Rozdział 2 - PRZESTĘPSTWA ZWIĄZANE Z SEKSUALNYM WYKORZYSTYWANIEM KOBIET I DZIECI ORAZ CYBERPRZESTĘPCZOŚCIĄ - Dyrektywa 2024/1385 w sprawie zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2024.1385

Akt obowiązujący

Wersja od: 24 maja 2024 r.

ROZDZIAŁ  2

PRZESTĘPSTWA ZWIĄZANE Z SEKSUALNYM WYKORZYSTYWANIEM KOBIET I DZIECI ORAZ CYBERPRZESTĘPCZOŚCIĄ

Artykuł  3

Okaleczanie żeńskich narządów płciowych

Państwa członkowskie zapewniają, aby następujące czyny umyślne podlegały karze jako przestępstwo:

a) wycięcie, infibulacja lub każde inne okaleczenie całości lub którejkolwiek części warg sromowych większych, warg sromowych mniejszych lub łechtaczki;

b) zmuszanie lub doprowadzenie kobiety lub dziewczynki do poddania się któremukolwiek z czynów wymienionych w lit. a).

Artykuł  4

Przymusowe małżeństwa

Państwa członkowskie zapewniają, aby następujące czyny umyślne podlegały karze jako przestępstwo:

a) zmuszanie osoby dorosłej lub dziecka do zawarcia małżeństwa;

b) zwabienie osoby dorosłej lub dziecka na terytorium państwa innego niż to, w którym zamieszkuje, w celu zmuszenia tej osoby dorosłej lub tego dziecka do zawarcia małżeństwa

Artykuł  5

Udostępnianie bez zgody treści intymnych lub zmanipulowanych

1. Państwa członkowskie zapewniają, aby następujące czyny umyślne podlegały karze jako przestępstwo:

a) publiczne udostępnianie za pomocą technologii informacyjno-komunikacyjnych (ICT) obrazów, nagrań wideo lub podobnych materiałów przedstawiających czynności o wyraźnie seksualnym charakterze lub intymne części ciała osoby bez zgody tej osoby, gdy takie czyny mogą wyrządzić poważną szkodę tej osobie;

b) wytwarzanie obrazów, nagrań wideo lub podobnych treści, które sprawiają wrażenie, że osoba uczestniczy w czynnościach o wyraźnie seksualnym charakterze, manipulowanie takimi obrazami, nagraniami wideo lub innymi treściami lub zmienianie ich, a następnie publiczne udostępnianie ich za pomocą technologii ICT bez zgody tej osoby, gdy takie czyny mogą wyrządzić jej poważną szkodę;

c) grożenie zachowaniem, o którym mowa w lit. a) i b), w celu zmuszenia osoby do wykonania określonej czynności, przyzwolenia na nią lub powstrzymania się od niej.

2. Ust. 1 lit. a) i b) niniejszego artykułu nie wpływa na obowiązek poszanowania praw, wolności i zasad określonych w Karcie i ma zastosowanie z zastrzeżeniem podstawowych zasad związanych z wolnością wypowiedzi i informacji oraz wolnością sztuki i nauki, wdrożonych do prawa Unii lub prawa krajowego.

Artykuł  6

Cyberstalking

Państwa członkowskie zapewniają, aby czyny umyślne polegające na poddawaniu danej osoby powtarzającemu się lub ciągłemu nadzorowi, bez jej zgody lub upoważnienia prawnego do takiego działania, za pomocą ICT w celu śledzenia lub monitorowania ruchów i działań tej osoby, gdy takie czyny mogą wyrządzić poważną szkodę tej osobie, podlegały karze jako przestępstwo.

