Rozdział B - Postanowienia, odnosząca się do członków zarządu i pracowników gmin miejskich. - Dostosowanie uposażenia członków zarządu i pracowników związków komunalnych do uposażenia funkcjonarjuszów państwowych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1924.118.1073

Akt utracił moc

Wersja od: 22 sierpnia 1946 r.

B.

Postanowienia, odnosząca się do członków zarządu i pracowników gmin miejskich.

§ 4. Pobory burmistrzów (prezydentów, naczelników gmin) nie mogą przekraczać w zależności od liczby ludności gmin miejskich poborów, odpowiadających następującym grupom uposażenia funkcjonarjuszów państwowych według ustawy z dnia 9 października 1923 r. (Dz. U. R. P. № 116, poz. 924).

Liczba ludności:		Pobory według grupy uposażenia:
do 5.000		IX,
ponad	5.000- 10.000	VIII,
"	10.000- 25.000	VII,
"	25.000- 50.000	VI,
"	50.000-100.000	V,
"	100.000-250-000	IV,
"	250.000	III,
w mieście st. Warszawie		II.

Burmistrze (prezydenci, naczelnicy gmin) mogą otrzymać pobory najwyższych grup uposażenia, dopuszczalnych dla nich w myśl poprzedniego ustępu niniejszego paragrafu, tylko w takim przypadku, gdy praca ich w magistracie (zwierzchności gminnej) ma charakter pracy stałej i stanowi dla nich główne zajęcie.

Wyjątki od powyższych postanowień są dopuszczalne na zasadzie postanowień § 20 niniejszego rozporządzenia.

§ 5. Pobory zastępców burmistrzów (wiceprezydentów, zastępców naczelników gmin), jakoteż wszystkich innych płatnych (ze stałem wynagrodzeniem) członków magistratów (zwierzchności gminnych), którzy stale czas swój poświęcają zajęciom w magistratach (zwierzchnościach gminnych), mają być niższe od uposażenia burmistrzów (prezydentów, naczelników gmin) w tychże gminach.

W mieście stoł. Warszawie pobory wiceprezydentów nie mogą przekraczać poborów odpowiadających IV grupie, zaś pobory ławników - poborów, odpowiadających V grupie uposażenia funkcjonarjuszów państwowych według ustawy z dnia 9 października 1923 r. (Dz. U. R. P. № 116, poz. 924),

§ 6. Burmistrzom (prezydentom, naczelnikom gmin), zastępcom burmistrzów (wiceprezydentom, zastępcom naczelników gmin) i członkom magistratów (zwierzchności gminnych), których praca w magistracie (zwierzchności gminnej) nie stanowi dla nich zajęcia głównego, można przyznać jedynie odszkodowanie, odpowiadające rodzajowi ich pracy i ilości czasu, poświęcanego gminie miejskiej.

Odszkodowanie to powinno być w każdym razie odpowiednio niższe od poborów ustalonych w § 4 i 5.

§ 7. 2 Prezydentom miast i burmistrzom (naczelnikom gmin) rada miejska (gminna) może przyznać dodatek reprezentacyjny w wysokości, nie przekraczającej:

W gminach miejskich do 15.000 mieszkańców 15%,

w gminach miejskich ponad 15.000 do 50.000 mieszkańców 20%,

w gminach miejskich ponad 50.000 mieszkańców 30%,

w m. st. Warszawie 35%

poborów, przypadających im zgodnie z § 4 niniejszego rozporządzenia.

W miastach, liczących ponad 100.000 mieszkańców, mogą także wiceprezydenci otrzymać dodatek reprezentacyjny do wysokości 15% poborów, przypadających im zgodnie z § 5.

§ 8. Pobory pracowników miejskich - w zależności od liczby ludności - nie mogą przekraczać poborów, odpowiadających następującym grupom uposażenia funkcjonarjuszów państwowych według ustawy z dnia 9 października 1923 roku (Dz. U R. P. Nr. 116, poz. 924):

w gminach miejskich do 5.000 mieszkańców - poborów według IX grupy,

w gminach miejskich ponad 5.000 do 10.000 mieszkańców - poborów według VIII grupy,

w gminach miejskich ponad 10.000 do 25.000 mieszkańców - poborów według VII grupy,

w gminach miejskich ponad 25.000 do 100.000 mieszkańców - poborów według VI grupy,

w gminach miejskich ponad 100.000 mieszkańców - poborów według V grupy,

a w zasadzie powinny być niższe od poborów płatnych członków magistratu (zwierzchności gminnych), którzy stale swój czas poświęcają zajadom w magistratach (zwierzchnościach Gminnych).

W granicach wyżej wskazanych grup najwyższą grupą uposażenia dopuszczalną do pracowników z ukończonem wyższem wykształceniem jest grupa V, dla pracowników z nieukończonem wyższem, a ukończonem średniem wykształceniem grupa VII, zaś dla pracowników z nieukończonem średniem i z niższem wykształceniem grupa VIII.

Wyjątki od powyższych postanowień są dopuszczalne na zasadzie postanowień § 20 niniejszego rozporządzenia.

§ 9. Minister Spraw Wewnętrznych ma prawo ze szczególnych powodów, zasługujących na uwzględnienie, przenieść poszczególne miasta do kategorii wyższej od tej, do jakiej należałoby je zaliczyć w zależności od liczby ich ludności na zasadzie postanowień poprzednich paragrafów, a to zależnie od rozwoju gospodarczego tych miast.

² § 7 zmieniony przez art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 marca 1932 r. (Dz.U.32.33.345) zmieniającej nin. rozporządzenie z dniem 20 kwietnia 1932 r.