Dodatki drożyźniane do świadczeń zapewnionych austrjacką ustawą z dnia 16 grudnia 1906 roku o ubezpieczeniu pensyjnem funkcjonarjuszy w służbie prywatnej i niektórych funkcjonarjuszy w służbie publicznej (austr. Dz. U. P. z r. 1907, Nr 1) w brzmieniu ustalonem ustawą z dnia 10 czerwca 1921 r. o ubezpieczeniu pensyjnem (Dz. U. R. P. Nr 59, poz. 370).

Dziennik Ustaw

Dz.U.1922.88.797

Akt utracił moc

Wersja od: 9 marca 1923 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA PRACY I OPIEKI SPOŁECZNEJ

z dnia 25 września 1922 r.

w przedmiocie dodatków drożyźnianych do świadczeń zapewnionych austriacką ustawą z dnia 16 grudnia 1906 roku o ubezpieczeniu pensyjnem funkcjonariuszy w służbie prywatnej i niektórych funkcjonariuszy w służbie publicznej (austr. Dz. U. P. z r. 1907, № 1) w brzmieniu ustaloneni ustawą z dnia 10 czerwca 1921 r. o ubezpieczeniu pensyjnem (Dz. U. R. P. № 59, poz. 370). ^*

Na podstawie art. 53 ustawy z dnia 10 czerwca 1921 r. (Dz. U. R. P. № 59, poz. 370) w przedmiocie zmiany przepisów ustawy z dnia 16 grudnia 1906 r. o ubezpieczeniu pensyjnem funkcjonarjuszy w służbie prywatnej i niektórych funkcjonarjuszy w służbie publicznej (austr. Dz. U. P. r. 1907, № 1) w brzmieniu ustalonem rozporządzeniem cesarskiem z dnia 25 czerwca 1914 r. o ubezpieczeniu pensyjnem (austr. Dz. U. P. № 138) zarządza się co następuje:

§ 1. Osoby wymienione w § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Opieki Społecznej z dnia 6 sierpnia 1921 r. (Dz. U. R. P. № 76, poz. 525) w przedmiocie dodatków drożyźnianych do świadczeń, zapewnionych austrjacką ustawą z dnia 16 grudnia 1906 r. o ubezpieczeniu pensyjnem funkcjonarjuszy w służbie prywatnej i niektórych funkcjonarjuszy w służbie publicznej (austr. Dz. U. P. r. 1907, № 1) w brzmieniu ustalonem ustawą z dnia 10 czerwca 1921 r. o ubezpieczeniu pensyjnem (Dz. U. R. P. № 59, poz. 370) otrzymują, począwszy od dnia 1 września 1922 roku, dodatki drożyźniane do świadczeń w wysokości, oznaczone] poniżej.

§ 2. Dodatki drożyźniane wynoszą miesięcznie:

a) dla osób, pobierających renty nieudolności - 10.000 mkp.,

b) dla osób, pobierających renty nieudolności, wraz z dodatkami, przewidzianemi w § 11 a ustawy pensyjnej, bądź które przekroczyły 65 rok życia i dla osób, pobierających renty starcze - 12.000 mkp.,

c) dla osób, pobierających renty wdowie - 5.000 mkp.,

d) dla każdego dziecka, otrzymującego dodatek na wychowanie (§ 15 ustawy pensyjnej) - 2.500 mkp.,

e) dla każdego dziecka, otrzymującego pensję sierocą-5.000 mkp.

Suma dodatków drożyźnianych dla osób, wymienionych w punktach c) i d) pozostałych po jednym ubezpieczonym, nie może przekraczać 10.000 mkp. miesięcznie.

Osoby, pobierające dodatki na dzieci w myśl ust. drugiego § 11-a ustawy pensyjnej, nie mają prawa do dodatków drożyźnianych z tytułu posiadania tych dzieci.

Dodatek drożyźniany do jednorazowej odprawy (§ 4 p. 4 ustawy pensyjnej) wynosi 100.000 mkp.

§ 3. Ubezpieczeni zastępczo mają prawo do dodatków drożyźnianych najmniej w takiej wysokości, jaka w analogicznym wypadku przypadałaby im od Zakładu Pensyjnego.

§ 4. Przepisy §§ 2 i 3 rozporządzenia powołanego w § 1 niniejszego rozporządzenia (Dz. U. R. P. r. 1921, № 76, poz. 525) tracą moc obowiązującą.

§ 5. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

^* Z dniem 1 marca 1923 r. kwoty przewidziane w § 2 niniejszego rozporządzenia podwyższa się o 300%, zgodnie z § 1 rozporządzenia z dnia 16 lutego 1923 r. w przedmiocie podwyższenia dodatków drożyźnianych do świadczeń zapewnionych ustawą o ubezpieczeniu pensyjnem funkcjonarjuszy w służbie prywatnej i niektórych funkcjonarjuszy w służbie publicznej, obowiązującą na ziemiach b. państwa austrjackiego i węgierskiego, a wchodzących obecnie w skład Rzeczypospolitej Polskiej. (Dz.U.23.24.148).