§ 8. - Zasady finansowania i bankowej kontroli kapitalnych remontów przedsiębiorstw działających na zasadach rozrachunku gospodarczego.
Monitor Polski
M.P.1951.A-35.444
Akt utracił moc Wersja od: 1 sierpnia 1953 r.
§ 8.
Akumulacja środków określonych w §§ 4 i 5 odbywa się zgodnie z powołaną w § 2 pkt 3 uchwałą Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów z dnia 12 maja 1950 r., z zastosowaniem następujących dodatkowych przepisów: 1)
Jednostki nadrzędne przedsiębiorstw dostarczają brakujących poszczególnym przedsiębiorstwom środków na pokrycie kosztów realizacji zatwierdzonego planu rzeczowo-finansowego kapitalnych remontów lub kosztów remontów awaryjnych w drodze dokonywania przeniesień, wymienionych w § 4 pkt 1 lit. c) i pkt 2 lit. c).Dyspozycje w sprawie wymienionych przeniesień sporządzane są przez właściwe jednostki na specjalnych formularzach i przekazywane w czterech egzemplarzach przedsiębiorstwu, którego środki są przenoszone.
Przedsiębiorstwo, po stwierdzeniu możliwości wykonania dyspozycji przeniesienia, jeden egzemplarz dyspozycji zatrzymuje w swoim posiadaniu, pozostałe zaś egzemplarze przesyła: bankowi finansującemu przedsiębiorstwo, którego środki są przenoszone, bankowi finansującemu przedsiębiorstwo, dla którego środki są przenoszone, i przedsiębiorstwu, dla którego środki są przeznaczone.
Przedsiębiorstwo stwierdza możliwość wykonania dyspozycji, jeżeli kwota przenoszona nie przekracza różnicy między kwotą jego rocznej akumulacji amortyzacji na kapitalne remonty a kwotą dokonanych na poczet tej akumulacji zaangażowań.
Jeśli zmniejszeniu podlegają kwoty przeznaczone na planowane kapitalne remonty, wówczas dyspozycja powinna zawierać określenie, które pozycje planu mają być zmniejszone lub skreślone.
2)
Właściwość jednostek nadrzędnych do udzielania dyspozycji, o których mowa w pkt 1, w odniesieniu do przedsiębiorstw podlegających władzom terenowym określa § 12 uchwały Rady Ministrów z dnia 6 września 1950 r. w sprawie zasad organizacji finansowej i systemu finansowego przedsiębiorstw podlegających władzom terenowym (Monitor Polski Nr A-102, poz. 1284). 3)
Środki, określone w § 4 pkt 1 lit. f), przelewane będą z budżetów terenowych na rachunki kapitalnych remontów zainteresowanych przedsiębiorstw po wyczerpaniu przez nie własnej i redystrybuowanej amortyzacji i zgodnie z przepisami o wykonaniu budżetu Państwa i rachunkowości budżetowej. 4)
Przedsiębiorstwa obowiązane na zasadzie dyspozycji, o których mowa w pkt 1, do przeniesienia środków z własnego funduszu amortyzacyjnego na rzecz innego przedsiębiorstwa dokonują tych przeniesień w następującym trybie:a)
jeżeli na swym rachunku kapitalnych remontów mają niewykorzystane zakumulowane środki, pokrywające całość zadysponowanego przeniesienia, i środki te nie są zaangażowane na pokrycie należności za ich własne kapitalne remonty, przelewają bezzwłocznie pełną kwotę przeniesienia na rachunek kapitalnych remontów przedsiębiorstwa, na rzecz którego wydano dyspozycje;b)
jeśli niewykorzystane zakumulowane środki częściowo tylko są zaangażowane na pokrycie należności za własne remonty, przelewają niezwłocznie różnicę między kwotą niewykorzystaną zakumulowaną a kwotą zaangażowaną, przy czym jeśli różnica ta nie pokrywa kwoty przeniesienia, w tym samym trybie ustalają kwoty dalszych przelewów przy każdej z comiesięcznych wpłat na swój rachunek kapitalnych remontów aż do pokrycia pełnej kwoty przeniesienia;c)
