Belgia-Polska. Konwencja konsularna. Bruksela.1928.06.12.
Dz.U.1931.81.637
Akt utracił mocKONWENCJA KONSULARNA
między Polską a Belgją, podpisana w Brukseli dnia 12 czerwca 1928 r.
Przekład.
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,
MY, IGNACY MOŚCICKI,
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,
wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:
W dniu dwunastym czerwca tysiąc dziewięćset dwudziestego ósmego roku podpisana została w Brukseli pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Belgji konwencja konsularna o następującem brzmieniu dosłownem:
KONWENCJA KONSULARNA
między Polską a Belgją.
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
i
JEGO KRÓLEWSKA MOŚĆ KRÓL BELGÓW,
pragnąc określić warunki dopuszczenia na swych odnośnych terytorjach urzędników konsularnych, oraz wzajemne prawa, przywileje i immunitety Konsulów Generalnych, Konsulów, Wicekonsulów i Agentów Konsularnych, jak również określić zakres ich władzy,
postanowili zawrzeć konwencję konsularną, i w tym celu mianowali swymi pełnomocnikami:
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:
J. E. Pana Tytusa FILIPOWICZA, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego przy Jego Królewskiej Mości Królu Belgów i Pana Wacława BABIŃSKIEGO, Dyrektora Departamentu Konsularnego w Ministerstwie Spraw Zagranicznych;
Jego Królewska Mość Król Belgów:
Pana Pawła HYMANSA, swego Ministra Spraw Zagranicznych;
KTÓRZY, po przedstawieniu sobie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie, zgodzili się na następujące artykuły:
Konsulowie Generalni, Konsulowie, Wicekonsulowie i Aganci Konsularni będą mogli być urzędnikami etatowymi (consules missi) bądź też urzędnikami honorowymi (consules electi).
Każda z Umawiających się Stron będzie mogła ustanawiać Konsulów Generalnych, Konsulów, Wicekonsulów lub Agentów Konsularnych w portach, miastach i miejscowościach drugiej Strony. Umawiające się Strony zastrzegają sobie jednak prawo wyznaczać miejscowości, do których nie będą uważały za właściwe dopuszczać urzędników konsularnych; zastrzeżenie to nie będzie mogło być stosowane względem jednej ze Stron bez zastosowania go również do wszystkich Mocarstw.
Konsulowie każdego z Umawiających się krajów zostaną dopuszczeni i uznani w drugim kraju zgodnie z przepisami i formalnościami obowiązujące-mi w tym ostatnim po przedstawieniu swych listów komisyjnych.
W listach komisyjnych wymieniony będzie okręg konsularny. Wszelka późniejsza zmiana dotycząca tego okręgu zostanie notyfikowana Ministerstwu Spraw Zagranicznych drugiej Strony. Przyzwolenie (exequatur) potrzebne dla swobodnego wykonywania ich czynności zostanie wydane Konsulom bez zwłoki i bez opłat; po przedstawieniu wymienionego przyzwolenia (exequatur) władza naczelna ich okręgu konsularnego wyda niezwłocznie odpowiednie zarządzenia, aby mogli oni wywiązać się ze swych obowiązków służbowych oraz zostali dopuszczeni do korzystania ze związanych z tem immunitetów i ulg.
Konsulowie mają zapewnione, przy pełnieniu ich czynności i przy wykonywaniu ich misji urzędowej, najżyczliwsze poparcie ze strony władz kraju, w którym mają oni swą siedzibę.
Konsulowie zawodowi, o ile są uprawnieni przez ich Rząd, będą mogli mianować Agentów Konsularnych w portach, miastach i miejscowościach ich odnośnego okręgu konsularnego. Agenci ci będą posiadali patent wystawiony przez Konsula, który ich mianował. Wykonywać będą swe czynności pod jego kierownictwem i za jego odpowiedzialnością i korzystać będą z przywilejów i immunitetów ustalonych przez niniejszą konwencję. Rozpoczną oni urzędowanie dopiero po otrzymaniu upoważnienia Ministra Spraw Zagranicznych kraju, w którym mają swoją siedzibę.
