Art. 19. - Bułgaria-Polska. Konwencja konsularna. Sofia.1934.12.22.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1935.40.275

Akt utracił moc

Wersja od: 31 maja 1935 r.

Artykuł  19.

1. Konsulowie i agenci konsularni każdej z Wysokich Układających się Stron o ile zostali do tego upoważnieni zgodnie z przepisami Państwa, które ich mianowało, będą mieli prawo:

1) przyjmować bądź w swem biurze, bądź poza biurem wszelkie oświadczenia, które mieliby do złożenia obywatele ich Państwa, zaś na pokładzie statków morskich, rzecznych i powietrznych ich Państwa oświadczenia od kapitanów, członków załogi i pasażerów tych statków.

Rozumie się, że te oświadczenia wobec władz Państwa przyjmującego konsula lub agenta konsularnego będą miały znaczenie jedynie wówczas, gdy nie są sprzeczne z ustawodawstwem tego Państwa.

2) przyjmować, sporządzać i uwierzytelniać na równi z notarjuszami wszelkie akty prawne, łącznie z rozporządzeniami ostatniej woli obywateli Państwa wysyłającego.

Rozumie się, że postanowienia te nie będą miały zastosowania do aktów prawnych między żyjącymi, dotyczących przeniesienia prawa własności na nieruchomościach lub mających na celu ich obciążenie, o ile nieruchomości te są położone na terytorjum Państwa przyjmującego konsula lub agenta konsularnego.

3) przyjmować, sporządzać i uwierzytelniać narówni z notarjuszarni wszelkie akty prawne niezależnie od obywatelstwa stron pod warunkiem, aby się one odnosiły do mienia, znajdującego się na terytorjum Państwa wysyłającego konsula lub agenta konsularnego albo były przeznaczone do wykonania bądź spowodowania skutków prawnych na terytorjum tego Państwa;

4) uwierzytelniać podpisy i znaki obywateli Państwa wysyłającego;

5) uwierzytelniać wszelkiego rodzaju akty i dokumenty pochodzące od władz lub urzędników Państwa wysyłającego ich lub Państwa ich przyjmującego;

6) tłumaczyć wszelkiego rodzaju akty i dokumenty sporządzone w języku ich kraju na język Państwa przyjmującego i odwrotnie,

2. Akty i dokumenty wyżej wymienione, jak również tłumaczenia, odpisy lub wyciągi, sporządzone lub uwierzytelnione przez wymienione w ustępie 1 niniejszego artykułu osoby w formie wymaganej przez Państwo wysyłające, i zaopatrzone w pieczęć konsularną, będą uznane w Państwie przyjmującem za dokumenty publiczne lub publicznie uwierzytelnione. Będą one miały tę samą moc prawną i dowodową, jak gdyby były sporządzone lub uwierzytelnione przez notarjuszów, organy publiczne lub zaprzysiężonych tłumaczów właściwych zgodnie z przepisami obowiązującemi w Państwie przyjmującem.

3. O ile akty te lub inne dokumenty mają wywrzeć skutki w Państwie przyjmującem konsula lub agenta konsularnego, będą musiały podlegać opłatom stemplowym i innym opłatom wymaganym przez ustawy tego Państwa, jak również wszystkim innym formalnościom obowiązującym w danej dziedzinie w tem Państwie.