Część 3 - Doręczanie pism i orzeczeń sądowych Stawiennictwo świadków, biegłych i osób ściganych - Europejska konwencja o pomocy prawnej w sprawach karnych. Strasburg.1959.04.20. Protokół dodatkowy do konwencji. Strasburg.1978.03.17.
Dziennik Ustaw
Dz.U.1999.76.854
Akt obowiązujący Wersja od: 1 lutego 2004 r.
CZĘŚĆ III
Doręczanie pism i orzeczeń sądowych
Doręczanie pism i orzeczeń sądowych
Stawiennictwo świadków, biegłych i osób ściganych
1.
Strona wezwana dokonuje doręczeń pism i orzeczeń sądowych przekazywanych jej w tym celu przez Stronę wzywającą.Doręczenie może być dokonane przez zwykłe oddanie pisma lub orzeczenia adresatowi. Jeżeli Strona wzywająca wyraźnie o to wnosi, Strona wezwana dokonuje doręczenia w formie przewidzianej przez jej prawo dla analogicznych dokumentów lub w formie szczególnej zgodnej z tym prawem.
2.
Potwierdzenia doręczenia dokonuje się przy użyciu dowodu doręczenia opatrzonego datą i podpisanego przez adresata lub oświadczenia Strony wezwanej, stwierdzającego fakt, formę i datę doręczenia. Jeden z powyższych dokumentów jest niezwłocznie przekazywany Stronie wzywającej. Na jej wniosek Strona wezwana stwierdza, czy doręczenie zostało dokonane zgodnie z jej prawem. Jeżeli doręczenie nie mogło być dokonane, Strona wezwana zawiadamia niezwłocznie Stronę wzywającą o przyczynach niedokonania doręczenia.3.
Każda z Umawiających się Stron może w chwili podpisywania niniejszej konwencji albo złożenia swego dokumentu ratyfikacyjnego lub przystąpienia zastrzec, w drodze oświadczenia skierowanego do Sekretarza Generalnego Rady Europy, by wezwanie do stawiennictwa kierowane do osoby ściganej przebywającej na jej terytorium było przekazane jej organom w pewnym terminie poprzedzającym datę stawiennictwa. Termin ten powinien być sprecyzowany w powyższym oświadczeniu i nie może przekraczać 50 dni.Termin ten należy uwzględniać przy wyznaczeniu daty stawiennictwa i przekazywaniu wezwania.
Świadek lub biegły, który nie stawi się na wezwanie, o którego doręczenie wnoszono, nie może być poddany, mimo sprecyzowania zagrożenia w wezwaniu, żadnej karze ani środkowi przymusu, chyba że uda się on następnie dobrowolnie na terytorium Strony wzywającej i zostanie tam ponownie prawidłowo wezwany do stawiennictwa.
Diety, jak również koszty podróży i pobytu świadka lub biegłego, należne im od Strony wzywającej są obliczane według stawek obowiązujących w miejscu ich zamieszkania i powinny być co najmniej równe stawkom przewidzianym według taryf i regulaminów obowiązujących w państwie, gdzie przesłuchanie ma mieć miejsce.
1.
Jeżeli Strona wzywająca uzna, że osobiste stawiennictwo świadka lub biegłego przed ich organami sądowymi jest szczególnie konieczne, powinna to uwzględnić we wniosku o doręczenie wezwania, a Strona wezwana - wezwać świadka lub biegłego do stawiennictwa.Strona wezwana zawiadamia Stronę wzywającą o odpowiedzi świadka lub biegłego.
2.
W wypadku określonym w ustępie 1 niniejszego artykułu wniosek lub wezwanie powinny określać przybliżoną wysokość diety oraz kosztów podróży i pobytu podlegających zwrotowi.3.
Na stosowny wniosek Strona wezwana może przyznać świadkowi lub biegłemu zaliczkę. Podlega ona określeniu w wezwaniu i zwrotowi przez Stronę wzywającą.1.
Osobę pozbawioną wolności, o której osobiste stawiennictwo w celu przeprowadzenia czynności w ramach postępowania karnego, z wyłączeniem stawiennictwa w celu osądzenia, wnosi Strona wzywająca, przekazuje się czasowo na jej terytorium pod warunkiem zapewnienia jej powrotu w terminie wskazanym przez Stronę wezwaną i z zastrzeżeniem postanowień artykułu 12 niniejszej Konwencji, w zakresie w jakim mogą one znaleźć zastosowanie.Przekazania można odmówić:
a)
jeżeli osoba pozbawiona wolności nie wyraża na nie zgody;b)
jeżeli jej obecność jest konieczna dla celów postępowania karnego toczącego się na terytorium Strony wezwanej;c)
jeżeli przekazanie tej osoby mogłoby spowodować przedłużenie okresu pozbawienia jej wolności;d)
jeżeli inne istotne przyczyny sprzeciwiają się jej przekazaniu na terytorium Strony wzywającej.2.
Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 2 niniejszej Konwencji, w wypadku określonym w ustępie 1, zgoda na tranzyt osoby pozbawionej wolności przez terytorium Państwa trzeciego wyrażana jest na wniosek, do którego dołącza się wszelkie niezbędne dokumenty, kierowany przez Ministerstwo Sprawiedliwości Strony wzywającej do Ministerstwa Sprawiedliwości Strony wezwanej do udzielenia tranzytu. Każda z Umawiających się Stron może odmówić wyrażenia zgody na tranzyt własnych obywateli.3.
Osoba przekazana powinna pozostawać pozbawiona wolności na terytorium Strony wzywającej oraz, w stosownych wypadkach, na terytorium Strony wezwanej do udzielenia tranzytu, chyba że Strona wezwana zażąda jej zwolnienia.1.
Świadek lub biegły, który w wyniku wezwania stawi się przed organami sądowymi Strony wzywającej, nie może, niezależnie od posiadanego obywatelstwa, być ścigany, zatrzymany lub w jakikolwiek inny sposób pozbawiony osobistej wolności na terytorium tej Strony, w odniesieniu do czynów popełnionych lub orzeczeń skazujących wydanych przed opuszczeniem przez niego terytorium Strony wezwanej.2.
Osoba wezwana do stawiennictwa przed organami sądowymi Strony wzywającej w celu poniesienia odpowiedzialności za czyny, o które toczy się postępowanie, nie może, niezależnie od posiadanego obywatelstwa, być tam ścigana, zatrzymana lub w jakikolwiek inny sposób pozbawiona osobistej wolności, w odniesieniu do czynów popełnionych lub orzeczeń skazujących wydanych przed opuszczeniem przez nią terytorium Strony wezwanej i nie określonych w wezwaniu.3.
Immunitet określony w niniejszym artykule wygasa, jeżeli świadek, biegły lub oskarżony, mając możliwość opuszczenia terytorium Strony wzywającej w ciągu kolejnych piętnastu dni od dnia, w którym jego obecność nie była już wymagana przez organy sądowe, pozostał na tym terytorium lub powrócił na nie po jego opuszczeniu.3 Art. 11 zmieniony przez art. 3 Drugiego Protokołu Dodatkowego do Europejskiej konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych sporządzonego w Strasburgu dnia 8 listopada 2001 r. (Dz.U.04.139.1476) z dniem 1 lutego 2004 r.