W razie przeszkody, nieobecności lub śmierci kierownika placówki (Konsulatu Generalnego, Konsulatu, Wicekonsulatu lub Agencji konsularnej), osoba wyznaczona, w myśl ustaw lub przepisów kraju, do którego należał ten kierownik placówki, uznana będzie przez władze miejscowe z samego prawa do zastępowania jego w tym charakterze.
Władze te winny okazywać mu pomoc i opiekę oraz zapewnić mu podczas tymczasowego kierownictwa, korzystania z ulg, prerogatyw, immunitetów i przywilejów, przyznanych przez niniejszą konwencję rzeczywistym kierownikom placówki.
Konsulowie i Agenci Konsularni będą mogli umieszczać nad drzwiami zewnętrznemi domu, w którym mieszczą się biura Konsulatu lub Agencji Konsularnej, herb kraju, który oni przedstawiają, z następującym napisem: "Konsulat lub Agencja Konsularna Polski (lub Belgji)" i wywieszać flagę tegoż kraju na budynku konsularnym w dniach uroczystości publicznych oraz w innych wypadkach przewidzianych przez zwyczaj. Rozumie się, że te oznaki zewnętrzne nie mogą być nigdy uważane jako wskaźniki prawa azylu.
Kierownicy etatowych placówek konsularnych (Konsulaty Generalne, Konsulaty, Wicekonsulaty i Agencje Konsularne) oraz zawodowi urzędnicy służby konsularnej (Konsulowie zastępcy i przydzieleni, Wicekonsulowie, Attachés i Sekretarze konsularni, Szefowie kancelarji) obywatele Państwa, które ich mianowało, korzystać będą w drugiem Państwie ze zwolnienia od wszelkich rekwizycyj, świadczeń oraz kwaterunków wojskowych, jak również od podatków bezpośrednich, pobieranych na rzecz Państwa, prowincyj i gmin, a których pobranie ma miejsce na zasadzie list imiennych, chyba że podatki te były wymierzone z tytułu posiadania nieruchomości lub procentów od kapitałów umieszczonych w Państwie, w którem dani urzędnicy pełnią swe obowiązki.
Zwolnienie to, jednakowoż nie będzie mogło być stosowane do wyżej wymienionych urzędników, którzy wykonywaliby pewien zawód, przemysł lub jakikolwiek handel; w tym wypadku winni ci urzędnicy podlegać podatkom, obowiązującym wszystkich cudzoziemców w tych samych warunkach.
Przywileje i zwolnienia wyżej przewidziane stosują się również względem zawodowych funkcjonarjuszy kancelaryjnych i urzędników konsularnych, obywateli kraju, który ich zatrudnia, i którzy nie wykonywują żadnego handlu ani przemysłu.
Honorowi Konsulowie i Agenci Konsularni zwolnieni będą od kwaterunku wojskowego co do lokali przeznaczonych na ich kancelarje i na ich archiwa.
W przeciągu sześciu miesięcy, licząc od dnia objęcia przez nich urzędowania, kierownicy placówki i zawodowi urzędnicy służby konsularnej, wymienieni w ustępach 1-ym i 3-im niniejszego artykułu, będą upoważnieni, przybywając do swej placówki na terytorjum drugiej Strony, wwieźć bez obowiązku uiszczenia cła, lub jakichkolwiek innych opłat wwozowych, swoje umeblowanie i przedmioty gospodarstwa domowego, które były i pozostaną w ich użytku. Rozumie się, że niniejsze postanowienie nie stosuje się do artykułów spożywczych.
Kierownicy placówki i urzędnicy służby konsularnej, wymienieni w ustępie 1-ym niniejszego artykułu, nie będą mogli być aresztowani lub uwięzieni w drodze prewencyjnej, z wyjątkiem tych naruszeń, za które, według ustawodawstwa miejscowego jakiejkolwiek części kraju przyjmującego, przewidziana jest kara pozbawienia wolności ponad jeden rok lub kara cięższa.
W razie ścigania sądowego, aresztowania lub postawienia w stan oskarżenia kierownika placówki lub urzędnika służby konsularnej, wymienionych w ustępie 1-ym niniejszego artykułu, Rząd Państwa, na którego terytorjum miało miejsce aresztowanie lub postawienie w stan oskarżenia, zawiadomi o tem niezwłocznie przedstawiciela dyplomatycznego Państwa, któremu podlega wymieniony urzędnik konsularny.
