Czechosłowacja-Polska. Umowa w przedmiocie wzajemnego dopuszczania lekarzy i położnych do wykonywania praktyki. Warszawa.1922.09.23.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1926.57.331

Akt utracił moc

Wersja od: 4 czerwca 1926 r.

UMOWA

między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeskosłowacką w przedmiocie wzajemnego dopuszczania lekarzy i położnych do wykonywania praktyki, podpisana w Warszawie dn. 23 września 1922 roku.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 30 lipca 1925 r. - Dz. U. R. P. № 88, poz. 612).

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, STANISŁAW WOJCIECHOWSKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia dwudziestego trzeciego września, tysiąc dziewięćset dwudziestego drugiego roku w Warszawie została podpisana pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeskosłowacką Umowa w przedmiocie wzajemnego dopuszczania lekarzy i położnych do wykonywania praktyki, o dosłownem brzmieniu następującem:

Umowa między Rzeczypospolitą Polską a Republiką Czeskosłowacką w przedmiocie wzajemnego dopuszczania lekarzy i położnych do wykonywania praktyki.

Rzeczpospolita Polska i Republika Czeskosłowacka, zmierzając do ustalenia stosunków wzajemnych w dziedzinie zdrowotności publicznej, postanowiły zawrzeć umową o wzajemnem dopuszczaniu lekarzy i położnych do wykonywania praktyki.

W tym celu mianowały swoimi Pełnomocnikami:

Naczelnik Państwa Polskiego:

P. Dr. Henryka Trenknera, Naczelnika Wydziału w Ministerstwie Zdrowia Publicznego, i

P. Juljana Makowskiego, Naczelnika Wydziału W Ministerstwie Spraw Zagranicznych.

Prezydent Republiki Czeskosłowackiej:

P. Prokopa Maxę, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego Republiki Czeskosłowackiej w Warszawie.

Pełnomocnicy, po wymianie pełnomocnictw i uznaniu ich za wystarczające i należyte co do formy, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1.

Lekarze jednej ze Stron, zawierających umowę, będą dopuszczani do wykonywania praktyki lekarskiej na terytorjum strony drugiej w miejscowościach kąpielowych podczas sezonu oraz w miejscowościach strefy pogranicznej, której szerokość określa odnośna umowa. (Umowa handlowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeskosłowacką z dnia 20 października 1921 r., Aneks D ad 1).

Artykuł  2.

Lekarz jednej ze Stron, zawierających umowę, pragnący wykonywać swój zawód w miejscowości kąpielowej, położonej na terytorjum drugiej Strony, winien:

a) wykazać się zaświadczeniem centralnej władzy sanitarnej swego Państwa, wizowanem przez przedstawicielstwo dyplomatyczne drugiej Strony, ustanowione przy Rządzie tego Państwa, iż służy mu prawo wykonywania praktyki lekarskiej w swojej ojczyźnie, oraz aprobatą centralnej władzy sanitarnej swego Państwa;

b) uzyskać zezwolenie centralnej władzy sanitarnej drugiej Strony na wykonywanie praktyki lekarskiej w danej miejscowości podczas sezonu.

Zezwolenia te będą wydawane na okres lat pięciu.

Artykuł  3.

Lekarze, którzy uzyskają zezwolenia na wykonywanie praktyki lekarskiej w miejscowości kąpielowej podczas sezonu, winni corocznie przedstawić państwowej władzy administracyjno-sanitarnej I instancji, właściwej dla danej miejscowości, poświadczenie władzy sanitarnej Państwa ojczystego, wizowane przez przedstawicielstwo dyplomatyczne drugiej strony, ii w ojczyźnie swej prawa wykonywania praktyki lekarskiej nie utracili.

Artykuł  4

Lekarze każdej z umawiających się Stron, zamieszkali w strefie pogranicznej, mogą wykonywać praktykę lekarską w miejscowościach strefy pogranicznej strony drugiej.

Strony umawiające się dostarczą sobie wzajemnie w przeciągu 30 dni od chwili wejścia w życie niniejszej umowy wykazy miejscowości, położonych w strefie pogranicznej.

Uprawnienie do wykonywania pogranicznej praktyki lekarskiej nie obejmuje miejscowości kąpielowych, położonych w strefie pogranicznej. Do wykonywania praktyki lekarskiej w tych miejscowościach mają zastosowanie postanowienia art. 2 i 3 niniejszej umowy.

