwierdzenia tożsamości próbek lub wzorów, urzędnicy celni państwa będą mogli, o ile im się to wyda potrzebne, umieścić znaki dodatkowe.

Za umieszczenie tych znaków państwo nie będzie nakładało opłat lub należności.

Powyższe postanowienia nie stosują się do kolporterów lub innych domokrążców, ani też do przyjmowania zamówień u osób, nie trudniących się ani handlem ani przemysłem.

Artykuł  8. 

Pod warunkiem powrotnego wywozu w przepisanym terminie, oraz świadectwa tożsamości, zwolnienie z wszelkiego cła przywozowego i wywozowego przewidziane jest wzajemnie dla przedmiotów, przeznaczonych do doświadczeń, na jarmarki, wystawy i na konkursy.

Odnośnie do przywozu i do powrotnego wywozu przedmiotów wyżej wymienionych i kontroli celnej pod tym względem, postanowienia artykułu poprzedniego będą mutatis mutandis stosowane, mianowicie wywóz powrotny tych przedmiotów będzie musiał być zabezpieczony przy przywozie ich do obu krajów, bądź przez złożenie depozytu w wysokości stosowanego cła, bądź też w jakikolwiek inny sposób, zatwierdzony przez właściwe władze kraju, do którego są one przywożone.

Artykuł  9. 

Układające się Strony nie będą nakładały ani utrzymywały zakazów lub ograniczeń, dotyczących wzajemnego przywozu lub wywozu, któreby nie były w taki sam sposób stosowane przy przywozie lub wywozie tych samych towarów w handlu z każdym innym krajem.

Postanowienia niniejszego artykułu nie będą stosowane, o ile ustanowienie lub utrzymanie w mocy zakazu:

1) dotyczą bezpieczeństwa publicznego lub bezpieczeństwa państwa,

2) są środkami sanitarnemi lub środkami ostrożności przeciwko chorobom zwierząt i roślin;

3) dotyczą towarów, stanowiących przedmiot monopolu państwowego;

4) dotyczą nasion, które można poczytywać za niezdatne dla kraju przywożącego, z racji na ich pochodzenie.

Artykuł  10. 

W wypadku, gdyby jedna z Układających się Stron, nałożyła na jakiś towar monopol, lub uzależniłaby przywóz lub wywóz pewnych towarów od cen kontrolowanych przez rząd lub przez organ przez niego upoważniony, warunki ogólne stosowane do drugiej Strony będą najkorzystniejsze z tych, które są lub będą mogły być stosowane do jakiegokolwiek państwa trzeciego.

Artykuł  11.  ¹

Wszystkie produkty gleby i przemysłu, pochodzące i przychodzące z obszaru celnego jednej z Układających się Stron, które przywożone będą na terytorjum celne drugiej Układającej się Strony i które przeznaczone są bądź do spożycia, bądź do złożenia na skład, bądź do powrotnego wywozu, bądź do tranzyta, będą podlegały przez czas trwania niniejszego Traktatu traktowaniu, przyznanemu krajowi najbardziej uprzywilejowanemu. Mianowicie nie będą one mogły w żadnym wypadku być obciążone ani wyższemi ani innemi cłami, ani podlegać innym formalnościom i ograniczeniom od tych, które obciążają produkty lub towary państwa najbardziej uprzywilejowanego.

Wywóz do terytorjum jednej z Układających się Stron nie będzie obciążany przez drugą cłami lub opłatami innemi lub wyższemi niż wywóz tych samych przedmiotów do kraju najbardziej uprzywilejowanego pod tym względem, ani nie będzie podlegał innym ograniczeniom, niż wywóz przedmiotów do jakiegokolwiek państwa trzeciego.

Każda z Układających się Stron obowiązuje się zatem udzielić drugiej bezzwłocznie i bez innych warunków wszelkiej ulgi, wszelkiego przywileju i wszelkiej zniżki ceł lub opłat, których udzieliła już, lub których udzielićby mogła w przyszłości pod wyżej wymienionymi względami, na stałe lub czasowo trzeciemu państwu.