Kierownicy placówki i urzędnicy służby konsularnej wymienieni w ustępie 1-ym niniejszego artykułu, nie podlegają jurysdykcji sądów Państwa ich siedziby z tytułu czynności urzędowych, dokonanych przez nich w granicach uprawnień, przyznanych im przez niniejszą konwencje.
Kierownicy placówki i urzędnicy służby konsularnej wymienieni w 1-ym ustępie artykułu 6-go, obowiązani są czynić zadość wezwaniom, wystosowanym do nich w formie pisma urzędowego i bez zagrożenia sankcją karną na wypadek niestawiennictwa, celem przesłuchania ich w charakterze świadków przez sądy lub kompetentnych wyższych urzędników Państwa ich siedziby. W poszczególnych wypadkach, jednak, aby uzyskać odroczenie stawienia się na późniejszą datę niezbyt odległą, będą oni mogli podać jako powód legalny przeszkody wynikające z choroby lub z pilnych konieczności służbowych.
Będą oni mogli również, powołując się na tajemnicę państwową lub zawodową, odmówić składania zeznań, dotyczących wszelkich faktów dotyczących wykonywania ich czynności, przedstawiania papierów, dokumentów i rejestrów, których byliby dzierżycielami lub pozbycia się tych papierów, dokumentów i rejestrów. W razie, gdyby władza sądowa nie uznała podstawności tego tłumaczenia lub tego wyjątku, winna ona powstrzymać się od wszelkich środków przymusowych w stosunku do danego urzędnika konsularnego. Trudności, któreby powstały z tego tytułu, winny być zawsze załatwiane w drodze dyplomatycznej.
Z zastrzeżeniem przywilejów i immunitetów wyżej wymienionych kierownicy placówki i urzędnicy służby konsularnej podlegają na tych samych warunkach co i krajowcy zarówno w sprawach cywilnych jak i karnych jurysdykcji sądów Państwa ich siedziby.
Archiwa konsularne będą zawsze nietykalne i pod żadnym pozorem władze miejscowe nie mogą badać lub zajmować ksiąg, papierów lub innych przedmiotów, do nich należących. Te księgi, papiery i przedmioty winny być zawsze zupełnie oddzielone od dokumentów prywatnych oraz od ksiąg i papierów dotyczących handlu i przemysłu, któremi mogliby się trudnić odnośni urzędnicy konsularni.
Lokale urzędowe placówek etatowych będą zawsze nietykalne. Władze miejscowe nie mogą pod żadnym pozorem wkraczać do lokalów konsularnych z wyjątkiem gdyby chodziło o ściganie naruszenia, za które na mocy ustawodawstwa miejscowego jakiejkolwiek części kraju siedziby, przewidziana jest kara pozbawienia wolności ponad jeden rok lub kara cięższa. W żadnym wypadku władze te nie będą mogły badać lub zajmować papierów urzędowych, które się tam znajdują.
Rozumie się, że lokale konsularne nie będą mogły, w żadnym wypadku służyć jako miejsce azylu.
Konsulowie i Agenci Konsularni każdego z dwóch Umawiających się Państw mają prawo wykonywania opieki i obrony, na zasadzie prawa i zwyczajów międzynarodowych, wszystkich praw i interesów obywateli kraju, który ich mianował.
W tym celu, mogą oni zwracać się do wszystkich władz sadowych i administracyjnych ich okręgu, celem uzyskania potrzebnych informacyj i wyjaśnień; mogą również zwracać się do wszystkich władz administracyjnych ich okresu z reklamacjami o wszelkie naruszenia konwencyj lub traktatów istniejących między obydwoma krajami oraz o jakiekolwiek nadużycia, z powodu których ich obywatele mogliby się uskarżać.
Gdyby ich reklamacje nie były przyjęte przez władze miejscowe ich okręgu, mogą oni zwracać się bezpośrednio do Rządu Państwa, w k torem mają siedzibę jedynie w razie braku jakiegokolwiek przedstawiciela dyplomatycznego ich kraju.
Konsulowie lub Agenci Konsularni każdej z Umawiających się Stron, o ile ich do tego upoważniają przepisy ustawowe lub rozporządzenia kraju, który ich mianował, będą mieli prawo wydawać obywatelom tegoż Państwa paszporty i inne dowody tożsamości, jak również wizować wrzelkie paszporty, świadectwa pochodzenia lub przybycia oraz inne dokumenty.
