Art. 21. - Belgia-Polska. Konwencja konsularna. Bruksela.1928.06.12.
Dz.U.1931.81.637
Akt utracił mocSkoro statek należący do Rządu lub do obywateli jednego z dwóch Umawiających się krajów ulegnie rozbiciu lub osiądzie na mieliźnie u brzegów, w porcie lub na wodach wewnętrznych drugiego kraju, władze miejscowe winny niezwłocznie zawiadomić o tem Konsula lub Agenta Konsularnego, w którego okręgu zaszedł nieszczęśliwy wypadek. Czynności, związane z akcją ratowniczą odbywać się będą pod kierownictwem Konsulów lub Agentów Konsularnych.
Władze miejscowe będą mogły interwenjować jedynie w celu udzielenia pomocy, urzędnikom konsularnym, utrzymania porządku, zabezpieczenia interesów osób uczestniczących w akcji ratowniczej, a nie należących do załogi, zapewnienia wykonania przepisów, obowiązujących w sprawie wwozu i wywozu uratowanych towarów, jak również w celu zabezpieczenia ogólnych interesów żeglugi.
W razie nieobecności i aż do chwili przybycia Konsulów, Agentów Konsularnych lub ich przedstawicieli, władze miejscowe winny przedsięwziąć wszelkie niezbędne zarządzenia dla zapewnienia opieki osobom i dla przechowania przedmiotów uratowanych przy rozbiciu.
Za interwencję swą w tych różnych wypadkach władze miejscowe nie będą mogły pobierać żadnych opłat ani zwrotu kosztów innych, oprócz tych, które spowodowane będą akcją ratowniczą i przechowaniem uratowanych przedmiotów, oraz tych, którym w podobnych wypadkach podlegać będą okręty wojenne i statki handlowe krajowe lub należące do Państwa najbardziej uprzywilejowanego.
W razie wątpliwości co do przynależności państwowej rozbitych okrętów, czynności wymienione w niniejszym artykule, należeć będą wyłącznie do kompetencji władz miejscowych.
Uratowane towary i przedmioty nie będą podlegać żadnym opłatom celnym, o ile nie są przeznaczone dla wewnętrznej konsumpcji.