Część 5 - POSTANOWIENIA KOŃCOWE. - Bułgaria-Polska. Konwencja konsularna. Sofia.1961.09.19.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1963.2.11

Akt utracił moc

Wersja od: 15 stycznia 1963 r.

CZĘŚĆ V

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Artykuł  27.

Postanowienia części IV niniejszej Konwencji dotyczące praw i obowiązków konsula stosuje się odpowiednio do pracownika przedstawicielstwa dyplomatycznego każdej Umawiającej się Strony, któremu powierzono wykonywanie funkcji konsularnych, jeżeli powierzenie mu tych funkcji zostanie zakomunikowane drugiej Umawiającej się Stronie. Pracownikowi temu przysługują nadal przywileje i immunitety dyplomatyczne.

Artykuł  28.

Każda z Umawiających się Stron zobowiązuje się zapewnić drugiej Umawiającej się Stronie traktowanie jej jako państwa najbardziej uprzywilejowanego we wszystkim, co się tyczy przywilejów, immunitetów, praw i funkcji konsulów i pracowników konsulatów. Żadna z Umawiających się Stron nie będzie jednak mogła powoływać się na klauzulę największego uprzywilejowania i żądać innych lub dalej idących przywilejów, immunitetów i praw niż te, które sama przyzna konsulom i pracownikom konsulatów drugiej Umawiającej się Strony.

Artykuł  29.

Sprawy sporne wynikające w związku z interpretacją i stosowaniem niniejszej Konwencji będą rozstrzygane na drodze dyplomatycznej.

Artykuł  30.

Konwencja niniejsza wymaga ratyfikacji i wejdzie w życie po upływie trzydziestu dni licząc od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która odbędzie się w Warszawie.

Artykuł  31.

1. Konwencja niniejsza zawarta jest na czas nieokreślony. Może być ona wypowiedziana przez każdą z Umawiających się Stron i wówczas traci moc obowiązującą po upływie sześciu miesięcy licząc od dnia otrzymania przez drugą Umawiającą się Stronę zawiadomienia o jej wypowiedzeniu.

2. W dniu wejścia w życie niniejszej Konwencji traci moc obowiązującą Konwencja konsularna między Polską a Bułgarią, podpisana w Sofii dnia 22 grudnia 1934 r., oraz inne porozumienia dotyczące spraw uregulowanych niniejszą Konwencją.

Konwencję niniejszą sporządzono w Sofii dnia 19 września 1961 r. w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i bułgarskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc obowiązującą.

Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 22 lutego 1962 r.