Konsulowie i Agenci Konsularni każdej z Umawiających się Stron, o ile ich do tego upoważniają przepisy ustawowe i rozporządzenia kraju, który ich mianował, będą mieli prawo uwierzytelniania podpisów obywateli tegoż kraju. Legalizacje te mieć będą to samo znaczenie, jak gdyby były dokonane przez notarjuszy lub przez właściwe władze kraju, w którym Konsul ma swą siedzibę.
Konsulowie i Agenci Konsularni każdej z Umawiających się Stron, o ile ich do tego upoważniają. przepisy ustawowe i rozporządzenia kraju, który ich mianował, będą mieli prawo uwierzytelniania podpisów władz lub urzędników tego kraju oraz kraju, w którym mają swą siedzibę.
Również będą upoważnieni do poświadczania autentyczności dokumentów sporządzonych przez władze krajów trzecich, lecz dotyczących wyłącznie ich obywateli.
Konsulowie i Agenci Konsularni każdej z Umawiających się Stron, o ile ich do tego upoważniają przepisy ustawowe i rozporządzenia kraju, który ich mianował, będą mieli prawo tłumaczenia wszelkiego rodzaju dokumentów, pochodzących od osób prywatnych lub władz bądź kraju, do którego należą, bądź kraju, w którym wykonywują swoje czynności. Tłumaczenia te należycie podpisane i zaopatrzone w pieczęć Konsulatu, mieć bada w każdym z, obydwóch krajów, to samo znaczenie, jak gdyby zostały sporządzone przez zaprzysiężonego tłumacza w kraju, w którym mają one służyć.
Umawiające się Strony zobowiązują się wzajemnie wydawać sobie na żądanie należycie uwierzytelnione wypisy z aktów urodzenia, uznania i uprawnienia dzieci nieślubnych, jak również z aktów przysposobienia, aktów ślubnych i zejścia, dotyczących obywateli drugiej Strony.
Wymienione wypisy będą udzielane w formie przyjętej w kraju, w którym dany akt został sporządzony i za uiszczeniem opłat, przewidzianych przez ustawy i rozporządzenia tam obowiązujące. Będą one żądane i przekazywane za pośrednictwem Konsulatów lub Agencyj Konsularnych Strony, która się ich domagała. Udzielenie ich nastąpi jednak bez kosztów, o ile są wymagane dla celów administracyjnych lub na rzecz osób ubogich.
Konsulowie i Agenci Konsularni Umawiających się Stron, o ile ich do tego upoważniają przepisy ustawowe i rozporządzenia Państwa, które ich mianowało, będą mieli prawo przyjmowania bądź w swem biurze, bądź na pokładzie statków kraju, do którego należą, wszelkich oświadczeń, któreby mieli do złożenia kapitanowie, członkowie załogi, pasażerowie, kupcy i wszyscy inni obywatele tegoż Państwa.
Każda z Umawiających się Stron zobowiązuje się uznawać jako ważne następujące akty notarialne, sporządzone na jej własnem terytorjum przez Konsulów lub Agentów Konsularnych drugiego kraju, którym ten kraj nadal uprawnienie notarjusza:
1. testamenty obywateli kraju, do którego należy urzędnik, akt sporządzający;
2. intercyzy miedzy obywatelami kraju, do którego należy urzędnik, akt sporządzający;
3. intercyzy miedzy obywatelami kraju, do którego należy urzędnik, akt sporządzający a cudzoziemkami, obywatelkami innego kraju aniżeli ten, na którego terytorjum akt sporządzono;
4. wszelkie akty i urnowy inne oprócz wymienionych w punktach 1 i 2 niniejszego artykułu, dotyczące, wyłącznie obywateli kraju, do którego należy urzędnik, który je sporządza;
5. wszelkie akty i umowy dotyczące obywateli kraju, do którego sporządzający je urzędnik należy, oraz obywateli lub mieszkańców kraju, w którym ten urzędnik ma swą siedzibę, a nawet wszelkie akty i umowy, dotyczące wyłącznie tych ostatnich, o ile we wszystkich tych wypadkach te akty i umowy, odnoszą się do mienia, położonego na terytorjum kraju, który mianował Konsula bądź Agenta Konsularnego, lub do spraw, mających być przeprowadzonemi na tem terytorjum.
