Rozdział 2 - Warunki wprowadzania na terytorium Unii zwierząt i towarów - Rozporządzenie 2017/625 w sprawie kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych przeprowadzanych w celu zapewnienia stosowania prawa żywnościowego i paszowego oraz zasad dotyczących zdrowia i dobrostanu zwierząt, zdrowia roślin i środków ochrony roślin, zmieniające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 999/2001, (WE) nr 396/2005, (WE) nr 1069/2009, (WE) nr 1107/2009, (UE) nr 1151/2012, (UE) nr 652/2014, (UE) 2016/429 i (UE) 2016/2031, rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2005 i (WE) nr 1099/2009 oraz dyrektywy Rady 98/58/WE, 1999/74/WE, 2007/43/WE, 2008/119/WE i 2008/120/WE, oraz uchylające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 854/2004 i (WE) nr 882/2004, dyrektywy Rady 89/608/EWG, 89/662/EWG, 90/425/EWG, 91/496/EWG, 96/23/WE, 96/93/WE i 97/78/WE oraz decyzję Rady 92/438/EWG (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych)

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2017.95.1

Akt obowiązujący

Wersja od: 28 stycznia 2022 r.

ROZDZIAŁ  II

Warunki wprowadzania na terytorium Unii zwierząt i towarów

Artykuł  125

Informacje dotyczące systemów kontroli w państwach trzecich

1. Komisja wzywa państwa trzecie, które zamierzają dokonać wywozu zwierząt i towarów do Unii, do udzielenia następujących dokładnych i aktualnych informacji dotyczących ogólnej organizacji systemów kontroli sanitarnej i fitosanitarnej na ich terytorium i zarządzania tymi systemami:

a) wszelkich przepisów sanitarnych lub fitosanitarnych przyjętych lub proponowanych na ich terytoriach;

b) procedur oceny ryzyka oraz czynników uwzględnianych w ramach oceny ryzyka i ustalania właściwego poziomu ochrony sanitarnej lub fitosanitarnej;

c) wszelkich procedur i mechanizmów przeprowadzania kontroli i inspekcji, w tym - w stosownych przypadkach - dotyczących zwierząt lub towarów przybywających z innych państw trzecich;

d) mechanizmów certyfikacji urzędowej;

e) w stosownych przypadkach wszelkich środków podjętych w następstwie zaleceń przewidzianych w art. 122 akapit pierwszy;

f) w stosownych przypadkach wyników kontroli przeprowadzanych w odniesieniu do zwierząt i towarów przeznaczonych do wywozu do Unii; oraz

g) w stosownych przypadkach informacji dotyczących zmian w strukturze i funkcjonowaniu systemów kontroli przyjętych, aby spełnić unijne wymogi bądź zalecenia sanitarne lub fitosanitarne przewidziane w art. 122 akapit pierwszy.

2. Wezwanie do udzielenia informacji, o którym mowa w ust. 1, musi być proporcjonalne i uwzględniać specyfikę zwierząt i towarów przeznaczonych do wywozu do Unii oraz konkretnej sytuacji i struktury państwa trzeciego.

Artykuł  126

Ustanowienie dodatkowych warunków wprowadzania zwierząt i towarów na terytorium Unii

1. Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 144, w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia, aktów delegowanych dotyczących warunków, jakie muszą spełnić zwierzęta i towary wprowadzane na terytorium Unii z państw trzecich, które są niezbędne do zapewnienia zgodności zwierząt i towarów z właściwymi wymogami określonymi w przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2, z wyjątkiem art. 1 ust. 2 lit. d), e), g) oraz h) lub z wymogami uznawanymi co najmniej za równoważne z nimi.

2. Warunki określone w aktach delegowanych, o których mowa w ust. 1, pozwalają na identyfikację zwierząt i towarów poprzez podanie ich kodów z Nomenklatury scalonej i mogą obejmować:

a) wymóg, aby określone zwierzęta i towary wprowadzano na terytorium Unii wyłącznie z państwa trzeciego lub regionu państwa trzeciego, które występują w wykazie sporządzonym w tym celu przez Komisję;

b) wymóg, aby przesyłki określonych zwierząt i towarów z państw trzecich były wysyłane z zakładów spełniających stosowne wymogi, o których mowa w ust. 1, lub wymogi uznawane za co najmniej równoważne z nimi, a także aby przesyłki te były przyjmowane lub przygotowywane w tych zakładach;