Artykuł  5.

W strefie pogranicznej każdej ze Stron, zawierających umową, mogą wykonywać praktykę położne drugiej Strony, zamieszkałe tamże w strefie pogranicznej. (Umowa handlowa między Rzeczypospolitą Polską i Republiką Czeskosłowacką z dnia 20 października 1921 r.(Aneks D ad 1.).

Artykuł  6.

Lekarze i położne, pragnący wykonywać praktykę w strefie pogranicznej drugiej Strony, winni zgłosić się do właściwej dla danego terytorjum państwowej władzy administracyjno-sanitarnej I instancji i przedstawić zaświadczenie władzy administracyjno-sanitarnej I instancji Państwa ojczystego, wizowane przez właściwe przedstawicielstwo konsularne drugiej Strony, iż służy im prawo wykonywania praktyki lekarskiej, względnie akuszeryjnej.

Artykuł  7.

Stosowanie lekarstw dozwolone jest lekarzom i położnym, wykonywującym swój zawód w drugie) strefie, jedynie w wypadku grożącego niebezpieczeństwa.

Lekarstwa, przygotowane w małych ilościach dla potrzeb konsumentów w jednej z okolicznych aptek na receptę lekarza, upoważnionego do wykonywania swych czynności na terytorjum jednej z układających się Stron, będą mogły być wprowadzane bez jakiegokolwiek cła i bez specjalnego zezwolenia.

Nie będzie wymagane natomiast przedstawienie recepty lekarskiej dla prostych środków lekarskich lub zwykłych produktów aptecznych i chemicznych w małych ilościach dla potrzeb konsumentów, dokładnie i jasno oznaczonych jako takie na opakowaniu, pod warunkiem, by sprzedaż detaliczna była dozwolona przez przepisy odnośnego kraju.

Wykaz tych środków zostanie przez umawiające się Strony za wzajemnem porozumieniem wydany.

Artykuł  8.

Lekarze i położne, dopuszczeni stosownie do art. 4 i 5 do wykonywania praktyki pogranicznej w drugiem Państwie, nie mają prawa osiadania na stałe lub zamieszkiwania w tem Państwie, chyba że dopełnią wszystkich warunków, przepisanych przez ustawy tego Państwa dla uzyskania prawa wykonywania praktyki lekarskiej, względnie akuszeryjnej.

To samo dotyczy lekarzy, dopuszczonych do wykonywania praktyki lekarskiej w miejscowościach kąpielowych podczas sezonu, jeśliby chcieli zamieszkiwać w danej miejscowości poza sezonem.

Artykuł  9.

Lekarze i położne, wykonywujący praktykę na zasadzie niniejszej Umowy na terytorjum drugiego Państwa, winni się stosować do ustaw i przepisów administracyjnych tego Państwa pod rygorem utraty prawa praktyki lekarskiej, względnie położniczej, a to niezależnie od odpowiedzialności w myśl odnośnych przepisów prawnych.

Artykuł  10.

Lekarze - obywatele jednej z umawiających się Stron, którzy przed 1 listopada 1918 r. stale zamieszkiwali na obecnem terytorjum Strony drugiej i korzystali tam z uprawnień wykonywania praktyki lekarskiej, korzystają nadal z tych uprawnień.

Artykuł  11.

Umowa niniejsza będzie ratyfikowana a dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Warszawie w możliwie krótkim czasie.

Umowa niniejsza wejdzie w życie po upływie 8 dni od chwili wymiany dokumentów ratyfikacyjnych.

Umowa niniejsza zachowa moc obowiązującą jeszcze w ciągu 6 miesięcy po dniu, w którym ją jedna lub druga z umawiających się Stron wypowie.

Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy Umowę niniejszą podpisali i opatrzyli ją swemi pieczęciami.

Sporządzono w Warszawie w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach w języku polskim i czeskosłowackim dnia 23 września 1922 roku tysiąc dziewięćset dwudziestego drugiego.

L. S. H. Trenkner

L. S. J. Makowski

Zaznajomiwszy się z treścią powyższej Umowy, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości, jak i każde z zawartych w niej postanowień, oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i zatwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 27 kwietnia 1926 r.