Produkty jakiegokolwiek pochodzenia, które przewiezione zostaną przez jeden z dwóch krajów do drugiego kraju, ze złożeniem na skład w porcie wolnym, w składzie tranzytowym lub w innym podobnym składzie celnym, lub też bez złożenia, korzystać będą przy wywozie do tego ostatniego kraju we wszystkiem co dotyczy ceł przywozowych i wszelkich innych opłat, a także pod wszystkiemi innemi względami z traktowania conajmniej tak korzystnego, jak gdyby były przywiezione bezpośrednio z kraju pochodzenia.

Artykuł  12. 

Każda z Układających się Stron obowiązuje się do przyznania bezzwłocznie i bez zastrzeżeń towarom, pochodzącym i przywożonym z drugiego kraju wszelkich ulg, przywilejów lub zniżek podatków miejskich, opłat wewnętrznych, podatków konsumpcyjnych i akcyz, a także opłat dodatkowych i lokalnych przywozowych, reeksportowych, tranzytowych i składowych, jakie przyznała lub mogłaby przyznać jakiemukolwiek trzeciemu mocarstwu.

Artykuł  13. 

Obydwie Układające się Strony obowiązują się przyznać sobie wzajemnie na drogach przystosowanych do tranzytu międzynarodowego, swobodę tranzyta dla osób, bagażów i przedmiotów wszelkiego rodzaju, przesyłek pocztowych, okrętów, statków, wagonów osobowych i towarowych, lub innych środków przewozowych, zapewniając sobie pod tym względem traktowanie na stopie państwa najbardziej uprzywilejowanego. Towary jednego z dwóch krajów, przywożone na terytorjum drugiego i przeznaczone do złożenia na skład lub do tranzyta, nie będą podlegały w tym ostatnim żadnemu cłu lub opłacie celnej, ani żadnej opłacie wewnętrznej innej, niż opłaty przeznaczone wyłącznie na pokrycie kosztów kontroli i administracji tranzyta, jak również opłat dotyczących tranzakcji, których towary te były przedmiotem.

Żadna z Układających się Stron nie będzie jednak obowiązana do zapewnienia tranzyta podróżnym, których wjazd na jej terytorium byłby zabroniony. Tranzyt towarów będzie mógł być zabroniony:

a) ze względu na bezpieczeństwo państwa lub bezpieczeństwo publiczne;

b) ze względów zdrowotnych, lub jako ochrona przeciwko chorobom zwierząt i roślin.

Tranzyt towarów, które w jednem z Układających się Państw, stanowią przedmiot monopolu państwa, będzie mógł być poddany kontroli specjalnej, ustalonej przez ustawodawstwo krajowe, obowiązujące obecnie, lub które byłby ustanowione w przyszłości.

Artykuł  14. 

Towary jednej z Układających się Stron będą korzystały pod każdym względem przy przewozie ich kolejami żelaznemi i innemi środkami przewozu drugiej Strony, służącemi do publiczego użytku, z traktowania równie korzystnego, co podobne towary krajowe lub towary państwa najbardziej uprzywilejowanego.

Na mocy czego towary polskie, przywożone z Polski do Finlandji lub przewożone tranzytem przez Finlandję, z przeznaczeniem do państwa trzeciego, jak również towary finlandzkie, przywożone z Finlandji do Polski lub przewożone tranzytem przez Polskę, z przeznaczeniem do państwa trzeciego, nie będą podlegały pod względem odprawy, opłat tranzytowych i opłat publicznych, związanych z przewozem kolejami żelaznemi i innemi środkami przewozu, służącemi do publicznego użytku, traktowaniu mniej korzystnemu, niż towary krajowe lub towary państwa najbardziej uprzywilejowanego przewożone na tym samym przebiegu i w tym samym kierunku.

Artykuł  15. 

Ażeby zapewnić produktom, pochodzącym z ich krajów, korzystanie z powyższych postanowień i aby uniknąć wszelkiego rodzaju przemytnictwa, za pomocą zmienionego kierunku transportu, Układające się Strony będą mogły wymagać, by produkty i towary, przywożone na ich terytorjum, były zaopatrzone w świadectwo pochodzenia

Artykuł  16. 

