Rozdział 3 - SKUTKI WSPÓLNOTOWEJ OCHRONY ODMIAN ROŚLIN - Rozporządzenie 2100/94 w sprawie wspólnotowego systemu ochrony odmian roślin

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.1994.227.1

Akt obowiązujący

Wersja od: 31 stycznia 2008 r.

ROZDZIAŁ  III

SKUTKI WSPÓLNOTOWEJ OCHRONY ODMIAN ROŚLIN

Artykuł  13

Uprawnienia posiadacza wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin i jego ograniczenia

1. Wspólnotowe prawo do ochrony odmian roślin wywiera taki skutek, iż posiadaczowi lub posiadaczom wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin, zwanym dalej "posiadaczami", przysługuje prawo do wykonywania działań wymienionych w ust. 2.

2. Bez uszczerbku dla przepisów art. 15 i 16, następujące działania w odniesieniu do składników odmiany lub materiału ze zbioru odmiany chronionej, zwanych dalej "materiałem", wymagają upoważnienia posiadacza:

a) wytwarzanie lub rozmnażanie (reprodukcja);

b) przygotowanie do rozmnażania;

c) oferowanie do sprzedaży;

d) sprzedaż lub inne wprowadzenie do obrotu;

e) eksport ze Wspólnoty;

f) import do Wspólnoty;

g) przechowywanie do każdego z celów wymienionych w lit. a)-f).

Posiadacz może udzielić swojego upoważnienia na określonych warunkach i z ograniczeniami.

3. Przepisy ust. 2 stosuje się do materiału ze zbioru tylko wówczas, jeżeli ten materiał otrzymano w drodze nieupoważnionego użytkowania składników chronionej odmiany i, o ile posiadacz nie miał wystarczającej możliwości wykonywania jego prawa w odniesieniu do wymienionych składników odmiany.

4. Przepisy wykonawcze określone w art. 114 mogą przewidywać, że w szczególnych przypadkach stosuje się przepisy ust. 2 niniejszego artykułu w odniesieniu do produktów wytworzonych bezpośrednio z materiału chronionej odmiany. Można je stosować tylko wówczas, jeżeli takie produkty wytworzono w drodze nieuprawnionego użytkowania materiału chronionej odmiany i o ile posiadacz nie miał wystarczającej możliwości do wykonywania jego prawa w odniesieniu do tego materiału; jeżeli stosuje się przepisy ust. 2 do wyrobów otrzymywanych bezpośrednio uznaje się je także za "materiał".

5. Przepisy ust. 1-4 stosuje się także do:

a) odmian w przeważającej mierze pochodnych od odmiany macierzystej, w stosunku do której przyznano wspólnotowe prawo do ochrony odmian roślin, o ile ta odmiana sama nie jest odmianą pochodną;

b) odmian, które nie są odrębne od odmiany chronionej, zgodnie z przepisami art. 7; i

c) odmian, których wytwarzanie wymaga powtórnego używania chronionej odmiany.

6. Do celów stosowania ust. 5 lit. a) odmianę uznaje się za pochodną od innej odmiany, zwanej dalej "odmianą macierzystą", gdy:

a) w przeważającej mierze pochodzi ona od odmiany macierzystej lub od innej odmiany, która sama jest pochodna od tej samej odmiany macierzystej;

b) jest odrębna od odmiany macierzystej, zgodnie z przepisami art. 7; i

c) odpowiada odmianie macierzystej w przejawie właściwości wynikających z genotypu lub kombinacji genotypów odmiany macierzystej, pomijając różnice wynikające z czynności jej wytworzenia.

7. W przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 114 można określić możliwe czynności wytworzenia, które podlegają przepisom określonym ust. 6.

8. Bez uszczerbku dla art. 14 i 29, wykonywanie praw wynikających ze wspólnotowej ochrony odmian roślin nie może naruszać jakichkolwiek przepisów przyjętych w celu ochrony moralności publicznej, porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego, ochrony zdrowia i życia ludzi, zwierząt lub ochrony roślin, ochrony środowiska naturalnego, ochrony własności przemysłowej lub handlowej albo zapewnienie konkurencji w handlu i w produkcji rolnej.

