Rozdział 2 - Świadczenia na wypadek inwalidztwa inne niż udzielane z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej. - Belgia-Polska. Konwencja generalna o zabezpieczeniu społecznym. Bruksela.1965.11.26.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1967.40.201

Akt obowiązujący

Wersja od: 1 maja 2004 r.

Rozdział  II.

Świadczenia na wypadek inwalidztwa inne niż udzielane z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej.

Artykuł  10.

§ 1. Pracownikom najemnym lub z nimi zrównanym, obywatelom polskim lub belgijskim, którzy w obu krajach byli objęci kolejno lub na przemian jednym lub kilku systemami ubezpieczenia na wypadek inwalidztwa, okresy przebyte w tych systemach lub okresy uznane za równoznaczne z okresami ubezpieczenia na podstawie tych systemów zlicza się na warunkach, przewidzianych w artykule 16 §§ 1 i 2, zarówno dla ustalenia prawa do świadczeń pieniężnych lub w naturze, jak też dla utrzymania lub odzyskania tego prawa.

§ 2. Świadczenia pieniężne z ubezpieczenia na wypadek inwalidztwa są przyznawane stosownie do przepisów tego ustawodawstwa, które stosowało się do zainteresowanego w chwili pierwszego stwierdzenia przez lekarza choroby lub wypadku, i obciążają instytucję właściwą w myśl tego ustawodawstwa.

§ 3. Jednakże inwalidztwo wynikające z choroby, stwierdzonej przed upływem jednego roku od przybycia pracownika do danego kraju, nie daje uprawnień do żadnego świadczenia pieniężnego ze strony tego kraju. Jeżeli zainteresowany objęty był poprzednio systemem ubezpieczenia na wypadek inwalidztwa w drugim kraju, korzysta on ze świadczeń pieniężnych, przewidzianych przez ustawodawstwo tego kraju i na warunkach tegoż ustawodawstwa.

Artykuł  11.

Odmienne od postanowień artykułu 10 § 2 prawa do świadczeń z tytułu inwalidztwa pracowników, którzy podlegali ustawodawstwu specjalnemu górników i z nimi zrównanych w Polsce i Belgii, są ustalane według zasad określonych w artykule 16 § 4, jeżeli z uwzględnieniem zliczonych okresów pracownicy ci spełniają warunki przewidziane przez te ustawodawstwa specjalne. Jeżeli pracownicy ci nie spełniają warunków żadnego z obu ustawodawstw, prawa ich są ustalane w myśl postanowień artykułu 10.

Artykuł 12.

Jeżeli ubezpieczony, o którym mowa w artykule 11, był w dniu powstania choroby lub wypadku, które spowodowały inwalidztwo, zatrudniony w innym kraju niż kraj, którego instytucja zobowiązana jest do udzielania świadczeń, przyjmuje się dla ustalenia pensji lub zasiłku inwalidzkiego zarobek przysługujący w kraju zobowiązanej instytucji pracownikom tej kategorii zawodowej, do której należał zainteresowany w tym dniu.

Artykuł  13.

§ 1. Jeżeli po zawieszeniu pensji lub zasiłku inwalidzkiego ubezpieczony odzyska do nich prawo, wypłatę świadczeń wznawia instytucja, zobowiązana pierwotnie do przyznania pensji lub zasiłku, o ile inwalidztwo spowodowane zostało chorobą lub wypadkiem, które uzasadniały przyznanie tej pensji lub zasiłku.

§ 2. Jeżeli po cofnięciu pensji lub zasiłku inwalidzkiego stan zdrowia ubezpieczonego uzasadnia przyznanie pensji lub zasiłku inwalidzkiego, świadczenie to przyznaje się według zasad ustalonych w artykule 10, z uwzględnieniem w razie potrzeby postanowień artykułu 11.

Artykuł  14.

Dla otwarcia prawa do pensji lub zasiłku inwalidzkiego - za okres, w czasie którego zainteresowany powinien otrzymać zasiłki pieniężne z tytułu ubezpieczenia na wypadek choroby przed przyznaniem pensji lub zasiłku inwalidzkiego, uważa się we wszystkich przypadkach okres przewidziany przez ustawodawstwo kraju, w którym zainteresowany pracował w chwili, gdy powstała choroba lub nastąpił wypadek, które spowodowały inwalidztwo.

Artykuł 15.

Pensja inwalidzka lub zasiłek inwalidzki ulega zamianie na pensję starczą w chwili spełnienia się warunków wymaganych przez ustawodawstwo jednego z Umawiających się Państw, którego instytucja zobowiązana jest do udziału w ponoszeniu ciężarów pensji starczej. Stosuje się w tym przypadku postanowienia rozdziału III.