Dział A - W jakich przypadkach niezbędne jest złożenie wniosku lub dokonanie zgłoszenia? - Rozporządzenie 3385/94 w sprawie formy, treści oraz innych szczegółów wniosków i zgłoszeń przewidzianych w rozporządzeniu Rady nr 17

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.1994.377.28

Akt utracił moc

Wersja od: 31 grudnia 1994 r.

A.

W jakich przypadkach niezbędne jest złożenie wniosku lub dokonanie zgłoszenia?

I. Cel reguł konkurencji we Wspólnocie Europejskiej i w Europejskim Obszarze Gospodarczym

1. Cel reguł konkurencji Wspólnoty Europejskiej

Celem reguł konkurencji jest zapobieganie zakłócaniu konkurencji na wspólnym rynku poprzez porozumienia ograniczające konkurencję lub nadużywanie pozycji dominującej. Przepisy stosowane są do każdego przedsiębiorstwa, które bezpośrednio lub pośrednio prowadzi działalność gospodarczą na wspólnym rynku, niezależnie od tego, gdzie znajduje się siedziba przedsiębiorstwa.

Artykuł 85 ust. 1 Traktatu (brzmienie art. 85 i 86 jest zamieszczone w załączniku I do tego formularza) zabrania porozumień ograniczających konkurencję, decyzji lub praktyk uzgodnionych (uzgodnień), które mogą wpływać na handel między Państwami Członkowskimi. Artykuł 85 ust. 2 uznaje porozumienia i decyzje, które zawierają takie ograniczenia, za nieważne (przy czym zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości nieważność dotyczy jedynie przepisów ograniczających konkurencję, jeżeli można je oddzielić od reszty porozumienia); jednakże art. 85 ust. 3 daje możliwość wyłączenia uzgodnień o pozytywnych skutkach, jeżeli spełnione są przewidziane w nim warunki. Artykuł 86 zabrania nadużywania pozycji dominującej, w zakresie w jakim może ono wpływać na handel między Państwami Członkowskimi. Pierwsze postępowania w celu wykonania tych artykułów przewidujące "atesty negatywne" i wyłączenia zgodnie z art. 85 ust. 3 ustanowione zostały w rozporządzeniu nr 17.

2. Cel reguł konkurencji Europejskiego Obszaru Gospodarczego

Reguły konkurencji Porozumienia EOG (zawartego między Wspólnotą, Państwami Członkowskimi a Państwami EFTA⁽¹⁾ opierają się na tych samych zasadach co wspólnotowe reguły konkurencji i służą temu samemu celowi, a mianowicie zapobieganiu zakłócenia konkurencji na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego przez kartele lub nadużywanie pozycji dominującej. Stosuje się je do każdego przedsiębiorstwa, które bezpośrednio lub pośrednio prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego, niezależnie od tego, gdzie znajduje się siedziba przedsiębiorstwa.

Artykuł 53 ust. 1 Porozumienia EOG (brzmienie art. 53, 54 i 56 Porozumienia EOG jest zamieszczone w załączniku I) zakazuje porozumień, decyzji lub praktyk uzgodnionych (uzgodnień), które mogą naruszać handel między Wspólnotą a jednym lub kilkoma Państwami EFTA (albo między Państwami EFTA). Porozumienia lub decyzje, które zawierają takie ograniczenia konkurencji są nieważne na mocy art. 53 ust. 2. Zgodnie z art. 53 ust. 3 uzgodnienia o pozytywnym działaniu mogą jednak zostać wyłączone, jeżeli spełnione są odpowiednie warunki. Artykuł 54 zabrania nadużywania pozycji dominującej, w zakresie w jakim może ono wpływać na handel między Wspólnotą a jednym lub kilkoma Państwami EFTA (albo między Państwami EFTA). Postępowania w celu wykonania tych artykułów przewidujące wydawanie atestów negatywnych i wyłączeń na podstawie art. 53 ust. 3, są określone w rozporządzeniu nr 17 oraz uzupełnione zgodnie z celami Europejskiego Obszaru Gospodarczego protokołami 21, 22 i 23 do Porozumienia EOG⁽²⁾.

II. Zakres reguł konkurencji zawartych w Traktacie WE i w Porozumieniu EOG

Stosowanie art. 85 i 86 Traktatu WE oraz art. 53 i 54 Porozumienia EOG zależy od okoliczności każdego indywidualnego przypadku. Zależy ono od tego, czy porozumienia lub praktyki spełniają wszystkie warunki wymienione w tych przepisach. Kwestię tę należy zawsze badać przed złożeniem wniosku o atest negatywny lub dokonaniem zgłoszenia.

