Rozdział 11 - Świadczenia na rzecz utrzymania dróg publicznych. - Drogi publiczne.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1962.20.90

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1972 r.

Rozdział  11.

Świadczenia na rzecz utrzymania dróg publicznych.

Art.  42.

1. Na cele zwalczania zagrożenia lub przerwania komunikacji na skutek zasp śnieżnych, powodzi lub usuwisk, jeżeli środki techniczne, którymi dysponuje zarząd drogi, są niewystarczające, prezydium miejskiej, względnie gromadzkiej rady narodowej lub rady narodowej osiedla, właściwej ze względu na obszar zagrożony, może na wniosek zarządu drogi wprowadzić na określony czas w drodze uchwały obowiązek odpłatnych świadczeń osobistych i rzeczowych.

2. Świadczenia, o których mowa w ust. 1, polegają na obowiązku wykonywania określonych robót na drogach publicznych (świadczenia osobiste) albo na obowiązku dostarczania środków przewozowych i sprzętu niezbędnego do wykonania tych robót (świadczenia rzeczowe).

Art.  43.

1. Do wykonywania świadczeń osobistych na cele określone w art. 42 obowiązane są osoby fizyczne, zamieszkałe na terenie objętym uchwałą prezydium właściwej rady narodowej.

2. Do wykonywania świadczeń rzeczowych na cele określone w art. 42 obowiązani są posiadacze pojazdów samochodowych i zaprzęgowych, znajdujących się na terenie objętym uchwałą prezydium właściwej rady narodowej.

Art.  44.

1. Od obowiązków określonych w art. 43 ust. 1 są zwolnione:

1) osoby niezdolne do pełnienia tych obowiązków wskutek inwalidztwa, choroby lub ułomności fizycznej,

2) kobiety w ciąży oraz w okresie 10 tygodni po odbyciu połogu,

3) matki lub inne osoby sprawujące opiekę nad dziećmi w wieku do lat 8 oraz osoby sprawujące opiekę nad chorymi,

4) osoby nieletnie do lat 16,

5) mężczyźni, którzy ukończyli 60 lat, a kobiety - 55 lat.

2. Od obowiązków określonych w art. 43 ust. 1 zwolnieni są ponadto:

1) szefowie i cudzoziemski personel przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych państw obcych oraz inne osoby korzystające z immunitetów i przywilejów dyplomatycznych na mocy ustaw, umów lub powszechnie ustalonych zwyczajów międzynarodowych,

2) żołnierze w czynnej służbie wojskowej oraz funkcjonariusze Milicji Obywatelskiej i Służby Więziennej.

Art.  45.

Przepisy art. 43 ust. 2 nie dotyczą:

1) pojazdów będących w dyspozycji jednostek wojskowych, zakładów karnych oraz pojazdów jednostek podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych z wyjątkiem pojazdów Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii, Instytutu Geodezji i Kartografii oraz przedsiębiorstw podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych;

2) pojazdów obsługi technicznej urządzeń komunalnych;

3) pojazdów przeznaczonych do niesienia pomocy w razie klęsk żywiołowych, nieszczęśliwych wypadków i awarii;

4) z zastrzeżeniem wzajemności - pojazdów należących do przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych państw obcych, szefów i cudzoziemskiego personelu tych przedstawicielstw i urzędów, a także innych instytucji i osób korzystających z immunitetów i przywilejów dyplomatycznych na mocy ustaw, umów lub powszechnie ustalonych zwyczajów międzynarodowych.

Art.  46.

1. Wykonującym usługi z tytułu świadczeń osobistych i rzeczowych przysługuje wynagrodzenie.

2. Rada Ministrów w drodze rozporządzenia określi zasady i tryb ustalania wysokości oraz wypłaty wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1.

Art.  47.

1. Osobom, które w związku z wykonywaniem obowiązków, o których mowa w art. 42, ulegną wypadkowi, oraz członkom ich rodzin przysługuje prawo do świadczeń z tytułu wypadku w zatrudnieniu, przewidziane w dekrecie z dnia 25 czerwca 1954 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. z 1958 r. Nr 23, poz. 97) z zastrzeżeniem art. 115 ust. 2 tego dekretu w stosunku do osób nie będących pracownikami w dniu wypadku.

2. Dla osób, które w dniu wypadku nie były pracownikami, za podstawę wymiaru renty przysługującej na podstawie przepisów ust. 1 przyjmuje się najniższą kwotę podstawy wymiaru renty określoną w przepisach o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin.

3. Za zniszczenie, uszkodzenie lub utratę bez winy właściciela użytych do świadczeń pojazdów, inwentarza pociągowego i innych rzeczy zarząd drogi wypłaca odszkodowanie w pełnej wysokości szkody, obliczonej według rzeczywistej wartości mienia w dniu powstania szkody. Jeżeli jednak szkody te objęte są ubezpieczeniem, odszkodowanie zmniejsza się o kwotę przyznanego odszkodowania z tytułu ubezpieczenia.

4. Osoba zainteresowana, nie zgadzająca się z decyzją organu ustalającego odszkodowanie (ust. 3), może dochodzić swych roszczeń na zasadach ustalonych dla dochodzenia roszczeń z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych.

Art.  48.

Rada Ministrów określi w drodze rozporządzenia:

1) szczegółowe zasady i tryb:

a) powoływania do świadczeń osobistych i rzeczowych na cele wymienione w art. 42;

b) zwalniania od obowiązku świadczeń osobistych innych osób oprócz wymienionych w art. 44;

c) wyłączania od obowiązku świadczeń rzeczowych innych pojazdów oprócz wymienionych w art. 45;

d) ustalania i wypłacania odszkodowań, o których mowa w art. 47 ust. 3;

2) szczegółowy sposób wykonywania świadczeń osobistych i rzeczowych;

3) organy właściwe w sprawach wymienionych w pkt 1.

Art.  49.

Uspołecznione jednostki gospodarcze objęte planem centralnym i terenowym obowiązane są do udziału w kosztach:

1) inwestycji drogowych, o ile budowa lub przebudowa określonych odcinków dróg państwowych lub lokalnych jest związana bezpośrednio z potrzebami tych jednostek,

2) utrzymania dróg lokalnych, które są przez te jednostki szczególnie wykorzystywane.

Art.  50.

Koszty wzmocnienia mostów i wiaduktów drogowych oraz koszty naprawy uszkodzeń tych mostów i wiaduktów, spowodowanych przewożeniem pojazdami ciężarów, przekraczających dopuszczalne obciążenie danego obiektu, ponoszą dokonujący tych przewozów.

Art.  51.

Rada Ministrów wyda szczegółowe przepisy w sprawie udziału w kosztach wymienionych w art. 49 i 50, jak również określi organy właściwe do ustalania tych kosztów.