Artykuł  7

Cybernękanie

Państwa członkowskie zapewniają, aby następujące czyny umyślne podlegały karze jako przestępstwo:

a) powtarzające się lub ciągłe grożenie osobie, przynajmniej w przypadkach, gdy czyny te obejmują groźby popełnienia przestępstwa, za pomocą ICT, gdy takie czyny mogą spowodować, że osoba ta poważnie obawia się o swoje bezpieczeństwo lub o bezpieczeństwo osób będących na jej utrzymaniu;

b) kierowanie, wraz z innymi osobami, za pomocą ICT, w publicznie dostępny sposób, gróźb lub zniewag wobec osoby, gdy takie czyny mogą wyrządzić tej osobie poważną szkodę psychiczną;

c) przesyłanie osobie, która sobie tego nie życzy, za pomocą ICT obrazu, nagrania wideo lub innych podobnych treści przedstawiających genitalia, gdy takie czyny mogą wyrządzić tej osobie poważną szkodę psychiczną;

d) publiczne udostępnianie za pomocą ICT treści zawierających dane osobowe osoby bez jej zgody w celu nakłonienia innych do wyrządzenia tej osobie szkody fizycznej lub poważnej szkody psychicznej.

Artykuł  8

Cyfrowe nawoływanie do przemocy lub nienawiści

1. Państwa członkowskie zapewniają, aby umyślne nawoływanie do przemocy lub nienawiści skierowanej przeciwko grupie osób, którą definiuje się według płci, lub przeciwko członkowi takiej grupy przez publiczne rozpowszechnianie za pomocą ICT treści zawierających takie nawoływanie podlegało karze jako przestępstwo.

2. Do celów ust. 1 państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o penalizacji jedynie takich czynów, które mogą spowodować zakłócenie porządku publicznego lub które stanowią groźbę, obrazę albo zniewagę.

Artykuł  9

Podżeganie, pomocnictwo i usiłowanie

1. Państwa członkowskie zapewniają, aby podżeganie do popełnienia któregokolwiek z przestępstw, o których mowa w art. 3-6 i art. 7 akapit pierwszy lit. b), podlegało karze jako przestępstwo.

2. Państwa członkowskie zapewniają, aby pomocnictwo w popełnieniu któregokolwiek z przestępstw, o których mowa w art. 3 akapit pierwszy lit. a) i art. 4-8, podlegało karze jako przestępstwo.

3. Państwa członkowskie zapewniają, aby usiłowanie popełnienia przestępstw, o których mowa w art. 3 i 4, podlegało karze jako przestępstwo.

Artykuł  10

Kary

1. Państwa członkowskie zapewniają, aby przestępstwa, o których mowa w art. 3-9, podlegały skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym karom.

2. Państwa członkowskie zapewniają, aby przestępstwa, o których mowa w art. 3, podlegały karze, której maksymalny wymiar wynosi co najmniej pięć lat pozbawienia wolności.

3. Państwa członkowskie zapewniają, aby przestępstwa, o których mowa w art. 4, podlegały karze, której maksymalny wymiar wynosi co najmniej trzy lata pozbawienia wolności.

4. Państwa członkowskie zapewniają, aby przestępstwa, o których mowa w art. 5 i 6, art. 7 akapit pierwszy lit. a), b) i d) i art. 8 podlegały karze, której maksymalny wymiar wynosi co najmniej rok pozbawienia wolności.

Artykuł  11

Okoliczności obciążające

O ile następujące okoliczności nie należą do ustawowych znamion przestępstw, o których mowa w art. 3-8, państwa członkowskie przyjmują niezbędne środki w celu zapewnienia, by w odniesieniu do odpowiednich przestępstw, o których mowa w tych artykułach, zgodnie z prawem krajowym za okoliczności obciążające można było uznać jedną lub kilka spośród następujących okoliczności:

a) przestępstwo - lub inne przestępstwo przemocy wobec kobiet lub przemocy domowej - zostało popełnione ponownie;

b) przestępstwo zostało popełnione przeciw osobie podatnej na zagrożenia ze względu na szczególne okoliczności, takie jak sytuacja zależności lub stan niepełnosprawności fizycznej, umysłowej, intelektualnej lub sensorycznej;

c) przestępstwo zostało popełnione przeciw dziecku;

d) przestępstwo zostało popełnione w obecności dziecka;

e) przestępstwo zostało popełnione przez co najmniej dwie osoby działające wspólnie;