1. Atest negatywny

Celem atestów negatywnych jest umożliwienie przedsiębiorstwom stwierdzenia, czy Komisja jest zdania, że ich porozumienia lub praktyki są objęte zakazem art. 85 ust. 1 lub art. 86 Traktatu WE lub art. 53 ust. 1 lub art. 54 Porozumienia EOG. Procedura ta jest uregulowana w art. 2 rozporządzenia nr 17. Atest negatywny wydawany jest w drodze decyzji, w której Komisja stwierdza, że na podstawie znanych jej faktów nie ma podstaw do ingerowania w odniesieniu do porozumień lub działań na podstawie art. 85 ust. 1 lub art. 86 Traktatu WE lub art. 53 ust. 1 lub art. 54 Porozumienia EOG.

Nie ma jednak potrzeby składania wniosku, jeżeli jest oczywiste, że porozumienia lub działania nie są zakazane na podstawie wskazanych przepisów. Komisja nie jest również zobowiązana do wydawania atestu negatywnego. Artykuł 2 rozporządzenia nr 17 stanowi w tym zakresie: "......Komisja (......) może stwierdzić......". Komisja wydaje decyzje dotyczące udzielenia atestu negatywnego tylko wtedy, gdy należy wyjaśnić ważną kwestię dotyczącą wykładni. W pozostałych przypadkach odpowiada na wniosek listem gwarancyjnym.

Komisja opublikowała szereg obwieszczeń dotyczących wykładni art. 85 ust. 1 Traktatu WE. Opisują one określone grupy porozumień, które ze względu na swój charakter lub niewielkie znaczenie nie są objęte zakazem⁽³⁾.

2. Wyłączenie

Procedura wyłączenia wydanego zgodnie z art. 85 ust. 3 Traktatu WE lub art. 53 ust. 3 Porozumienia EOG umożliwia przedsiębiorstwom zawieranie porozumień, które przynoszą korzyści gospodarcze, ale które bez takiego wyłączenia byłyby zabronione na mocy art. 85 ust. 1 Traktatu WE lub art. 53 ust. 1 Porozumienia EOG. Postępowanie w celu wydania wyłączenia uregulowano w art. 4, 6 i 8 rozporządzenia nr 17; jego art. 5, 7 i 25 stosuje się w nowych Państwach Członkowskich. Wyłączenie wydaje się w drodze decyzji, w której Komisja uznaje, że art. 85 ust. 1 Traktatu WE lub art. 53 ust. 1 Porozumienia EOG nie znajduje zastosowania do uzgodnienia opisanego w decyzji. Zgodnie z art. 8 Komisja jest zobowiązana podać okres ważności decyzji; może ona uzależnić swoją decyzję od spełnienia warunków i obowiązków, może ją w określonych przypadkach odwołać, zmienić lub zakazać stronom określonych czynności, w szczególności, gdy decyzja oparta jest na nieprawdziwych informacjach albo jeżeli stan faktyczny uległ istotnej zmianie.

Komisja przyjęła szereg rozporządzeń dotyczących wyłączeń kategorii porozumień⁽⁴⁾. Niektóre z tych rozporządzeń przewidują, że określone porozumienia mogą korzystać z wyłączenia tylko wtedy, gdy zostały zgłoszone do Komisji na podstawie art. 4 lub 5 rozporządzenia nr 17 w celu ich wyłączenia EOG i w zgłoszeniu zawarto wniosek o przeprowadzenie postępowania w sprawie sprzeciwu.

Decyzja, w której udziela się wyłączenia, może być wydana z mocą wsteczną, jednakże data, w której stała się skuteczna, nie może być wcześniejsza niż data zgłoszenia (art. 6 rozporządzenia nr 17). Jeżeli Komisja uzna, że zgłoszone porozumienia objęte są zakazem i nie mogą zostać objęte wyłączeniem, i z tego powodu wyda decyzję o zaniechaniu, wówczas strony od dnia zgłoszenia do dnia wydania decyzji chronione są przed zastosowaniem kar pieniężnych z powodu naruszeń opisanych w zgłoszeniu (art. 3 i art. 15 ust. 5 i 6 rozporządzenia nr 17).

Komisja wydaje decyzje dotyczące wyłączeń z reguły tylko wtedy, gdy dana sprawa ma szczególne znaczenie prawne, gospodarcze lub polityczne. W pozostałych przypadkach kończy ona postępowanie listem gwarancyjnym.