Z wyjątkiem odmiennych postanowień niniejszego Traktatu, okręty polskie i ich ładunki w Finlandji, i nawzajem okręty finlandzkie i ich ładunki w Polsce, będą korzystały pod każdym względem z takiego samego traktowania, co okręty krajowe i ich ładunki, bez względu na miejsce wyjazdu lub przeznaczenia tych okrętów oraz bez względu na miejsce pochodzenia lub przeznaczenia ich ładunków. Wynika z tego mianowicie, iż okręty jednej z Układających się Stron i ich ładunki nie będą podlegały, na terytorjum drugiej Strony, żadnej opłacie lub ciężarowi jakiegokolwiek rodzaju lub nazwy, nałożonym bądź na rzecz Państwa, bądź na rzecz gmin lub jakichkolwiek instytucji uprawnionych przez rząd, innym lub wyższym od tych, które będą stosowane do okrętów krajowych i ich ładunków.

Wszelki przywilej i wszelkie zwolnienie, jakiego jedna z Układających się Stron będzie mogła udzielić pod którymś z wyżej wskazanych względów mocarstwu trzeciemu, będą również stosowane jednocześnie i bez zastrzeżeń, do drugiej Strony.

Wszelako czyni się wyjątek od postanowień niniejszego artykułu:

1) odnośnie do ulg, które w jednym lub w drugim kraju zostały lub będą mogły być w przyszłości przyznane dla rybołówstwa krajowego i jego produktów;

2) odnośnie do żeglugi pobrzeżnej (kabotażu), co do której Układające się Strony przyznają sobie traktowanie na stopie państwa najbardziej uprzywilejowanego;

3) odnośnie do żeglugi na drogach żeglownych wewnętrznych, naturalnych lub sztucznych, co do której okręty obydwu Układających się Stron i ich ładunki będą podlegały takim samym warunkom, co okręty państwa najbardziej uprzywilejowanego i ich ładunki, przyczem opłaty, które będą ustanowione dla okrętów i ich ładunków nie powinny przekraczać poziomu stosowanego do okrętów krajowych i ich ładunków.

Nie naruszając odmiennych postanowień niniejszego artykułu i nie zmieniając postanowień ustępu I, odnośnie do taryf za pilotaż rozumie się, iż prawa i przepisy obowiązujące w każdym kraju, co do obowiązku używania pilotów będą się stosowały do okrętów drugiej Układającej się Strony, w tej samej mierze co do innych okrętów obcych.

Artykuł  17. 

Narodowść okrętów będzie, z jednej i drugiej Strony, uznana według dokumentów i świadectw wydanych w tym celu przez właściwe władze odnośnych państw, zgodnie z ustawami i przepisami każdego kraju.

Świadectwa pomiarowe i inne dokumenty, dotyczące pomiaru, wydane przez jedną z Układających się Stron, będą uznawane przez drugą Stronę, zgodnie z układami specjalnemi, które zostały zawarte, lub które będą mogły być zawarte pomiędzy Układającymi się Krajami.

Artykuł  18. 

Okręty polskie, zawijające do portu finlandzkiego i nawzajem - okręty finlandzkie, zawijające do portu polskiego jedynie w celu uzupełnienia ich ładunku lub wyładowania jego części, będą mogły, stosując się do ustaw i przepisów odnośnych państw, zatrzymać na statku część ładunku, któraby była przeznaczona dla innego portu lub do innego kraju i wywieźć ją z powrotem, nie będąc zobowiązanym do uiszczenia za tę część ładunku żadnych opłat lub kosztów, z wyjątkiem opłat za nadzór, które zresztą będą mogły być pobierane tylko w najniższych stawkach, oznaczonych dla żeglugi krajowej, lub dla żeglugi państwa najbardziej uprzywilejowanego.

Artykuł  19. 

Zwolnione będą całkowicie z wszelkich opłat, obciążających okręty i żeglugę w portach odnośnych krajów:

1) okręty, które weszły pod balastem skądkolwiekbądź i wypłyną z nich też pod balastem;

2) okręty, które przejeżdżając z jednego portu jednego z krajów do jednego lub kilku portów tego samego kraju, wykażą, iż uiściły już należne opłaty w czasie tej samej podróży w innym porcie tego samego kraju;

3) okręty, które zawinęły z ładunkiem do portu bądź dobrowolnie, bądź zmuszone przez siłę wyższą, wyjadą z nich bez uskutecznienia jakichkolwiek operacji handlowych.