Postanowienie, umieszczone we wstępie niniejszego artykułu nie stosuje, się do aktów i umów, wymienionych w Nr. Nr. 2, 3 i 4 niniejszego, a które mają za przedmiot nabycie lub przeniesienie praw przedmiotowych na dobra ziemskie lub nieruchomości położone w kraju, w którym akt sporządzono.
Wypisy, odpisy lub wyciągi z aktów sporządzonych na zasadzie niniejszego artykułu, należycie poświadczone przez właściwego Konsula lub Agenta Konsularnego i opatrzone pieczęcią Konsulatu, będą miarodajne i mieć będą tę samą moc dowodową, tak przed sądami jak i poza niemi, bądź w Belgji, bądź w Polsce, jak gdyby zostały sporządzone wobec notarjusza lub innego urzędnika jednego lub drugiego kraju, byleby akty te były redagowane w formie wymaganej przez prawo kraju, do którego należy Konsul lub Agent Konsularny i były poddane, ewentualnie, opłatom i rejestracji oraz wszelkim formalnościom przepisanym w kraju, w którym akt ma być wykonany.
Na wypadek, gdyby powstała wątpliwość co do autentyczności wypisu aktu sporządzonego zgodnie z niniejszym artykułem, osoba zainteresowana będzie mogła żądać porównania z oryginałem i być obecną przy sprawdzaniu. Sprawdzanie to winno się odbywać bez przenoszenia kopij.
Aż do chwili, gdy nastąpi między Umawiającemi się Stronami kompletny i ostateczny układ, dotyczący spadków ich obywateli, które pozostały na terytorjum drugiego kraju, będą stosowane następujące postanowienia:
Konsul lub agent Konsularny winien także powiadomić i dostarczyć tychże informacyj władzom miejscowym, jeśli był zawiadomiony pierwszy o śmierci.
Konsul lub Agent Konsularny będzie miał prawo wraz z właściwemi władzami miejscowemi, dokonać umieszczenia lub zdjęcia pieczęci, jako też sporządzić inwentarz. Jednakże, w wypadku w którym wszelka zwłoka mogłaby narazić spadek na niebezpieczeństwo, wymieniona władza konsularna, lub władza miejscowa będzie miała prawo dokonać sama tych czynności, pod warunkiem zawiadomienia o tem niezwłocznie drugiej władcy, celem zapewnienia następnego jej współdziałania.
Gdyby dla jakiejkolwiek przyczyny interwencja Konsula lub Agenta Konsularnego uległa zwłoce, władza miejscowa winna odnośnie spadku ruchomego wydać należyte zarządzenia celem zachowania tegoż i zawiadomić o nich właściwego Konsula lub Agenta Konsularnego.
Zarządzenia wydane przez władze miejscowe w myśl poprzedniego ustępu winny być uchylone, skoro Konsul lub Agent Konsularny tego zażąda.
Konsul nie będzie miał prawa pozbyć się przedmiotów należących do spadku tak długo, dopóki nie zostaną uiszczone należne opłaty skarbowe, oraz dopóki wierzytelności, które zostaną zgłoszone przeciwko masie spadkowej, nie zostaną uregulowane lub zabezpieczone należycie. Zobowiązanie to usianie, jeżeli w ciągu następnych sześciu miesięcy, Konsul nie zostanie powiadomiony, że powyższe wierzytelności zostały uznane przez spadkobierców, lub zatwierdzone przez orzeczenie sądowe, albo też zgłoszone prawidłowo do właściwej władzy sądowej w siedzibie Konsula.
Konsul, uznany za przedstawiciela spadkobierców, nie będzie mógł być osobiście pociągnięty do odpowiedzialności przed miejscowemi władzami odnośnie do każdej sprawy dotyczącej spadku.
Płace, pobory, papiery wartościowe i przedmioty należące do marynarzy lub pasażerów, którzy są obywatelami jednej z Umawiających się Stron, a zmarli na okręcie drugiej Strony, będą doręczane w porcie przybycia, Konsulowi kraju nieboszczyka.
