Rozdział 2 - Pracownicy czasowo przeniesieni. - Zasady zatrudniania pracowników zamiejscowych w budownictwie i świadczenia z tym związane.

Monitor Polski

M.P.1954.A-64.831

Akt utracił moc

Wersja od: 1 sierpnia 1954 r.

II.

Pracownicy czasowo przeniesieni.

§  3.

1. Pracownikiem czasowo przeniesionym jest pracownik, który był zatrudniony w miejscu swego stałego zamieszkania bądź codziennie dojeżdżał do pracy z miejscowości stałego zamieszkania, a który na skutek przeniesienia go do pracy na innym terenie stracił możność codziennego powrotu z nowego miejsca zatrudnienia do miejscowości stałego zamieszkania.

2. Robotnicy zwerbowani i pracownicy zaangażowani specjalnie do prac, których warunki wymagają częstych zmian miejsca pracy, korzystający z kwatery w hotelu robotniczym, nie mogą. korzystać z uprawnień przysługujących pracownikom czasowo przeniesionym.

§ 4. Czasowe przeniesienie pracowników jest dopuszczalne po wyczerpaniu wszelkich możliwości zaangażowania pracowników na daną budowę (robotę) na stałe lub w przypadkach, gdy ze względu na krótkotrwały, dorywczy charakter budowy (roboty) zatrudnienie pracowników na stałe nie jest gospodarczo uzasadnione.

Do korzystania z czasowego przeniesienia pracownika uprawnione są przedsiębiorstwa na podstawie zapotrzebowania na pracowników o określonych kwalifikacjach wynikającego z planu zatrudnienia oraz pisemnego stwierdzenia przez organ zatrudnienia właściwego prezydium rady narodowej braku odpowiedniej ilości pracowników miejscowych o wymaganych kwalifikacjach wynikającego z bilansu sił roboczych. Przepis ten nie dotyczy robót specjalizowanych trwających krócej niż 1 miesiąc.

§  5.

1. Przedsiębiorstwo może przenieść czasowo do pracy na inny teren jedynie pracownika, z którym jest związane umową o pracę i który pracował w tym przedsiębiorstwie co najmniej 3 miesiące. W wyjątkowych przypadkach właściwy minister może zezwolić na czasowe przeniesienie pracownika o wysokich kwalifikacjach fachowych bez zachowania wymagania pracy 3-miesięcznej.

2. O zamierzonym przeniesieniu czasowym pracownika przedsiębiorstwo zawiadamia pisemnie pracownika, określając miejsce, czas trwania i warunki nowej pracy. Przeniesienie następuje po wyrażeniu zgody przez pracownika na czasowe przeniesienie na warunkach określonych w piśmie dotychczasowego pracodawcy. Przez wyrażenie zgody zawiązuje się umowa o pracę między pracownikiem i pracodawcą, do którego pracownik został czasowo przeniesiony - z zachowaniem przez pracownika uprawnień wynikających z ciągłości pracy.

3. Po upływie okresu czasowego przeniesienia przedsiębiorstwo nie może odmówić pracownikowi przyjęcia go do pracy w miejscu, w którym zatrudniony był przed czasowym przeniesieniem, pod warunkiem, że pracownik zgłosi się do pracy w przeciągu najdalej 2 dni roboczych po terminie podanym w piśmie, o którym mowa w ust. 2.

4. Nie jest dopuszczalne stosowanie czasowego przenoszenia pracowników w obrębie tego samego powiatu, jeśli nie dotyczy to wysokokwalifikowanych fachowców (co najmniej 6 kategorii płac), stale zatrudnionych w siedzibie powiatu. W szczególnych przypadkach Minister Budownictwa Miast i Osiedli może zezwolić na czasowe przeniesienie pracowników 5 kategorii płac.

§  6.

1. Czasowe przeniesienie może obejmować:

a) wykwalifikowanych robotników zaszeregowanych nie niżej 5 kategorii obowiązującej taryfy płac,

b) pracowników inżynieryjno-technicznych.