Zwolnienie, o które tu chodzi, nie będzie stosowane do opłat portowych, holowniczych, kwarantannowych ani do żadnych innych opłat, obciążających okręty, i które to okręty krajowe i okręty państwa najbardziej uprzywilejowanego winny uiszczać w tych samych warunkach za oddane usługi lub dyspozycje, wydane w interesie żeglugi.

Nie będą uważane, w wypadku zawinięcia przymusowego, za operacje handlowe: wyładowanie i przeładownie towarów w celu naprawy okrętu, przeładowanie na inny okręt w wypadku niezdatności do żeglugi pierwszego, kupno zapasów potrzebnych do wyżywienia załogi, i sprzedaż towarów uszkodzonych, o ile administracja celna udzieli na to pozwolenia.

Artykuł  20. 

O ile okręt jednej z Układających się Stron rozbił się lub został wyrzucony na brzeg w obrębie wód drugiego Państwa, okręt i jego ładunek będą korzystały z tych samych ulg i przywilejów, jakie ustawy i przepisy odnośnego Kraju przyznają w analogiczych okolicznościach okrętom krajowym, lub okrętom państwa najbardziej uprzywilejowanego. Udzielona będzie pomoc i opieka kapitanowi i załodze w tej samej mierze, co krajowcom, zarówno dla nich samych, jak i dla okrętu i jego ładunku.

Odnośnie do prawa ratownictwa, stosowane będzie ustawodawstwo kraju, w którym wyratowanie miało miejsce.

Towary uratowane z rozbitego lub wyrzuconego na brzeg okrętu, nie będą podlegały żadnemu cłu, o ile nie będą one dopuszczone do konsumpcji wewnętrznej.

Artykuł  21. 

Obydwie Układające się Strony zobowiązują się traktować robotników, obywateli polskich, pracujących w Finlandji, względnie robotników, obywateli finlandzkich, pracujących w Polsce nawzajem na stopie zupełnej równości z robotnikami krajowymi, co do wykonywania ich rzemiosła, o ile wykonywanie ich rzemiosła nie jest zarezerwowane ustawowo dla krajowców, i co do ubezpieczeń społecznych.

Szczegóły, dotyczące stosowania powyżej wzmiankowej zasady co do ubezpieczeń społecznych zostaną ustalone w układzie specjalnym.

Artykuł  22. 

Z wyjątkiem postanowień przeciwnych, zawartych w artykułach niniejszego Traktatu, obydwie Układające się Strony zapewniają sobie nawzajem na swych terytorjach we wszystkiem co dotyczy różnych formalności, administracyjnych i innych, niezbędnych przy stosowaniu postanowień, zawartych w niniejszym Traktacie, traktowanie na stopie państwa najbardziej uprzywilejowanego.

Artykuł  23. 

Żadna z Układających się Stron nie będzie mogła odwoływać się do postanowień niniejszego Traktatu w celu pretendowania do ulg, wynikających z unji celnej lub do ulg, których jedna ze Stron udzieliła lub mogła udzielić Państwom sąsiednim dla ułatwienia obrotu lokalnego w strefie, która będzie mogła się rozciągać conajwyżej na 15 kilometrów po obydwu stronach granicy.

Finlandja nie będzie mogła również powoływać się na niniejszy Traktat w celu pretendowania do przywilejów, wynikających z systemu przejściowego obowiązującego między częściami polską, a niemiecką Górnego Śląska.

Z drugiej strony Polska również nie będzie mogła powoływać się na Traktat niniejszy w celu pretendowania:

do systemu, dotyczącego przywozu win i innych napojów alkoholowych, przyznanego przez Finlandję Francji w artykule VI Umowy Handlowej, zawartej między temi dwoma krajami dnia 13 lipca 1921 r.,

ani do przywilejów, których Finladja udzieliła, lub udzilićby mogła w przyszłości Estonji w celu zachowania i rozwinięcia tradycyjnego handlu z tym krajem.

