Rozporządzenie delegowane 2020/1423 w sprawie uzupełnienia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych w zakresie kryteriów wyznaczania centralnych punktów kontaktowych w dziedzinie usług płatniczych oraz w zakresie funkcji tych centralnych punktów kontaktowych

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2020.328.1

Akt obowiązujący

Wersja od: 9 października 2020 r.

ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) 2020/1423

z dnia 14 marca 2019 r.

w sprawie uzupełnienia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych w zakresie kryteriów wyznaczania centralnych punktów kontaktowych w dziedzinie usług płatniczych oraz w zakresie funkcji tych centralnych punktów kontaktowych

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zmieniającą dyrektywy 2002/65/WE, 2009/110/WE, 2013/36/UE i rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 oraz uchylającą dyrektywę 2007/64/WE ¹ , w szczególności jej art. 29 ust. 7,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Wymóg wyznaczenia centralnego punktu kontaktowego zgodnie z art. 29 ust. 4 dyrektywy (UE) 2015/2366 powinien być proporcjonalny do osiągnięcia celów tej dyrektywy i nie powodować zbędnych obciążeń dla instytucji płatniczych prowadzących działalność transgraniczną. Dlatego właściwe jest określenie proporcjonalnych kryteriów w postaci progów wielkości i wartości transakcji przeprowadzanych w przyjmującym państwie członkowskim za pośrednictwem agentów oraz liczby agentów mających siedzibę w przyjmującym państwie członkowskim. Jako że właściwy organ przyjmującego państwa członkowskiego może wymagać od instytucji płatniczych składania sprawozdań z działalności prowadzonej na terytorium tego państwa członkowskiego zgodnie z art. 29 ust. 2 dyrektywy (UE) 2015/2366, organ ten dysponuje środkami umożliwiającymi uzyskanie informacji niezbędnych do stosowania takich kryteriów. W związku z tym, w celu uzupełnienia art. 29 ust. 4 dyrektywy (UE) 2015/2366, należy określić te progi.

(2) W przypadku gdy państwo członkowskie nakłada wymóg wyznaczenia centralnego punktu kontaktowego zgodnie z art. 29 ust. 4 dyrektywy (UE) 2015/2366, centralny punkt kontaktowy powinien przede wszystkim zapewnić odpowiednią komunikację i zgłaszanie informacji dotyczących spełniania wymogów określonych w tytułach III i IV tej dyrektywy w przyjmującym państwie członkowskim, w tym wypełniania przez wyznaczającą instytucję płatniczą obowiązków sprawozdawczych wobec właściwych organów przyjmującego państwa członkowskiego. Powinien on również odgrywać centralną rolę koordynacyjną między wyznaczającą instytucją płatniczą a właściwymi organami państwa członkowskiego pochodzenia i przyjmującego państwa członkowskiego w celu ułatwienia nadzoru nad działalnością w zakresie usług płatniczych prowadzoną w przyjmującym państwie członkowskim za pośrednictwem agentów działających w ramach swobody przedsiębiorczości. W tym celu instytucja płatnicza powinna zapewnić, aby centralny punkt kontaktowy dysponował niezbędnymi zasobami i miał dostęp do odpowiednich danych sprawozdawczych w celu wypełnienia obowiązków wynikających z dyrektywy (UE) 2015/2366.

(3) Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB).

(4) EUNB przeprowadził otwarte konsultacje publiczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, które stanowią podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych z nim kosztów i korzyści oraz zwrócił się o wydanie opinii do Bankowej Grupy Interesariuszy ustanowionej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 ² ,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł  1

Kryteria określania, kiedy właściwe jest wyznaczenie centralnego punktu kontaktowego

Do celów art. 29 ust. 4 dyrektywy (UE) 2015/2366 wymóg wyznaczenia przez instytucje płatnicze centralnego punktu kontaktowego uznaje się za właściwy wyłącznie wówczas, gdy spełnione jest co najmniej jedno z następujących kryteriów:

a) całkowita liczba agentów, za pośrednictwem których instytucja płatnicza świadczy którąkolwiek z usług płatniczych, o których mowa w załączniku I do dyrektywy (UE) 2015/2366, w przyjmującym państwie członkowskim w ramach swobody przedsiębiorczości wynosi przynajmniej 10;

b) całkowita wartość transakcji płatniczych, w tym transakcji płatniczych zainicjowanych w momencie świadczenia usług inicjowania płatności, przeprowadzonych przez instytucję płatniczą w przyjmującym państwie członkowskim w ostatnim roku obrotowym za pośrednictwem agentów mających siedzibę w przyjmującym państwie członkowskim i prowadzących działalność w ramach swobody przedsiębiorczości albo w ramach swobody świadczenia usług, przekracza 3 mln EUR, a instytucja płatnicza angażuje co najmniej dwóch spośród tych agentów w ramach swobody przedsiębiorczości;

c) całkowita liczba transakcji płatniczych przeprowadzonych przez instytucję płatniczą w przyjmującym państwie członkowskim w ostatnim roku obrotowym za pośrednictwem agentów mających siedzibę w przyjmującym państwie członkowskim i prowadzących działalność w ramach swobody przedsiębiorczości albo w ramach swobody świadczenia usług, w tym liczba transakcji płatniczych zainicjowanych w momencie świadczenia usług inicjowania płatności, przekracza 100 000, a instytucja płatnicza angażuje co najmniej dwóch spośród tych agentów w ramach swobody przedsiębiorczości.

Artykuł  2

Funkcje centralnego punktu kontaktowego

1. Centralny punkt kontaktowy wyznaczony zgodnie z art. 29 ust. 4 dyrektywy (UE) 2015/2366 pełni każdą z następujących funkcji:

a) służy jako pojedynczy punkt dostarczania i gromadzenia informacji na potrzeby obowiązków sprawozdawczych wyznaczającej instytucji płatniczej wobec właściwych organów przyjmującego państwa członkowskiego na podstawie art. 29 ust. 2 dyrektywy (UE) 2015/2366 w odniesieniu do usług świadczonych w przyjmującym państwie członkowskim przez agentów w ramach swobody przedsiębiorczości;

b) służy jako pojedynczy punkt kontaktowy wyznaczającej instytucji płatniczej w komunikacji z właściwymi organami państwa członkowskiego pochodzenia i przyjmującego państwa członkowskiego w odniesieniu do usług płatniczych świadczonych w przyjmującym państwie członkowskim za pośrednictwem agentów w ramach swobody przedsiębiorczości, w tym poprzez dostarczanie właściwym organom, na ich żądanie, dokumentów i informacji;

c) ułatwia właściwym organom przeprowadzanie kontroli na miejscu agentów wyznaczającej instytucji płatniczej prowadzącej działalność w przyjmującym państwie członkowskim w ramach swobody przedsiębiorczości oraz wdrażanie wszelkich środków nadzorczych przyjętych przez właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia lub przyjmującego państwa członkowskiego zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/2366.

2. Instytucje płatnicze zapewniają, aby centralny punkt kontaktowy dysponował niezbędnymi zasobami oraz miał dostęp do wszystkich danych niezbędnych do pełnienia funkcji określonych w art. 29 ust. 4 dyrektywy (UE) 2015/2366 i wyszczególnionych w ust. 1 niniejszego artykułu.

Artykuł  3

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 14 marca 2019 r.

	W imieniu Komisji
	Jean-Claude JUNCKER
	Przewodniczący

¹ Dz.U. L 337 z 23.12.2015, s. 35.

² Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 12).