Konsulowie obydwóch Umawiających się Stron będą mogli wskazywać właściwej władzy kraju, w którym mają swoją siedzibę, potrzebę ustanowienia opieki nad małoletnimi obywatelami Państwa, do którego Konsul należy, przyczem rozumie się, że jedynie wspomnianej władzy przysługuje prawo powzięcia decyzji.
Konsulowie i Agenci Konsularni każdej z obydwóch Umawiających się Stron uprawnieni będą do udzielania pomocy i opieki statkom handlowym i okrętom wojennym przebywającym w portach ich okręgu konsularnego a znajdującym się pod banderą Państwa do którego Konsul należy.
W tym celu będą oni mogli udawać się osobiście lub wysyłać swoich delegatów na pokład tych statków i okrętów, z chwilą gdy zostaną one dopuszczone do swobodnego komunikowania się z lądem. W stosunku do statków handlowych będą oni mogli również badać kapitanów, załogę, papiery okrętowe, przyjmować, zgodnie z postanowieniami art. 14. niniejszej konwencji, zeznania dotyczące ich podróży, ich przeznaczenia i wydarzeń w czasie trwania podróży, jako też sporządzać wykazy ładunkowe i ułatwiać odprawę wspomnianych statków handlowych.
W portach, gdzie ma siedzibę Konsul lub Agent Konsularny jednego z dwóch Umawiających się Państw, funkcjonariusze miejscowych władz sadowych i administracyjnych oraz miejscowi urzędnicy i agenci celni nie będą mogli dokonywać na pokładzie statków handlowych Strony drugiej ani aresztowań (z wyjątkiem wypadku schwytania na gorącym uczynku), ani poszukiwań, ani rewizyj, prócz zwykłych rewizyj celnych lub sanitarnych, ani też podejmować innych czynności urzędowych, wymagających zastosowania środków przymusowych, bez uprzedzenia o tem zgóry, lub w wypadkach nagłych, w samej chwili rewizji, Konsula lub Agenta Konsularnego Państwa, do którego statek należy, aby mógł on być przy tem obecny. Winni oni również zawiadomić w odpowiednim czasie Konsula lub Agenta Konsularnego, aby mógł on być obecny przy zeznaniach, składanych przez kapitanów lub załogę przed miejscowemi sądami lub władzami administracyjnemi.
W zaproszeniu, które zostanie wystosowane w wymienionych wypadkach do Konsulów lub Agentów Konsularnych należy wskazać ściśle godzinę, a jeżeli Konsulowie lub Agenci Konsularni zaniedbają stawienia się osobiście lub przedstawienia siebie przez delegata, czynności takie odbędą się w ich nieobecności. Kompetentne władze miejscowe winny jednak niezwłocznie zawiadomić Konsula lub Agenta Konsularnego o każdej rewizji lub innej czynności urzędowej, dokonanej w ich nieobecności, i o których mowa w poprzednim ustępie; jednocześnie wskażą powody pilności sprawy. Władze miejscowe postępować będą w len sam sposób, gdy Konsul lub Agent Konsularny, nie ma swej siedziby w porcie.
We wszystkich sprawach dotyczących policji portowej, załadowywania i wyładowywania statków handlowych oraz bezpieczeństwa towarów, mienia i przedmiotów, zachowane będą ustawy, rozporządzenia i przepisy krajowe, z tem jednak wyraźnem zastrzeżeniem, że wszelki przywilej i wszelka ulga, które byłyby udzielone w danym porcie przez jedną z Umawiających się Stron, swym własnym statkom handlowym lub statkom handlowym trzeciego Mocarstwa, będą również udzielone w tych portach statkom drugiej Strony.
Konsulom i Agentom Konsularnym, w granicach, przewidzianych przez ustawodawstwo Państwa, które ich mianowało, będzie zlecone wyłącznie utrzymanie wewnętrznego porządku na statkach handlowych tegoż Państwa. Będą oni, zgodnie z ustawami tegoż Państwa, załatwiać sami wszelkie spory, któreby wynikły między kapitanami, oficerami i marynarzami tych statków, w szczególności zaś takie, które dotycza płacy i wykonywania wzajemnie zaciągniętych zobowiązań.