Rozumie się wszelako, iż w wypadku, o ile korzystanie z uprzywilejowania celnego, udzielonego przez Finlandiję Estonji byłoby, bądź częściowo, bądź w całości udzielone Państwu trzeciemu, ten sam przywilej będzie bezzwłocznie i bez zastrzeżeń w tym samym zakresie udzielony Polsce, tak długo jak Estonja lub wymienione Państwo będą z niego korzystać.

Artykuł  24. 

Traktat niniejszy będzie ratyfikowany i ratyfikacje będą wymienione w Warszawie możliwie jak najprędzej.

Wejdzie on w życie piętnastego dnia po wymianie ratyfikacji.

Traktat zawarty jest na przeciąg sześciu miesięcy. O ile Traktat nie zostanie wymówiony conajmniej na trzy miesiące przed upływem tego terminu będzie on przedłużony w drodze milczącej zgody na czas nieograniczony i będzie mógł być wymówiony w każdym czasie.

W wypadku wymówienia, będzie on pozostawał w mocy jeszcze przez trzy miesiące, od dnia, w którym każda z Układających się Stron złoży drugiej notyfikację o zamiarze uchylenia jego działania.

W dowód czego Pełnomocnicy w należyty sposób upoważnieni w tym celu podpisali niniejszy Traktat i opatrzyli go swemi pieczęciami.

Sporządzono w Warszawie w podwójnym egzemplarzu dnia dziesiątego listopada tysiąc dziewięćset dwudziestego trzeciego roku.

ANEKS A.

KARTA LEGITYMACYJNA DLA KOMIWOJAŻERÓW.

(pominięty)

ANEKS B.

KARTA LEGITYMACYJNA

dla komiwojażerów firm finlandzkich.

(pominięty)

PROTOKÓŁ ZAMKNIĘCIA.

Przy podpisaniu w dniu dzisiejszym Traktatu Handlowego i Nawigacyjnego zawartego pomiędzy Polską a Finlandją, Pełnomocnicy obydwu układających się Stron należycie upoważnieni i zgodzili się pozatem za następujące postanowienia:

Co dotyczy art. 3.

Rozumie się, iż postanowienia artykułu 3-go, dotyczące spółek prywatno-prawnych i handlowych stosować się będą nie tylko do wszelkiego rodzaju wymienionych spółek, łącznie ze spółkami spółdzielczemi, lecz również do stowarzyszeń finlandzkich, które są prawnie założone według ustawodawstwa Finlandji i których przedmiot jest o charakterze ekonomicznym.

Co dotyczy art. 11.

Alinea 1. Zgodnie z systemem artykułu 11-go odnośnie do ceł i opłat przywozowych, obydwie Układające się Strony stwierdzają, iż nakładanie z przyczyny deprecjacji waluty, opłat dodatkowych lub mnożników celnych, obciążających produkty gleby i przemysłu drugiej Strony, byłoby sprzeczne z duchem niniejszego Traktatu Handlowego.

Alinea 2. Niezależanie od zasady państwa najbardziej uprzywilejowanego, Polska nie będzie domagała się ulg celnych przewidzianych w artykule 2 Umowy Handlowej, zawartej pomiędzy Finlandją a Francją, dnia 13 lipca 1921 r., przyczem zastrzeżenie to nie stosuje się do produktów, pochodzących i przychodzących z Polski, wymienionych w liście A załączonej przy niniejszym, co do których Polska korzystać będzie, jak długo umowa z Francją pozostawać będzie w mocy, z tych samych przywilejów, które zostały przyznane temu ostatniemu państwu. Co do innych przedmiotów, wymienionych w art. 2 wskazanej umowy, które nie są wymienione w powyższej liście, Polska korzystać będzie z traktowania udzielonego Francji w wypadku, o ile ulgi w ten sposób przyznane Francji dla tych artykułów, będą w przyszłości, po podpisaniu niniejszego Traktatu, przyznane więcej niż jednemu z mocarstw trzecich.

