Rozdział 2 - Postępowanie w przypadku aresztowania pracownika mianowanego. - Zasady postępowania kierowników urzędów i instytucji państwowych oraz przedsiębiorstw uspołecznionych w przypadku tymczasowego aresztowania pracownika.

Monitor Polski

M.P.1952.A-44.634

Akt utracił moc

Wersja od: 29 maja 1952 r.

II.

Postępowanie w przypadku aresztowania pracownika mianowanego.

1. W razie tymczasowego aresztowania pracownika mianowanego należy z chwilą otrzymania wiadomości o aresztowaniu zawiesić go w pełnieniu służby na podstawie art. 64 ustawy o państwowej służbie cywilnej (Dz. U. R. P. z 1949 r. Nr 11, poz. 72). Jednocześnie należy wdrożyć przeciwko pracownikowi postępowanie dyscyplinarne, jeżeli przestępstwo, z powodu którego nastąpiło aresztowanie, nosi znamiona występku służbowego.

2. Pracownikowi aresztowanemu, który nie nabył jeszcze prawa do zaopatrzenia emerytalnego, należy po upływie 14 dni od chwili nieobecności w pracy z powodu aresztowania wypowiedzieć stosunek służbowy na podstawie art. 10 lit. d) dekretu z dnia 14 maja 1946 r. o tymczasowym unormowaniu stosunku służbowego funkcjonariuszów państwowych (Dz. U. R. P. Nr 22, poz. 139 z późniejszymi zmianami).

3. Pracownika aresztowanego, który nabył już prawo do zaopatrzenia emerytalnego, należy po upływie 3 miesięcy (kalendarzowych) nieobecności w pracy z powodu aresztowania przenieść w stan spoczynku na zasadzie art. 10 lit. c) wymienionego dekretu.

4. Jeżeli przed dniem rozwiązania stosunku służbowego na skutek wypowiedzenia lub przed przeniesieniem w stan spoczynku pracownik został zwolniony z tymczasowego aresztu, należy uchylić zawieszenie w pełnieniu służby oraz cofnąć dokonane wypowiedzenie lub przeniesienie w stan spoczynku, chyba że zachodzą ważne przeszkody do dalszego zatrudnienia pracownika.

5. Pracownik skazany prawomocnym wyrokiem sądu karnego podlega wydaleniu ze służby bez postępowania dyscyplinarnego, jeżeli skazanie pociąga za sobą utratę zdolności do piastowania urzędu publicznego (art. 71 ustawy o państwowej służbie cywilnej). W innych przypadkach wydalenie ze służby może nastąpić tylko na podstawie orzeczenia dyscyplinarnego, skazującego na wydalenie ze służby. O wydaleniu ze służby w drodze dyscyplinarnej nie należy orzekać, jeżeli stosunek służbowy został z pracownikiem rozwiązany na skutek wypowiedzenia (art. 10 lit. d) dekretu) jeszcze przed wydaniem orzeczenia dyscyplinarnego.

6. W każdym przypadku zawieszenia pracownika aresztowanego w pełnieniu służby należy ograniczyć do połowy jego uposażenie zasadnicze wraz z dodatkiem lokalnym i wyrównawczym (art. 64 ustawy o państwowej służbie cywilnej), począwszy od pierwszego dnia miesiąca następującego po zawieszeniu. Pozostałą połowę tego uposażenia należy z zachowaniem przepisów art. 65 ustawy o państwowej służbie cywilnej wypłacić pracownikowi, jeżeli postępowanie karne zostało następnie umorzone lub zakończone wyrokiem uniewinniającym, choćby to umorzenie lub uniewinnienie nastąpiło już po przeniesieniu w stan spoczynku lub rozwiązaniu stosunku służbowego.

7. Pracownikowi zawieszonemu w pełnieniu służby w związku z aresztowaniem nie przysługuje, bez względu na wynik postępowania karnego, prawo do dodatku służbowego lub funkcyjnego, a także do innych dodatków uzasadnionych specjalnymi kwalifikacjami i warunkami służby, począwszy od dnia, z którym uposażenie jego ograniczone zostało do połowy.

8. W razie tymczasowego aresztowania pracownika mianowanego, do którego przepisy dekretu z dnia 14 maja 1946 r. nie mają zastosowania (art. 1 ust. 2), zawieszenie w pełnieniu służby, ograniczenie wypłaty uposażenia i zwolnienie ze służby następuje w trybie i na warunkach określonych we właściwych przepisach pragmatycznych.