Art. 16. - Indywidualna ocena służąca ustaleniu potrzeb ofiar w zakresie ochrony - Dyrektywa 2024/1385 w sprawie zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2024.1385

Akt obowiązujący

Wersja od: 24 maja 2024 r.

Artykuł  16

Indywidualna ocena służąca ustaleniu potrzeb ofiar w zakresie ochrony

1. Poza wymogami dotyczącymi indywidualnej oceny, o której mowa w art. 22 dyrektywy 2012/29/UE, państwa członkowskie zapewniają, by przynajmniej w odniesieniu do ofiar przemocy seksualnej i przemocy domowej, spełnione były wymogi określone w niniejszym artykule.

2. Na jak najwcześniejszym etapie, na przykład w momencie pierwszego kontaktu z właściwymi organami lub jak najszybciej po pierwszym kontakcie z nimi, szczególne potrzeby ofiary w zakresie ochrony określa się w drodze indywidualnej oceny, w stosownych przypadkach we współpracy ze wszystkimi odpowiednimi właściwymi organami.

3. Indywidualna ocena, o której mowa w ust. 2 koncentruje się na ryzyku stwarzanym przez sprawcę lub podejrzanego. Ryzyko to może obejmować:

a) ryzyko ponownej przemocy;

b) ryzyko spowodowania obrażeń ciała lub urazów psychicznych;

c) możliwość użycia broni i dostępu do niej;

d) fakt, że sprawca lub podejrzany mieszka z ofiarą;

e) nadużywanie narkotyków lub alkoholu przez sprawcę lub podejrzanego;

f) niegodziwe traktowanie dziećmi;

g) problemy ze zdrowiem psychicznym; lub

h) zachowanie stanowiące uporczywe nękanie.

4. W indywidualnej ocenie, o której mowa w ust. 2 uwzględnia się indywidualną sytuację ofiary, w tym to, czy ofiara doświadcza dyskryminacji ze względu na płeć w połączeniu z jakąkolwiek inną przyczyną lub przyczynami dyskryminacji, o których mowa w art. 21 Karty (zwanej dalej "dyskryminacją krzyżową", i w związku z tym jest narażona na zwiększone ryzyko przemocy, jak również własną relację ofiary i jej ocenę sytuacji. Przeprowadza się ją w najlepszym interesie ofiary, zwracając szczególną uwagę na potrzebę uniknięcia wtórnej lub ponownej wiktymizacji.

5. Państwa członkowskie zapewniają, aby właściwe organy podejmowały odpowiednie środki ochrony, z należytym uwzględnieniem indywidualnej oceny, o której mowa w ust. 2. Takie środki mogą obejmować:

a) środki na podstawie art. 23 i 24 dyrektywy 2012/29/UE;

b) wydanie nakazów doraźnych, zakazów zbliżania się i nakazów ochrony na podstawie art. 19 niniejszej dyrektywy;

c) środki inne niże te, o których mowa w lit. a) i b) niniejszego ustępu mające na celu kontrolę zachowania sprawcy lub podejrzanego, w szczególności na podstawie art. 37 niniejszej dyrektywy.

6. W stosownych przypadkach indywidualną ocenę, o której mowa w ust. 2 przeprowadza się we współpracy z innymi odpowiednimi właściwymi organami na każdym z etapów postępowania oraz z odpowiednimi służbami wsparcia, takimi jak placówki ochrony ofiar, służby specjalistyczne, opieka społeczna, pracownicy opieki zdrowotnej, schroniska, specjalistyczne służby wsparcia i inne odpowiednie zainteresowane strony.

7. Właściwe organy regularnie dokonują przeglądu indywidualnej oceny, o której mowa w ust. 2 i, w stosownych przypadkach, wprowadzają nowe lub aktualizują bieżące środki ochrony zgodnie z ust. 5, aby zapewnić, by uwzględniały one obecną sytuację ofiary.

8. Domniemywa się, że osoby będące na utrzymaniu mają szczególne potrzeby w zakresie ochrony bez konieczności przeprowadzania indywidualnej oceny, o której mowa w ust. 2, chyba że istnieją przesłanki wskazujące na to, że nie mają one szczególnych potrzeb w zakresie ochrony.