Artykuł  14

Odstępstwo od wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin

1. Nie naruszając przepisów art. 13 ust. 2 i w celu ochrony produkcji rolnej rolnicy są upoważnieni do używania do rozmnażania w uprawie polowej materiału ze zbioru uzyskanego w ich własnym gospodarstwie, z uprawy materiału rozmnożeniowego odmiany chronionej wspólnotowym prawem do ochrony odmian roślin, ale niebędącej mieszańcem lub odmianą syntetyczną.

2. Przepisy ust. 2 odnoszą się tylko do następujących gatunków roślin uprawnych:

a) rośliny pastewne:

Cicer arietinum L. - ciecierzyca pospolita

Lupinus luteus L. - łubin żółty

Medicago sativa L. - lucerna siewna

Pisum sativum L. (partim) - groch zwyczajny

Trifolium resupinatum L. - koniczyna perska

Trifolium alexandrinum L. - koniczyna aleksandryjska

Vicia faba - bobik

Vicia sativa L. - wyka siewna,

a w przypadku Portugalii, Lolium multiflorum Lam. - rajgras włoski;

b) zboża:

Avena sativa - owies zwyczajny

Hordeum vulgare L. - jęczmień

Oryza sativa L. - ryż

Phalaris canariensis L. - kanar

Secale cereale L. - żyto

X Triticosecale Wittm. - pszenżyto

Triticum aestivum L. emend. Fiori et Paol. - pszenica

Triticum durum Desf. - pszenica Durum

Triticum spelta L. - pszenica orkisz;

c) ziemniaki:

Solanum tuberosum L. - ziemniak;

d) rośliny oleiste i włókniste:

Brassica napus L. (partim) - rzepak

Brassica rapa L. (partim) - rzepik

Linum usitatissimum - len oleisty, z wyłączeniem lnu włóknistego.

3. Warunki mające na celu uregulowanie odstępstwa przewidzianego w ust. 1 i ochronę uzasadnionych interesów określonych hodowców i rolników, zostaną ustanowione przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia w drodze przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 114 i w oparciu o następujące kryteria:

– nie zostaną ustanowione żadne ograniczenia ilościowe w odniesieniu do gospodarstw rolnych tych rolników, o ile jest to niezbędne dla wymogów tych gospodarstw,

– materiał ze zbioru może być przygotowany do uprawy przez samego rolnika lub w ramach świadczonych mu usług, nie naruszając przepisów ograniczających, które mogą wprowadzić Państwa Członkowskie w odniesieniu do organizacji przygotowania do siewu tego materiału, aby w szczególności zapewnić tożsamość materiału oddanego do przygotowania z materiałem otrzymanym po przygotowaniu,

– rolników prowadzących małe gospodarstwa nie obowiązuje wymóg zapłaty wynagrodzenia posiadaczowi; za rolników prowadzących małe gospodarstwa uważa się:

– w przypadku gatunków roślin wymienionych w ust. 2 niniejszego art., do których stosuje się rozporządzenie Rady (EWG) nr 1795/92 z dnia 30 czerwca 1992 r. ustanawiające system pomocy dla producentów niektórych roślin uprawnych⁽⁴⁾, rolników, którzy nie uprawiają roślin na powierzchni większej niż ta, która potrzebna jest do wytworzenia 92 ton zboża; do obliczenia powierzchni stosuje się art. 8 ust. 2 wymienionego uprzednio rozporządzenia,

– w przypadku innych gatunków roślin wymienionych w ust. 2 niniejszego artykułu, rolników, którzy spełniają stosowne porównywalne kryteria,

– inni rolnicy obowiązani są do zapłaty godziwego wynagrodzenia posiadaczowi, którego wysokość powinna być w rozsądnym stopniu niższa od wysokości wynagrodzenia pobieranego w przypadku umowy licencyjnej na produkcję materiału rozmnożeniowego tej samej odmiany, na tym samym obszarze; właściwa wysokość godziwego wynagrodzenia może podlegać zmianom w czasie, w zależności od stopnia w jakim stosuje się odstępstwo określone w ust. 1, w odniesieniu do tej odmiany,

– monitorowanie zgodności z przepisami niniejszego artykułu lub przepisami przyjętymi zgodnie z niniejszym artykułem spoczywa wyłącznie na posiadaczach, którzy nie mogą, przy organizacji tego monitorowania, korzystać z pomocy organów publicznych,

– rolnicy, a także świadczący usługi przygotowawcze, przekazują posiadaczom na ich żądanie istotne informacje; także organy urzędowe biorące udział w monitorowaniu produkcji rolnej mogą przekazywać istotne informacje, o ile zbiera się je w ramach normalnej działalności i nie jest to związane z dodatkowym obciążeniem lub kosztami. Niniejsze przepisy, w odniesieniu do danych osobowych, nie naruszają ustawodawstwa Wspólnoty i ustawodawstwa krajowego w odniesieniu do ochrony osób fizycznych przy przetwarzaniu i swobodnym przepływie danych osobowych.