2. W wyjątkowo uzasadnionych przypadkach może nastąpić czasowe przeniesienie pracowników administracyjno-biurowych za każdorazową zgodą dyrektora właściwego centralnego zarządu.

3. W specjalnie uzasadnionych przypadkach mogą być czasowo przeniesieni robotnicy zaszeregowani poniżej 5 kategorii płac za zgodą właściwego ministra. Właściwi ministrowie zobowiązani są przedkładać Prezesowi Rady Ministrów miesięczne sprawozdania z wydanych zezwoleń na czasowe przeniesienie robotników zaszeregowych poniżej 5 kategorii.

§  7.

1. Pracownikom czasowo przeniesionym przysługują następujące świadczenia:

1) zwrot kosztów podróży do nowego miejsca pracy i z powrotem według przepisów obowiązujących przy delegacjach;

2) dodatek za rozłąkę za każdy dzień kalendarzowy łącznie z dniami podróży:

a) dla robotników w wysokości 50% zarobku za 8 godzin według czasowej stawki wynikającej z osobistego zaszeregowania,

b) dla pracowników umysłowych w wysokości 50% od 1/30 miesięcznej płacy zasadniczej.

Wysokość dodatku w żadnym wypadku nie może przekraczać 17,20 zł dziennie;

3) prawo do otrzymania jednodniowego bezpłatnego zwolnienia z pracy za każdy zakończony miesiąc trwania czasowego przeniesienia przy równoczesnym zwrocie kosztów podróży do stałego miejsca zamieszkania i z powrotem według taryfy najtańszego środka lokomocji;

4) bezpłatna kwatera, a w wyjątkowym przypadku nieprzydzielenia kwatery ryczałt w kwocie 6 zł za nocleg.

2. Uprawnienia przewidziane w ust. 1 zachowuje pracownik do czasu przydzielenia mu mieszkania w nowym miejscu pracy. Z chwilą otrzymania mieszkania uważa się pracownika za przeniesionego służbowo i przysługują mu wszystkie świadczenia z tego tytułu.

§ 8. Robotnicy czasowo przeniesieni do pracy w innej miejscowości otrzymują wynagrodzenie według strefy płac tam obowiązującej, jednak nie niższej od obowiązującej w miejscowości stałego ich zatrudnienia.

§ 9. W przypadku gdy pracownicy zatrudnieni poza miejscem stałego zamieszkania zostaną przeniesieni do pracy w miejscu ich zamieszkania, tracą uprawnienia z tytułu czasowego przeniesienia (§ 7) i powinni być wynagradzani według strefy płac obowiązującej w ich miejscu zamieszkania.

§  10.

1. Jeżeli przesunięcie pracownika na nowe miejsce pracy nie pozbawia go możliwości codziennego powrotu do stałego miejsca zamieszkania, wówczas pracownikowi takiemu przysługuje zwrot kosztów podróży według taryfy najtańszego środka lokomocji, kursującego na trasie między miejscem zatrudnienia a miejscem zamieszkania pracownika. W przypadku gdy pracownik dojeżdżał do stałego miejsca pracy, przysługuje mu jedynie zwrot kosztów wynikających z różnicy kosztów dojazdu do nowego miejsca pracy oraz kosztów dojazdu do stałego miejsca pracy. Czasu podróży nie wlicza się do czasu pracy.

2. Przedsiębiorstwo nie może odmówić zakwaterowania pracownika, jeżeli przy wykorzystaniu najtańszych publicznych środków lokomocji łączny czas przejazdów w obie strony przekracza 2 godziny. W wyjątkowym przypadku nieprzydzielenia kwatery pracownikowi takiemu przysługuje ryczałt w wysokości 6 zł za nocleg.

3. Postanowienia ust. 2 nie dotyczą miejskich środków lokomocji.