jeśli wysokość środków zaangażowanych na własne remonty przewyższa środki już zakumulowane, wówczas przedsiębiorstwo obowiązane do przenoszenia dokonuje przelewów na rzecz przedsiębiorstwa, dla którego zadysponowano przeniesienie, po zakumulowaniu pełnej kwoty niezbędnej na pokrycie własnych remontów. Banki prowadzące rachunki kapitalnych remontów przedsiębiorstw, których środki są przenoszone, obowiązane są dopilnować określonego w niniejszym punkcie trybu realizowania przeniesień, pozostawiając bez wykonania dyspozycje, sporządzone z pominięciem wymienionych w niniejszym punkcie zasad. 5)
Jeżeli względy gospodarcze uzasadniają; szybsze ukończenie remontu niż pozwala na to akumulacja środków, określonych w § 4 pkt 1 lit. a)-c), pkt 2 lit. a)-d) i § 5 pkt 1 lit. a) i b) oraz pkt 2 lit. a) i b), banki na wniosek zainteresowanego przedsiębiorstwa udzielają mu kredytu antycypacyjnego w granicach różnicy między planowanymi do uzyskania środkami z tych źródeł a kwotami faktycznie zakumulowanymi. Kredyt ten udzielany jest w miarę potrzeby pokrywania należności, nie znajdujących pokrycia w zakumulowanych już środkach, spłacany zaś jest przez bank z urzędu z akumulowanych środków pochodzących ze źródeł, na które został udzielony. 6)
Kredyt antycypacyjny, o którym mowa w § 4 pkt 1 lit. e) i pkt 2 lit. e), udzielany jest przez banki wyłącznie na zlecenie Ministerstwa Finansów, wydane na wniosek właściwej władzy naczelnej przedsiębiorstwa, zaopiniowany przez Państwową Komisję Planowania Gospodarczego. Do wniosku władza naczelna dołącza:a)
stwierdzenie właściwego banku, że dane przedsiębiorstwo wykorzystało już ponad 60% swego limitu na remonty zaplanowane na dany rok;b)
oświadczenie własne, iż wszystkie możliwości dokonania przeniesień środków z innych przedsiębiorstw zostały już wyczerpane. 7)
W wyjątkowych przypadkach władze naczelne mogą występować o udzielenie kredytu, o którym mowa w pkt 6, mimo niewykorzystania przez przedsiębiorstwa limitu roku bieżącego powyżej 60%. W tych przypadkach w zamian oświadczenia władzy naczelnej, o którym mowa w pkt 6, obowiązuje oświadczenie, że plan roczny remontów został pod wzglądem rzeczowym wykonany powyżej 60%, a reszta limitu finansowego, jaka pozostanie po opłaceniu wykonanych robót, nie pokryje kosztów kapitalnych remontów niezbędnych do wykonania w roku bieżącym. 8)
Zarządzenia Ministra Finansów:a)
z dnia 22 stycznia 1951r. w sprawie trybu udzielania kredytów antycypacyjnych na poczet amortyzacji roku następnego bez obowiązku uzyskania uprzedniej zgody Ministerstwa Finansów (Monitor Polski Nr A-11, poz. 169),b)
z dnia 12 stycznia 1951 r. w sprawie wyrównywania różnic między kwotami akumulacji funduszu amortyzacyjnego, zgłoszonymi do planu sfinansowania inwestycji na rok 1951, a kwotami akumulacji funduszu amortyzacyjnego, zaplanowanymi w planach finansowych przedsiębiorstw, określają przypadki, w których może być zastosowany uproszczony tryb udzielania przez banki kredytu, o którym mowa w pkt 6, bez uzyskania uprzedniej zgody Ministerstwa Finansów.