f) przestępstwo poprzedzały lub towarzyszyły mu ekstremalne poziomy przemocy;

g) przestępstwo zostało popełnione z użyciem broni lub z groźbą jej użycia;

h) przestępstwo zostało popełnione przy użyciu siły lub groźby użycia siły lub przy użyciu przymusu;

i) następstwem czynu jest śmierć ofiary bądź poważną szkodę fizyczną lub psychiczną dla ofiary;

j) sprawca został wcześniej skazany za przestępstwa o tym samym charakterze;

k) przestępstwo zostało popełnione przeciw byłemu lub obecnemu małżonkowi lub partnerowi;

l) przestępstwo zostało popełnione przez członka rodziny lub osobę wspólnie zamieszkującą z ofiarą;

m) przestępstwo zostało popełnione przez nadużycie uznanego stosunku zaufania, władzy lub wpływu;

n) przestępstwo zostało popełnione przeciw danej osobie, ponieważ była ona przedstawicielem publicznym, dziennikarzem lub obrońcą praw człowieka;

o) celem przestępstwa było zachowanie lub przywrócenie tzw. honoru danej osoby, rodziny, wspólnoty lub innej podobnej grupy;

p) celem przestępstwa było ukaranie ofiary za jej orientację seksualną, płeć, kolor skóry, religię, pochodzenie społeczne lub przekonania polityczne.

Artykuł  12

Jurysdykcja

1. Każde państwo członkowskie przyjmuje środki niezbędne do ustanowienia swojej jurysdykcji w odniesieniu do przestępstw, o których mowa w art. 3-9, w przypadku gdy:

a) przestępstwo zostało w całości lub części popełnione na jego terytorium; lub

b) sprawca jest jego obywatelem.

2. Państwo członkowskie informuje Komisję w przypadku gdy podejmie decyzję o rozszerzeniu swojej jurysdykcji na przestępstwa, o których mowa w art. 3-9, popełnione poza jego terytorium, w przypadku gdy:

a) przestępstwo zostało popełnione wobec jego obywatela lub wobec osoby mającej miejsce zwykłego pobytu na jego terytorium; lub

b) sprawca ma miejsce zwykłego pobytu na jego terytorium.

3. Państwa członkowskie zapewniają, aby ich jurysdykcja ustanowiona w odniesieniu do przestępstw, o których mowa w art. 5-9, obejmowała sytuacje, w których przestępstwo zostało popełnione za pomocą ICT, do których dostęp uzyskano z ich terytorium, niezależnie od tego, czy dostawca usług pośrednich ma siedzibę na ich terytorium.

4. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu, każde państwo członkowskie zapewnia, aby jego jurysdykcja ustanowiona w odniesieniu do przestępstw, o których mowa w art. 3 i 4, nie była zależna od tego, że czyn, o którym mowa w tych artykułach podlega karze jako przestępstwo w państwie, w którym został popełniony.

5. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 lit. b), państwa członkowskie przyjmują środki niezbędne do zapewnienia, aby wykonywanie ich jurysdykcji nie było zależne od warunku, że oskarżenie może zostać wniesione wyłącznie w następstwie zgłoszenia dokonanego przez ofiarę w miejscu popełnienia przestępstwa lub w następstwie zawiadomienia złożonego przez państwo, w którym przestępstwo zostało popełnione.

Artykuł  13

Terminy przedawnienia

1. Państwa członkowskie przyjmują niezbędne środki w celu ustanowienia terminu przedawnienia umożliwiającego prowadzenie postępowań przygotowawczych, ściganie, przeprowadzenie rozpraw sądowych i wydanie orzeczeń sądowych w sprawie przestępstw, o których mowa w art. 3- 9, w dostatecznie długim okresie po ich popełnieniu, w celu skutecznego ścigania tych przestępstw. Termin przedawnienia jest proporcjonalny do wagi danego przestępstwa.

2. W przypadku gdy ofiarą jest dziecko, bieg terminu przedawnienia w przypadku przestępstw, o których mowa w art. 3, rozpoczyna się najwcześniej w momencie ukończenia przez ofiarę 18 roku życia.