Artykuł  15

Ograniczenie skutków wspólnotowych praw do ochrony odmian roślin

Wspólnotowe prawa do ochrony odmian roślin nie obejmują działań:

a) podjętych w celach prywatnych i niehandlowych;

b) podjętych w celach doświadczalnych;

c) podjętych w celu hodowli lub odkrycia i rozwijania innych odmian;

d) określonych w art. 13 ust. 2-4 w odniesieniu do tych innych odmian, z wyjątkiem kiedy stosuje się przepisy art. 13 ust. 5 lub gdy inna odmiana lub materiał tej odmiany chroniony jest prawem niezawierającym porównywalnych przepisów; oraz

e) których zakaz naruszałby przepisy art. 13 ust. 8, art. 14 lub art. 29.

Artykuł  16

Wyczerpanie wspólnotowych praw do ochrony odmian roślin

Wspólnotowe prawo do ochrony odmian roślin nie obejmuje działań dotyczących jakiegokolwiek materiału chronionej odmiany lub odmiany chronionej przepisami art. 13 ust. 5 oraz jakiegokolwiek materiału pochodzącego z wymienionego materiału, który został przekazany osobom trzecim przez posiadacza lub za jego zgodą w jakiejkolwiek części Wspólnoty, chyba że działania te:

a) obejmują dalsze rozmnażanie danej odmiany, chyba że takie rozmnażanie było zamierzone gdy przekazywano ten materiał; lub

b) obejmują wywóz składników odmiany do kraju trzeciego, który nie chroni rodzaju lub gatunku, do którego przynależy odmiana, chyba że wywożony materiał przeznaczono do konsumpcji.

Artykuł  17

Używanie nazwy odmiany

1. Każdy, kto na terytorium Wspólnoty oferuje lub zbywa w celu zarobkowym składniki chronionej odmiany lub odmiany, do której odnoszą się przepisy art. 13 ust. 5, musi używać nazwy odmiany określonej na podstawie art. 63; w przypadku używania nazwy odmiany na piśmie jest ona łatwo odróżnialna i wyraźnie czytelna. Jeżeli z ustaloną nazwą odmiany łączy się znak towarowy, nazwa handlowa lub podobny znak, to nazwa odmiany jako taka musi być łatwo rozpoznawalna.

2. Każdy, kto wykonuje wspomniane działania w stosunku do materiału odmiany, musi powiadamiać o tej nazwie zgodnie z innymi przepisami prawa lub na żądanie organu władzy, kupującego lub jakąkolwiek inną osobę, która ma w tym interes prawny.

3. Ustęp 1 i 2 stosuje się także po wygaśnięciu wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin.

Artykuł  18

Ograniczenia używania nazwy odmiany

1. Posiadacz nie może używać jakiegokolwiek prawa przyznanego w odniesieniu do oznaczenia tożsamego z nazwą odmiany, aby przeszkadzać w swobodnym używaniu tego oznaczenia w odniesieniu do odmiany, także po wygaśnięciu wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin.

2. Osoba trzecia może używać prawa przyznanego do oznaczania tożsamego znazwą odmiany tylko wówczas, gdy takie prawo zostało przyznane przed ustaleniem nazwy odmiany na podstawie art. 63.

3. Jeżeli odmianę chroni wspólnotowe prawo do ochrony odmian roślin lub krajowe prawo własności intelektualnej w Państwie Członkowskim albo w państwie członkowskim Międzynarodowego Związku ds. Ochrony Nowych Odmian Roślin, nie można używać na terytorium Wspólnoty jej ustalonej nazwy ani jakiegokolwiek oznaczenia, które może być nierozróżnialne od niej, w odniesieniu do innej odmiany tego samego gatunku botanicznego lub gatunku uważanego za pokrewny w oparciu o ogłoszenie dokonane na podstawie art. 63 ust. 5.