Finlandia ze swej strony nie będzie domagała się ulg celnych, które Polska przyznała Francji w Traktacie Handlowym zawartym między temi dwoma państwami, dnia 6 lutego 1922 r., przyczem jednak rozumie się, iż zastrzeżenie to nie stosuje się do produktów, pochodzących i przychodzących z Finlandji, które wymienione są w liście B, załączonej przy niniejszym, co do których Finlandja korzystać będzie, dopóki umowa z Francją pozostawać będzie w mocy, tych samych przywilejów, które zostały przyznane temu ostatniemu państwu. Wobec tego iż Polska udzieliła już, przez zastosowanie klauzuli największego uprzywilejowania, innym mocarstwom trzecim wszystkich ulg celnych, wymienionych w powyższym traktacie, zobowiązuje się ona przyznać Finlandji te same przywileje, poza przywilejami przewidzianemi w liście B, wskazanej powyżej, w wypadku gdy Finlandja przyzna wszystkie ulgi celne, udzielone Francji i nie wymienione w powyższej liście A.

Co dotyczy art. 13.

Rozumie się, iż postanowienia artykułu 13-tego, odnośnie do systemu tranzyta, nie naruszając w niczem prawa Rządu Polskiego co do zakazu lub ograniczenia tranzyta broni i ekwipunku wojskowego, wynikającego z § 4 art. 22 Traktatu podpisanego dnia 18 marca 1921 r. w Rydze pomiędzy Rzecząpospolitą Polską z jednej strony, a Rosyjską Socjalistyczną Federacyjną Republiką Sowietów i Białoruską Socjalistyczną Republiką Sowietów i Ukraińską Socjalistyczną Republiką Sowietów z drugiej strony.

Co dotyczy art. 15.

Układające się Strony będą mogły wymagać, by świadectwa wskazane w artykule 15-tym zaświadczały:

1) jeżeli będzie chodziło poprostu o surowce, iż pochodzą one z drugiego kraju lub że uległy przeróbce tak gruntownej, iż zatraciły one indywidualność pochodzenia,

2) jeżeli będzie chodziło o produkt fabryczny, że przynajmniej połowa jego wartości jest reprezentowana przez wartość surowca, pochodzącego z drugiego kraju i wartość pracy która została tam uskuteczniona.

Świadectwa pochodzenia będą wydawane przez Izby Handlowe, od których zależy wysyłający, bądź przez każdą inną władzę, uznaną przez państwo, do którego towar ma być wywieziony. Będą one zaświadczone przez przedstawiciela dyplomatycznego lub konsularnego kraju przeznaczenia.

Jeżeli wysyłający będzie miał podstawy do obaw, iż pomimo zaopatrzenia w świadectwo pochodzenia towar będzie stanowił przedmiot sporu, może uzyskać potwierdzenie świadectwa pochodzenia przez świadectwo sprawdzenia (certificat de verification), wystawione i podpisane jednocześnie przez organ wystawiający świadectwa pochodzenia i przez rzeczoznawcę, wyznaczonego przez przedstawiciela dyplomatycznego lub konsularnego kraju przeznaczenia. O ile rzeczoznawca tego żąda, winny mu być dostarczone przedmioty i dokumenty potrzebne do dokonania sprawdzenia. O ile towar zaopatrzony jest w świadectwo sprawdzenia, nie podlega on ekspertyzie na komorze celnej, z wyjątkiem wypadków oszustwa lub domniemanego podstawienia.

Przesyłki pocztowe będą zwolnione od świadectwa pochodzenia, jeżeli będzie chodziło o przesyłki, nie posiadające charakteru handlowego.

Co dotyczy art. 23

Poza postanowieniami artykułu 23 Polska nie będzie mogła powoływać się na niniejszy Traktat w celu pretendowania:

a) o przywileje, dotyczące obowiązku przyjmowania pilotów, które Finlandja udzieliła Szwecji i które wymienione są w Deklaracji z dnia 17 sierpnia 1872 r. i w Dekrecie z dnia 21 maja 1920 r. i to nawet w tym wypadku, gdy przywileje udzielone w powyższej Deklaracji byłyby w przyszłości rozszerzone w celu stosowania ich do okrętów szwedzkich o pojemności 125 ton rejestrowanych netto.

b) o przywileje, których Finlandja udzieliła lub udzielićby mogła w przyszłości Rosji, odnośnie do połowu i polowania na foki na swych wodach terytorjalnych Północnego Oceanu Lodowatego.

