Bułgaria-Polska. Konwencja konsularna. Sofia.1961.09.19.
Dz.U.1963.2.11
Akt utracił mocKONWENCJA KONSULARNA MIĘDZY POLSKĄ RZECZĄPOSPOLITĄ LUDOWĄ A LUDOWĄ REPUBLIKĄ BUŁGARII,
podpisana w Sofii dnia 19 września 1961 r.
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 19 września 1961 r. podpisana została w Sofii Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Ludową Republiką Bułgarii o następującym brzmieniu dosłownym:
KONWENCJA KONSULARNA MIĘDZY POLSKĄ RZECZĄPOSPOLITĄ LUDOWĄ A LUDOWĄ REPUBLIKĄ BUŁGARII
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Prezydium Zgromadzenia Ludowego Ludowej Republiki Bułgarii,
pragnąc uregulować w duchu przyjaźni i współpracy wzajemne stosunki konsularne,
postanowiły zawrzeć niniejszą Konwencję i w tym celu wyznaczyły swych Pełnomocników, a mianowicie:
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej - Aleksandra JUSZKIEWICZA, Ambasadora Nadzwyczajnego i Pełnomocnego Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Sofii,
Prezydium Zgromadzenia Ludowego Ludowej Republiki Bułgarii - Atanasa WOJNOWA, Zastępcę Ministra Sprawiedliwości Ludowej Republiki Bułgarii,
którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
DEFINICJE.
DEFINICJE.
W rozumieniu niniejszej Konwencji:
TWORZENIE KONSULATÓW I USTANAWIANIE KONSULÓW.
TWORZENIE KONSULATÓW I USTANAWIANIE KONSULÓW.
W konsulacie może być zatrudniona niezbędna ilość pracowników, zarówno obywateli państwa wysyłającego, jak i obywateli państwa przyjmującego. Personalia i funkcje tych pracowników zostaną zakomunikowane na piśmie właściwym organom państwa przyjmującego.
W przypadku odwołania lub śmierci konsula oraz czasowej nieobecności lub innych przyczyn uniemożliwiających mu wykonywanie działalności urzędowej, do tymczasowego wykonywania tej działalności uprawniony będzie pracownik jednego z konsulatów lub przedstawicielstwa dyplomatycznego państwa wysyłającego, posiadający obywatelstwo tego państwa, pod warunkiem, że powierzenie mu tej funkcji zostanie uprzednio zakomunikowane na piśmie właściwym organom państwa przyjmującego. Będzie on korzystać przez ten czas z praw, przywilejów i immunitetów przysługujących konsulowi.
PRZYWILEJE I IMMUNITETY.
PRZYWILEJE I IMMUNITETY.
Konsul, pracownicy konsulatu oraz zamieszkali z nimi ich małżonkowie i małoletnie dzieci, posiadający obywatelstwo państwa wysyłającego, nie podlegają przepisom państwa przyjmującego o zezwoleniach na pobyt, rejestracji i meldunkach cudzoziemców.
FUNKCJE KONSULA.
FUNKCJE KONSULA.
Konsul przyczynia się swoją działalnością do rozwijania politycznych, gospodarczych i kulturalnych stosunków miedzy Umawiającymi się Stronami.
W przypadku zatrzymania lub aresztowania obywatela państwa wysyłającego organa państwa przyjmującego zawiadomią o tym niezwłocznie właściwego konsula.
Konsul może:
Konsul może przyjmować oświadczenia o wstąpieniu w związek małżeński i sporządzać akty małżeństwa, jeżeli obie osoby zawierające małżeństwo posiadają obywatelstwo państwa wysyłającego. Konsul zawiadomi właściwy organ państwa przyjmującego o zawarciu związku małżeńskiego.
Konsul może przyjmować do depozytu od obywateli państwa wysyłającego pieniądze, dokumenty i inne przedmioty, jeżeli nie narusza to przepisów państwa przyjmującego.
Konsul może pobierać opłaty z tytułu wykonywania czynności urzędowych, przewidziane przez przepisy państwa wysyłającego.
POSTANOWIENIA KOŃCOWE.
POSTANOWIENIA KOŃCOWE.
Postanowienia części IV niniejszej Konwencji dotyczące praw i obowiązków konsula stosuje się odpowiednio do pracownika przedstawicielstwa dyplomatycznego każdej Umawiającej się Strony, któremu powierzono wykonywanie funkcji konsularnych, jeżeli powierzenie mu tych funkcji zostanie zakomunikowane drugiej Umawiającej się Stronie. Pracownikowi temu przysługują nadal przywileje i immunitety dyplomatyczne.
Każda z Umawiających się Stron zobowiązuje się zapewnić drugiej Umawiającej się Stronie traktowanie jej jako państwa najbardziej uprzywilejowanego we wszystkim, co się tyczy przywilejów, immunitetów, praw i funkcji konsulów i pracowników konsulatów. Żadna z Umawiających się Stron nie będzie jednak mogła powoływać się na klauzulę największego uprzywilejowania i żądać innych lub dalej idących przywilejów, immunitetów i praw niż te, które sama przyzna konsulom i pracownikom konsulatów drugiej Umawiającej się Strony.
Sprawy sporne wynikające w związku z interpretacją i stosowaniem niniejszej Konwencji będą rozstrzygane na drodze dyplomatycznej.
Konwencja niniejsza wymaga ratyfikacji i wejdzie w życie po upływie trzydziestu dni licząc od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która odbędzie się w Warszawie.
Konwencję niniejszą sporządzono w Sofii dnia 19 września 1961 r. w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i bułgarskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc obowiązującą.
Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 22 lutego 1962 r.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »