Bułgaria-Polska. Konwencja konsularna. Sofia.1934.12.22.
Dz.U.1935.40.275
Akt utracił mocKONWENCJA KONSULARNA
między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Bułgarji, podpisana w Sofji dnia 22 grudnia 1934 r.
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,
MY, IGNACY MOŚCICKI,
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,
wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:
W dniu dwudziestym drugim grudnia tysiąc dziewięćset trzydziestego czwartego roku podpisana została w Sofji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Bułgarji konwencja konsularna wraz z protokółem końcowym o następującem brzmieniu dosłownem:
Przekład.
KONWENCJA KONSULARNA
pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Bułgarji.
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
i
JEGO KRÓLEWSKA MOŚĆ KRÓL BUŁGARÓW
Ożywieni jednakowem pragnieniem uregulowania stosunków konsularnych, a w związku z tem pragnąc dopuścić na swoich terytorjach urzędników konsularnych oraz ustalić odnośne prawa, przywileje i immunitety konsulów generalnych, konsulów, wicekonsulów i agentów konsularnych, jak również określić ich zakres władzy, zgodzili się na zawarcie konwencji konsularnej i w tym celu mianowali swoimi pełnomocnikami:
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:
p. Adama TARNOWSKIEGO, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego w Sofji;
Jego Królewska Mość Król Bułgarów:
p. Constantin BATOLOFF, Ministra Spraw Zagranicznych i Wyznań,
którzy, po przedstawieniu swoich pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
Organizacja konsularna.
Organizacja konsularna.
Przywileje konsularne.
Przywileje konsularne.
Jednakowoż osoby te podlegać będą opodatkowaniu stosownie do prawa ogólnego, o ile w Państwie przyjmującem posiadają lub dzierżawią nieruchomości, przedsiębiorstwa handlowe lub przemysłowe, albo są wspólnikami podobnych przedsiębiorstw, lub wykonywują zawód zarobkowy bądź otrzymują dochody od kapitałów lub praw do ojcowizny.
Wolne są od wszelkich podatków i danin publicznych nieruchomości, stanowiące własność jednej z Wysokich Układających się Stron i przeznaczone na urzędy konsularne i lokale przez nią na ten cel wynajęte, jak również mieszkania osób, wymienionych w ustępie 1 art. 8.
Konsulowie, agenci konsularni i inni funkcjonarjusze konsularni nie podlegają jurysdykcji władz Państwa przyjmującego ich za czynności urzędowe dokonane przez nich na podstawie niniejszej konwencji.
Przesłuchanie winno odbyć się bez zwłoki w ustalonym terminie i, w miarę możności, bez dłuższego zatrzymywania.
Z tych przywilejów nie korzysta personel kancelaryjny i służba.
Nawet w razie, gdyby kompetentna władza uważała, że nie może uznać tego tłumaczenia za uzasadnione, winna powstrzymać się w stosunku do nich od wszelkich środków przymusowych.
Czynności konsulów.
Czynności konsulów.
Konsulowie i agenci konsularni każdej z Wysokich Układających się Stron mają prawo, zgodnie z ustawodawstwem Państwa wysyłającego, wydawać swoim obywatelom paszporty i inne dokumenty osobiste, tudzież udzielać zezwoleń na wjazd i wizować paszporty, świadectwa pochodzenia towarów i inne dokumenty.
Każda z Wysokich Układających się Stron zobowiązuje się, na żądanie władz drugiej Strony dostarczać wyciągi z aktów stanu cywilnego uwierzytelnione w sposób i za uiszczeniem opłat, przewidzianych przez ustawy i przepisy Państwa wezwanego.
Konsul lub agent konsularny może skierować żądanie takie wprost do właściwego urzędu stanu cywilnego Państwa wezwanego.
Jeżeli w żądaniu zaznaczono, że wyciągi te przeznaczone są do użytku służbowego lub dla osób, korzystających z prawa ubogich, będą one sporządzane i wydawane bez pobierania jakichkolwiek opłat i innych kosztów.
Rozumie się, że te oświadczenia wobec władz Państwa przyjmującego konsula lub agenta konsularnego będą miały znaczenie jedynie wówczas, gdy nie są sprzeczne z ustawodawstwem tego Państwa.
Rozumie się, że postanowienia te nie będą miały zastosowania do aktów prawnych między żyjącymi, dotyczących przeniesienia prawa własności na nieruchomościach lub mających na celu ich obciążenie, o ile nieruchomości te są położone na terytorjum Państwa przyjmującego konsula lub agenta konsularnego.
Konsulowie i agenci konsularni o ile są do tego upoważnieni przez ustawy Państwa wysyłającego będą uprawnieni do organizowania opieki nad małoletnimi oraz kurateli nad umysłowo chorymi i niewłasnowolnymi, obywatelami ich Państwa; w tym celu mogą w granicach ustawodawstwa ich Państwa podejmować lub proponować wszelkie zarządzenia, które będą uważali za potrzebne, a które nie będą sprzeczne z ustawodawstwem miejscowem.
Wypłata świadczeń dokonana w tych wypadkach na ręce konsulów i agentów konsularnych ma taką samą moc. jakby była dokonana wprost do rąk osób uprawnionych.
O ile chodzi o służbę wojskową, konsulowie i agenci konsularni będą mieli prawo sprawować wszelkie funkcje, mające na celu uregulowanie położenia obywateli Państwa wysyłającego zarówno w zakresie poboru ich, jak i ewidencji wojskowej.
Każda z Wysokich Układających się Stron zobowiązuje się traktować na swojem terytorjum obywateli drugiej Wysokiej Układającej się Strony w dziedzinie spadkowej narówni z własnymi obywatelami.
Spadki obywateli jednej z Wysokich Układających się Stron, pozostawione na terytorjum drugiej nie będą obciążone podatkami i opłatami specjalnemi wyższemi, aniżeli spadki pozostawione przez własnych obywateli.
Jeśli obywatel jednej z Wysokich Układających się Stron umrze lub pozostawi spadek na terytorjum drugiej, właściwe władze miejscowe winny bezzwłocznie o tem powiadomić konsula względnie agenta konsularnego Państwa, którego zmarły był obywatelem. W zawiadomieniu tem winno być wskazane, czy zmarły pozostawił majątek i jaki, czy są spadkobiercy, ich nazwiska i adresy, czy istnieje rozporządzenie ostatniej woli, czy powzięte zostały i jakie zarządzenia zabezpieczające. Do zawiadomienia winien być dołączony wolny od wszelkich opłat akt zejścia wspomnianego nieboszczyka.
Konsul będzie mógł żądać od władz miejscowych wszelkich informacyj co do zarządzeń powziętych w sprawie spadku.
Jeśli konsul, względnie agent konsularny tego Państwa, którego obywatelem był zmarły, dowie się o śmierci wcześniej aniżeli właściwa władza miejscowa, winien on tę władzę o tem zawiadomić w sposób opisany w ust. 1 niniejszego artykułu.
W przypadkach, gdy władze miejscowe jednej z Wysokich Układających się Stron stwierdzą, że obywatel drugiej Wysokiej Układającej się Strony ma prawo do spadku pozostawionego na terytorjum pierwszej z Wysokich Układających się Stron bądź jako spadkobierca ustawowy lub testamentowy, bądź jako legatarjusz lub z tytułu darowizny na wypadek śmierci, lub z jakiegokolwiek innego tytułu spadkowego, wówczas władze te obowiązane są natychmiast powiadomić o tem konsula lub agenta konsularnego drugiej Wysokiej Układającej się Strony, której obywatelem jest osoba uprawniona.
Jeżeli te osoby uprawnione są nieobecne i nie mianowały pełnomocników, wówczas konsul lub agent konsularny są z mocy samego prawa upoważnieni do zastępowania ich przed władzami miejscowemi. Konsul lub agent konsularny może, w każdym poszczególnym wypadku, być zastąpiony przez inną osobę z własnego wyboru.
W wypadku zgonu podczas podróży obywatela jednej z Wysokich Układających się Stron na terytorjum drugiej a niemającego tam ani miejsca zamieszkania ani pobytu, władze miejscowe winny wszelkie jego mienie przekazać natychmiast bez wszelkich formalności konsulowi lub agentowi konsularnemu tego Państwa, którego obywatelem był zmarły.
Władze te postąpią w taki sam sposób ze spuścizną ruchomą pozostałą po zmarłym obywatelu drugiej Wysokiej Strony, w razie gdy:
1. należał on do załogi okrętu jednej z Wysokich Układających się Stron i umarł na tym okręcie lub na terytorjum drugiej;
2. wartość spuścizny nie przekracza w Polsce kwoty pięciu tysięcy złotych, a w Bułgarji kwoty osiemdziesięciu tysięcy lewa.
Wymienione sumy mają być obliczane według parytetu złota.
Konsul lub agent konsularny, który obejmuje w posiadanie spuściznę ruchomą, ma prawo zlikwidować ją i, po zapłaceniu, ewentualnie, długów, zaciągniętych przez zmarłego na terytorjum Państwa przyjmującego, oraz wszystkich podatków, postąpić z nią według ustaw swego Państwa.
Winni oni, w granicach przepisów swego Państwa, załatwiać sami wszelkie spory, mogące wyniknąć między kapitanami, oficerami i marynarzami tych statków, w szczególności takie, które dotyczą płac i wypełnienia zobowiązań wzajemnie zaciągniętych.
W tym przypadku władze miejscowe zawiadomią również właściwego konsula lub agenta konsularnego na piśmie w najkrótszym czasie i to, o ile możności przed wkroczeniem na statek, o ich decyzji co do interwencji. Władze miejscowe zrobią wszystko, co będą mogły, ażeby zlikwidowanie tego rodzaju zajść na statkach, pod banderą drugiej Wysokiej Układającej się Strony, dokonane było w porozumieniu z właściwym konsulem.
Postanowienia prawa miejscowego w sprawie żeglowności mogą być stosowane tylko wówczas do statków handlowych, żeglujących pod banderą drugiej Wysokiej Układającej się Strony, gdy te same postanowienia będą stosowane w takich samych warunkach do okrętów wszystkich innych narodowości.
W miejscowościach, w których niema ani konsula ani agenta konsularnego, żądanie wydania może być wystosowane do władz miejscowych przez kapitana lub tę osobę, która dowodzi okrętem, z zachowaniem formalności, przewidzianych w niniejszym ustępie.
We wszystkich przypadkach, gdy w umowach zawartych pomiędzy armatorami, ładowcami i ubezpieczającymi, nie będzie przepisów odmiennych, awarje, którym uległy na morzu okręty wojenne i statki handlowe jednej z Wysokich Układających się Stron, bez względu na to, czy zawinęły one do portu dobrowolnie, czy też na skutek przymusowego schronienia się, będą załatwiane przez ich konsulów lub agentów konsularnych, chyba że w sprawie tych awaryj są zainteresowani obywatele kraju przyjmującego lub obywatele Państwa trzeciego. W tym ostatnim przypadku i w braku polubownego układu pomiędzy wszystkiemi zainteresowanemi stronami, sprawy te winny być regulowane przez władze miejscowe.
Wszystkie funkcje wymienione w niniejszym rozdziale, do sprawowania których jest uprawniony konsul lub agent konsularny, mogą być sprawowane również przez innych przydzielonych funkcjonarjuszów konsularnych, o ile będą oni do tego upoważnieni przez konsula lub agenta konsularnego.
Konsulowie i agenci konsularni winni zawiadamiać szefa wyższej administracyjnej władzy ich siedziby o wszelkich zaszłych zmianach w składzie personelu konsulatu.
Postanowienia ogólne i końcowe.
Postanowienia ogólne i końcowe.
Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i jej dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Warszawie możliwie najwcześniej.
Wejdzie ona w życie w miesiąc po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych, przestanie zaś obowiązywać z wygaśnięciem okresu sześciomiesięcznego począwszy od wypowiedzenia, notyfikowanego przez jedną lub drugą Wysoką Układającą się Stronę.
Na dowód czego niżej podpisani należycie upoważnieni w tym celu podpisali niniejszą konwencję i wycisnęli na niej swe pieczęcie.
Sporządzono w Sofji w dwóch egzemplarzach dnia 22 grudnia tysiąc dziewięćset trzydziestego czwartego roku.
PROTOKÓŁ KOŃCOWY.
Przystępując do podpisania niniejszej konwencji, Pełnomocnicy obydwóch Wysokich Układających się Stron zgodzili się na następujące postanowienia: Wysokie Układające się Strony zastrzegają sobie zawarcie specjalnej konwencji, regulującej sprawy spadkowe, której postanowienia zastąpią z samego prawa postanowienia konwencji konsularnej, przewidziane w artykułach 23, 24, 25, 26 i 27.
Protokół niniejszy stanowi część integralną samej konwencji konsularnej. Zostanie on ratyfikowany i wejdzie w życie równocześnie z konwencją.
Sporządzono w Sofji w dwóch egzemplarzach dnia 22 grudnia 1934.
Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją i dołączonym do niej protokółem końcowym, uznaliśmy je i uznajemy za słuszne zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nich zawartych; oświadczamy, że są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone i przyrzekamy, że będą niezmiennie zachowywane.
Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.
W Warszawie, dnia 27 kwietnia 1935 r.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »
Akty prawne liczba obiektów na liście: (3)
Akty wprowadzające liczba obiektów na liście: (2)
- Wymiana dokumentów ratyfikacyjnych konwencji konsularnej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Bułgarji, podpisanej wraz z protokółem końcowym w Sofji dnia 22 grudnia 1934 r.
- Ratyfikacja konwencji konsularnej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Bułgarji, podpisanej wraz z protokółem końcowym w Sofji dnia 22 grudnia 1934 r.