c) wymóg, aby przesyłkom określonych zwierząt lub towarów towarzyszyło świadectwo urzędowe, urzędowe poświadczenie lub inny dowód na to, że przesyłki te spełniają stosowne wymogi, o których mowa w ust. 1, lub wymogi uznawane co najmniej za równoważne z nimi, z uwzględnieniem wyników analizy przeprowadzonej przez akredytowane laboratorium;

d) obowiązek przedstawienia dowodów, o których mowa w lit. c), w określonym formacie;

e) wszelkie inne wymogi niezbędne w celu zapewnienia, by określone zwierzęta i towary zapewniały poziom ochrony zdrowia oraz - w odniesieniu do GMO - również ochrony środowiska, równoważny z poziomem, jaki zapewniają wymogi, o których mowa w ust. 1.

3. Komisja może w drodze aktów wykonawczych przyjąć przepisy dotyczące wzorów i rodzaju świadectw urzędowych, poświadczeń urzędowych lub dowodów wymaganych zgodnie z przepisami przewidzianymi w ust. 2 lit. c) niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 145 ust. 2.

Artykuł  127

Umieszczenie państw trzecich w wykazie, o którym mowa w art. 126 ust. 2 lit. a)

1. Umieszczenia państwa trzeciego lub jego regionu w wykazie, o którym mowa w art. 126 ust. 2 lit. a), dokonuje się zgodnie z ust. 2 i 3 niniejszego artykułu.

2. Komisja w drodze aktów wykonawczych zatwierdza przekazany jej przez dane państwo trzecie w celu, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, wniosek, któremu towarzyszą stosowne dowody i gwarancje, że dane zwierzęta i towary z przedmiotowego państwa trzeciego spełniają stosowne wymogi, o których mowa w art. 126 ust. 1, lub wymogi im równoważne. Te akty wykonawcze przyjmuje się i aktualizuje zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 145 ust. 2.

3. Komisja podejmuje decyzję w sprawie wniosku, o którym mowa w ust. 2, uwzględniając w stosownych przypadkach:

a) prawodawstwo państwa trzeciego w danym sektorze;

b) strukturę i organizację właściwych organów państwa trzeciego oraz jego służb kontroli, przyznane im kompetencje, gwarancje, jakie mogą być zapewnione w odniesieniu do stosowania i egzekwowania prawodawstwa państwa trzeciego mającego zastosowanie do danego sektora, oraz wiarygodność procedur urzędowej certyfikacji;

c) przeprowadzanie przez właściwe organy państwa trzeciego właściwych kontroli urzędowych oraz innych czynności, aby ocenić istnienie zagrożenia dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dla dobrostanu zwierząt lub - w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin - również dla środowiska;

d) regularność oraz szybkość dostarczania przez państwo trzecie informacji dotyczących istnienia zagrożenia dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dla dobrostanu zwierząt lub - w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin - również dla środowiska;

e) gwarancje udzielone przez państwo trzecie, że:

(i) warunki stosowane w odniesieniu do zakładów, z których wywozi się zwierzęta lub towary do Unii, spełniają wymogi równoważne z tymi, o których mowa w art. 126 ust. 1;

(ii) sporządza się i aktualizuje wykaz zakładów, o których mowa w ppkt (i);

(iii) wykaz zakładów, o których mowa w ppkt (i), oraz jego uaktualnienia są niezwłocznie przedstawiane Komisji;

(iv) zakłady, o których mowa w ppkt (i), są poddawane regularnym i skutecznym kontrolom przeprowadzanym przez właściwe organy państwa trzeciego;

f) ustalenia z kontroli przeprowadzanych przez Komisję w państwie trzecim zgodnie z art. 120 ust. 1;

g) wszelkie inne informacje lub dane dotyczące możliwości państwa trzeciego w zakresie zapewnienia wprowadzania na terytorium Unii wyłącznie zwierząt lub towarów zapewniających taki sam lub równoważny poziom ochrony, jak wynikający ze stosownych wymogów, o których mowa w art. 126 ust. 1.

4. Komisja usuwa państwo trzecie lub region państwa trzeciego z wykazu, o którym mowa w art. 126 ust. 2 lit. a), gdy przestają być spełniane warunki umieszczenia w tym wykazie. Zastosowanie ma procedura, o której mowa w ust. 2 niniejszego artykułu.

