Art. 11. - Austria-Polska. Umowa o ekstradycji. Wiedeń.1978.02.27.
Dziennik Ustaw
Dz.U.1980.14.46
Akt utracił moc Wersja od: 1 maja 1980 r.
Artykuł 11
1.
Osoby wydanej nie można za czyn popełniony przed przekazaniem, na który nie rozciąga się zgoda na ekstradycję, lub z innej przyczyny powstałej przed wydaniem ścigać ani poddać jakiemukolwiek ograniczeniu jej wolności, w szczególności przez zastosowanie aresztu lub środka zabezpieczającego.2.
Ograniczenie wymienione w ustępie 1 nie obowiązuje, jeżeli:1)
Strona wezwana wyrazi zgodę na postępowanie karne lub na wykonanie kary orzeczonej przez sąd lub środka zabezpieczającego. Do wniosku o zgodę załącza się dokumenty przewidziane w artykule 14 oraz protokół, z którego wynika stanowisko osoby wydanej w sprawie zamierzonego rozszerzenia ścigania karnego lub wykonania kary. Przesłuchania musi dokonać sąd lub prokurator z zachowaniem przepisów ustawy. Osobę wydaną należy pouczyć o znaczeniu i celu przesłuchania. Zgody udziela się, jeżeli czyn będący podstawą wniosku powoduje według niniejszej umowy obowiązek dokonania ekstradycji;2)
albo wydana osoba po ostatecznym zwolnieniu pozostanie dłużej niż 30 dni na terytorium Strony wzywającej, chociaż mogła je opuścić, lub jeżeli po jego opuszczeniu na terytorium to powróciła; zwolnienie warunkowe bez zarządzenia ograniczającego swobodę poruszania się osoby wydanej jest równoznaczne ze zwolnieniem ostatecznym.3.
Strona wzywająca może zastosować środki konieczne zgodnie ze swoim prawem w celu usunięcia wydanej osoby ze swego terytorium, przerwania lub zatrzymania biegu przedawnienia.4.
W terminie przewidzianym w ustępie 2 punkt 2 należy zezwolić na wyjazd osobie wydanej, bez względu na stojące temu na przeszkodzie przepisy prawa wewnętrznego Strony wzywającej, chyba że osoba ta już po ekstradycji popełniła nowe przestępstwo. W taki przypadku termin podany w ustępie 2 punkt 2 zaczyna biec dopiero wówczas, gdy osoba wydana została ostatecznie zwolniona również w wyniku wszczętego o ten czyn postępowania karnego.