Władze miejscowe mogą interweniować tylko wówczas gdy zaszłe na pokładzie statku zaburzenia, mogłyby naruszyć spokój publiczny na lądzie lub w porcie, lub gdyby osoba do załogi statku nie należąca była w nie zamieszana. Nawet i w tym wypadku władze miejscowe zawiadomią o tem, o ile możliwe uprzednio, właściwego Konsula lub Agenta Konsularnego.
We wszystkich innych wypadkach, wspomniane wyżej władze ograniczą się do udzielenia Konsulom lub Agentom Konsularnym swego poparcia, o ile oni tego zażądają, celem ułatwienia im wykonywania ich czynności.
Konsulowie i Agenci Konsularni mogą spowodować aresztowanie i odstawienie bądź na siatek bądź odesłanie do kraju ojczystego, oficerów, marynarzy i wszelkich innych osób, należących z jakiegokolwiek tytułu do załogi statków handlowych kraju wsyłającego, któreby zbiegły na terytorium jednego z Umawiających się Państw.
W tym celu winni oni zwracać się pisemnie do właściwych władz miejscowych i udowodnić na podstawie przedłożonych papierów okrętowych lub listy zaciągowej, lub też w braku tych dokumentów na podstawie autentycznego wypisu z nich, że osoby, których żądają należały rzeczywiście do składu załogi. W miejscowościach, w których niema ani Konsula ani Agenta Konsularnego, żądanie wydania może będzie mogło być wystosowane do władz miejscowych przez dowódcę okrętu z zachowaniem formalności przewidzianych powyżej.
Wobec żądania w ten sposób usprawiedliwionego wydanie zbiegów nie może być odmówione, z wyjątkiem wypadku, gdy byłoby udowodnione, że osoba żądana jest obywatelem kraju siedziby Konsula, lub też że dezerter popełnił na lądzie zbrodnie lub występek; w tym ostatnim wypadku władze miejscowe mogą odroczyć wydanie aż do czasu wydania przez sąd orzeczenia i wykonania tego ostatniego całkowicie. Wyżej wymienionym urzędnikom konsularnym winna być nadto udzielona pomoc i opieką w celu odszukania i aresztowania tych dezerterów, którzy, na pisemne żądanie i na koszt Konsulatu lub Agencji Konsularnej, będą osadzeni j trzymani w więzieniu miejscowem, aż do chwili odstawienia ich zpowrotem na pokład statku ojczystego lub aż do chwili nadejścia sposobności repatrjacji ich. Jeśliby jednak sposobność ta nie nastąpiła w ciągu dwóch miesięcy od dnia aresztowania lub jeśliby koszta ich, uwięzienia nie były regularnie opłacane wspomniani dezerterzy będą wypuszczeni na wolność, za uprzedniem na trzy dni naprzód uczynionem zawiadomieniem Konsula lub Agenta Konsularnego, przyczem nie będą oni mogli być ponownie aresztowani z tego samego powodu.
Umawiające się Strony zgadzają się, że oficerowie marynarze i inne osoby należące do załogi, obywatele kraju, na którego terytorium zbiegli (dla Polski, ponadto obywatele Wolnego Miasta Gdańska), będą wyjęci z pod przepisów niniejszego artykułu.
Skoro statek należący do Rządu lub do obywateli jednego z dwóch Umawiających się krajów ulegnie rozbiciu lub osiądzie na mieliźnie u brzegów, w porcie lub na wodach wewnętrznych drugiego kraju, władze miejscowe winny niezwłocznie zawiadomić o tem Konsula lub Agenta Konsularnego, w którego okręgu zaszedł nieszczęśliwy wypadek. Czynności, związane z akcją ratowniczą odbywać się będą pod kierownictwem Konsulów lub Agentów Konsularnych.
Władze miejscowe będą mogły interwenjować jedynie w celu udzielenia pomocy, urzędnikom konsularnym, utrzymania porządku, zabezpieczenia interesów osób uczestniczących w akcji ratowniczej, a nie należących do załogi, zapewnienia wykonania przepisów, obowiązujących w sprawie wwozu i wywozu uratowanych towarów, jak również w celu zabezpieczenia ogólnych interesów żeglugi.
W razie nieobecności i aż do chwili przybycia Konsulów, Agentów Konsularnych lub ich przedstawicieli, władze miejscowe winny przedsięwziąć wszelkie niezbędne zarządzenia dla zapewnienia opieki osobom i dla przechowania przedmiotów uratowanych przy rozbiciu.