Artykuł  128

Środki szczególne dotyczące wprowadzenia na terytorium Unii określonych zwierząt i towarów

1. Jeżeli w przypadkach innych niż te, o których mowa w art. 53 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 i art. 249 rozporządzenia (UE) 2016/429, istnieją dowody na to, że wprowadzenie na terytorium Unii określonych zwierząt lub towarów pochodzących z państwa trzeciego, jego regionu lub z grupy państw trzecich stwarza ryzyko dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, lub - w odniesieniu do GMO - również dla środowiska lub jeżeli istnieją dowody na to, że występują rozpowszechnione, poważne przypadki niezgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, Komisja przyjmuje w drodze aktów wykonawczych środki niezbędne do ograniczenia takiego ryzyka lub wyeliminowania stwierdzonych niezgodności. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 145 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

2. Środki, o których mowa w ust. 1, pozwalają na identyfikację zwierząt i towarów poprzez podanie ich kodów z Nomenklatury scalonej i mogą obejmować:

a) zakaz wprowadzania na terytorium Unii zwierząt i towarów, o których mowa w ust. 1, pochodzących lub wysłanych z zainteresowanych państw trzecich lub ich regionów;

b) wymóg, aby zwierzęta i towary, o których mowa w ust. 1, pochodzące lub wysłane z określonych państw trzecich lub ich regionów podlegały przed wysyłką szczególnemu traktowaniu lub kontrolom;

c) wymóg, aby zwierzęta i towary, o których mowa w ust. 1, pochodzące lub wysłane z określonych państw trzecich lub ich regionów podlegały przy wprowadzaniu ich na terytorium Unii szczególnemu traktowaniu lub kontrolom;

d) wymóg, aby przesyłkom zwierząt lub towarów, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, pochodzących lub wysłanych z określonych państw trzecich lub ich regionów towarzyszyło świadectwo urzędowe, urzędowe poświadczenie lub inny dowód na to, że przesyłka spełnia wymogi określone w przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2, lub wymogi uznawane za co najmniej równoważne z nimi;

e) wymóg, aby dowody, o których mowa w lit. d), przedstawiano w określony sposób;

f) inne środki niezbędne do ograniczenia ryzyka.

3. Przy przyjmowaniu środków, o których mowa w ust. 2, uwzględnia się:

a) informacje zgromadzone zgodnie z art. 125;

b) wszelkie inne informacje dostarczone przez zainteresowane państwa trzecie; oraz

c) w razie potrzeby wyniki przeprowadzonych przez Komisję kontroli przewidzianych w art. 120 ust. 1.

4. W należycie uzasadnionych przypadkach spowodowanych szczególnie pilną potrzebą związaną ze zdrowiem ludzi i zwierząt lub - w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin - również z ochroną środowiska, Komisja przyjmuje akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 145 ust. 3.

Artykuł  129

Równoważność

1. W obszarach regulowanych przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2, z wyłączeniem art. 1 ust. 2 lit. d), e), g) oraz h), Komisja może w drodze aktów wykonawczych uznać, że środki zastosowane w państwie trzecim lub jego regionach są równoważne z wymogami określonymi we wspomnianych przepisach na podstawie:

a) dogłębnej analizy informacji i danych przedstawionych przez zainteresowane państwo trzecie na podstawie art. 125 ust. 1;

b) w stosownych przypadkach zadowalającego wyniku kontroli przeprowadzonej zgodnie z art. 120 ust. 1. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 145 ust. 2.

2. W aktach wykonawczych, o których mowa w ust. 1, określa się praktyczne rozwiązania dotyczące wprowadzania na terytorium Unii zwierząt i towarów z danego państwa trzeciego lub jego regionów; akty te mogą obejmować:

a) rodzaj i treść świadectw lub poświadczeń urzędowych, które muszą towarzyszyć zwierzętom lub towarom;

b) szczególne warunki mające zastosowanie do wprowadzania na terytorium Unii zwierząt lub towarów oraz kontroli urzędowych, jakie mają być przeprowadzane przy ich wprowadzaniu na terytorium Unii;

c) w razie potrzeby procedury sporządzania i zmieniania wykazów regionów lub zakładów w danym państwie trzecim, z których dopuszczone jest wprowadzanie zwierząt i towarów na terytorium Unii.

3. Komisja w drodze aktów wykonawczych niezwłocznie uchyla akty wykonawcze przewidziane w ust. 1 niniejszego artykułu, jeżeli jakikolwiek warunek uznawania równoważności przestaje być spełniany. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 145 ust. 2.