Rozumie się wszelako, iż w wypadku, gdy przywileje, dotyczące połowu i polowania na foki, udzielone przez Finlandię Rosji byłyby, bądź częściowo, bądź w całości udzielone Państwu trzeciemu te same przywileje będą bezzwłocznie i bez zastrzeżeń w tym samym zakresie przyznane Polsce, o ile Rosja lub wymienione Państwo trzecie będą z nich korzystały.

Protokół niniejszy, który zostanie ratyfikowany, wejdzie w życie jednocześnie z samym traktatem. Będzie on przez taki sam czas obowiązywał i będzie on miał taką samą moc i znaczenie, jak gdyby postanowienia, które on zawiera, mieściły się w Traktacie

W dowód czego Pełnomocnicy podpisali niniejszy Protokół i opatrzyli go swemi pieczęciami.

Sporządzono w Warszawie, w podwójnym egzemplarzu, dziesiątego listopada, tysiąc dziewiąćset dwudziestego trzeciego roku.

LISTA A.

(pominięta)

LISTA B.

(pominięta)

D. V. 7666/23.

11 Grudnia 1923 r.

Panie Charge d'Affaires.

Mam zaszczyt podać do Pańskiej wiadomości, że postanowienia Traktatu Handlowego i Nawigacyjnego, który został podpisany dn. 10 Listopada pomiędzy Polską a Republiką Finlandzką, zostaną również rozciągnięte na terytorjum w. m. Gdańska od daty uprawomocnienia się wspomnianego Traktatu.

Zechce Pan przyjąć, Panie Charge d'Affaires, zapewnienie mego poważania.

(-) Dmowski

Do Pana Podpułkownika

Charge d'Affaires a.i. Republiki Finlandzkiej

Conrada ERNST

w Warszawie.

Poselstwo Finlandzkie

Warszawa, dn. 13-go grudnia 1923 r.

Nr 480.

Panie Ministrze.

Mam zaszyt potwierdzić odbiór w dniu dzisiejszym noty D. V. 7666/23, którą Wasza Ekscelencja komunikuje mi, że postanowienia Traktatu Handlowego i Nawigacyjnego, podpisanego dnia 10 Listopada 1923 roku pomiędzy Polską a Republiką Finlandzką, rozciągnięte będą również na terytorjum wolnego miasta Gdańska od daty uprawomocnienia się powyższego Traktatu.

Zechce Pan przyjąć, Panie Ministrze, zapewnienie mego najwyższego poważania.

(-) C. Ernst

Do

J. Ekscelencji

Pana R. Dmowskiego

Ministra Spraw Zagranicznych

Rzeczypospolitej Polskiej

w Warszawie.

Zaznajomiwszy się z powyższym Traktatem, uznaliśmy go i uznajemy za słuszny zarówno w całości, jak i każde z zawartych w nim postanowień, oświadczamy, że jest przyjęty, ratyfikowany i zatwierdzony i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywany.

Na dowód czego, wydaliśmy akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

W Warszawie, dnia 28 sierpnia 1924 roku.

^* Traktat Handlowy i Nawigacyjny:

- został uzpełniony przez Protokół Taryfowy z dnia 30 czerwca 1934 r. (Dz.U.35.87.540) z dniem 1 grudnia 1935 r.

- został uzpełniony przez Protokół Taryfowy z dnia 16 lipca 1936 r. (Dz.U.36.63.456) z dniem 20 sierpnia 1936 r.

- został uzpełniony przez Protokół Taryfowy z dnia 16 lipca 1936 r. (Dz.U.36.63.456) z dniem 1 sierpnia 1937 r.

¹ Przewidziane w art. 11 ust. 2 Protokołu ograniczenia w stosowaniu klauzuli największego uprzywilejowania do towarów pochodzących i przychodzących z Finlandii uchyla się na podstawie § 1 rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 31 sierpnia 1925 r. wydanego w porozumieniu z Ministrami: Przemysłu i Handlu oraz Spraw Zagranicznych w sprawie wykonania postanowień traktatu handlowego i nawigacyjnego pomiędzy Polską a Finlandią z dnia 10 listopada 1923 r. (Dz.U.25.94.670) z dniem 1 lipca 1925 r.