Za interwencję swą w tych różnych wypadkach władze miejscowe nie będą mogły pobierać żadnych opłat ani zwrotu kosztów innych, oprócz tych, które spowodowane będą akcją ratowniczą i przechowaniem uratowanych przedmiotów, oraz tych, którym w podobnych wypadkach podlegać będą okręty wojenne i statki handlowe krajowe lub należące do Państwa najbardziej uprzywilejowanego.
W razie wątpliwości co do przynależności państwowej rozbitych okrętów, czynności wymienione w niniejszym artykule, należeć będą wyłącznie do kompetencji władz miejscowych.
Uratowane towary i przedmioty nie będą podlegać żadnym opłatom celnym, o ile nie są przeznaczone dla wewnętrznej konsumpcji.
We wszystkich sprawach, gdy nie będzie odmiennych postanowień pomiędzy armatorami, ładowcami lub ubezpieczającymi, uszkodzenia, którym uległyby na morzu statki handlowe jednego z obydwóch krajów (bez względu na to, czy zawinęły one do odnośnych portów dobrowolnie, czy też przymusowo), będą załatwiane przez swoich Konsulów lub Agentów Konsularnych chyba, że w sprawach tych uszkodzeń są zainteresowani obywatele kraju, w którym mają swą siedzibę wspomniani Konsulowie lub Agenci Konsularni, bądź obywatele Mocarstwa trzeciego. W tym wypadku i w braku polubownego układu między wszystkiemi stronami zainteresowanemi, awarje będą musiały być załatwiane przez władze miejscowe.
Każda z Umawiających się Stron zobowiązuje się udzielić ponadto drugiej Stronie w zakresie ustanawiania Konsulatów, zarówno jak i we wszystkiem, co dotyczy wykonywania czynności konsularnych oraz korzystania ze zwolnień, praw, przywilejów, immunitetów i zaszczytów, traktowanie kraju najbardziej uprzywilejowanego. Zgodzono się, jednak, że żadna z Umawiających się Stron nie będzie mogła powoływać się na korzyści wynikające z klauzuli kraju najbardziej uprzywilejowanego, oraz żądać dla swoich urzędników konsularnych innych lub dalej idących zwolnień, praw, przywilejów, immunitetów i zaszczytów niż te, których sama udzieliła funkcjonarjuszom kansularnym tego samego stopnia i tej samej kategorji Strony drugiej.
W niniejszej konwencji należy rozumieć przez słowo "Konsulowie" - Konsulów Generalnych, Konsulów i Wicekonsulów, i przez słowo "Konsulat" - Konsulaty Generalne, Konsulaty i Wicekonsulaty.
Wszystkie postanowienia niniejszej konwencji, dotyczące uprawnień Konsulów, stosują się w równej mierze do agentów dyplomatycznych Umawiających się Stron, o ile są oni uprawnieni do wykonywania funkcyj konsularnych. W tym celu agent dyplomatyczny notyfikuje o udzieleniu mu powyższych funkcyj, Rządowi Państwa, w którem ma swoją siedzibę.
Konwencja niniejsza nie stosuje się do Konga belgijskiego; jednakże Rząd Belgijski może, po uprzedniem porozumieniu się z Rządem Polskim, w drodze zwykłej notyfikacji w każdym czasie rozciągnąć tę konwencję na swoją kolonję.
Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne będą wymienione w Warszawie, gdy tylko to będzie możliwe. Wejdzie ona w życie w miesiąc po dacie wymiany dokumentów ratyfikacyjnych.
Konwencja niniejsza obowiązywać będzie tak długo, dopóki nie będzie wypowiedziana przez jedną z Umawiających się Stron. Skutki tego wypowiedzenia nastąpią dopiero po upływie terminu sześciomiesięcznego.
NA DOWÓD CZEGO odnośni pełnomocnicy niniejszą konwencję podpisali i wycisnęli na niej swe pieczęcie.
Sporządzono w Brukseli w dwóch egzemplarzach dnia 12 czerwca 1928 r.
Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości jak i każde z zawartych w niej postanowień; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.
NA DOWÓD CZEGO wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.
W Warszawie, dnia 5 maja 1931.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »