Rozdział 1 - Przepisy ogólne. - Szczegółowe planowanie pokrycia finansowego w zakresie inwestycji limitowych na rok 1956.

Monitor Polski

M.P.1956.18.253

Akt utracił moc

Wersja od: 29 grudnia 1956 r.

I.

Przepisy ogólne.

§ 1. Zarządzenie ustala zasady i tryb szczegółowego planowania pokrycia finansowego inwestycji limitowych na rok 1956 jednostek objętych lub rozliczających się z budżetem Państwa.

§ 2. Plany sfinansowania inwestycji, zwane dalej "planami sfinansowania", ustalają:

1) wysokość zapotrzebowania inwestorów na środki inwestycyjne na rok 1956,

2) środki finansowe przeznaczone na pokrycie tego zapotrzebowania,

3) przeznaczenie środków własnych inwestora, przekraczających jego zapotrzebowanie na środki inwestycyjne.

§  3.

1. Rozróżnia się zbiorcze i jednostkowe plany sfinansowania.

2. Plany sfinansowania zbiorcze podlegają dalszemu podziałowi przez dysponenta kredytów, dla którego plany zatwierdzono, na plany zbiorcze lub jednostkowe dysponentów niższych szczebli.

3. Plany sfinansowania zbiorcze są sporządzane i zatwierdzane dla dysponentów kredytów na całą ich działalność inwestycyjną objętą jednym rozdziałem budżetowym, a w rozdziale 0 - odrębnie dla grup przedsiębiorstw, dla których sporządza się odrębne zbiorcze bilanse księgowe.

4. Jednostkowe plany sfinansowania są sporządzane i zatwierdzane odrębnie dla każdego tytułu inwestycyjnego obejmującego zadanie inwestycyjne, dla którego wymagana jest dokumentacja projektowo-kosztorysowa opracowana w trzech lub w dwóch stadiach. Dla pozostałych inwestycji realizowanych przez jednego inwestora można sporządzać i zatwierdzać jeden jednostkowy plan sfinansowania, o ile objęte nim inwestycje powiązane są z jednym rozdziałem budżetowym i finansowane przez jeden oddział banku finansującego inwestycje.

5. Jednostkowe plany sfinansowania należy również sporządzać:

1) dla poszczególnych rodzajów rezerw inwestorów centralnych (dla rezerw na tytuły zawinkulowane i rezerw na okres realizacji planu inwestycyjnego),

2) dla limitów inwestycyjnych na drobne inwestycje, przydzielonych zbiorowo dla inwestora naczelnego, lecz przez tego inwestora nie rozdzielonych jeszcze między inwestorów bezpośrednich.

6. Prezydia wojewódzkich rad narodowych nie sporządzają planów sfinansowania dla rezerw, o których mowa w ust. 5 pkt 1.

§  4.

1. Wysokość zapotrzebowania na środki inwestycyjne ustala się w planach sfinansowania na podstawie następujących elementów:

1) limitu inwestycyjnego,

2) przewidywanego wzrostu lub przewidywanego zmniejszenia w ciągu roku stanu środków obrotowych budowy,

3) stanu zobowiązań budowy na początek i na koniec roku.

Wynikające z powyższych elementów zapotrzebowanie zmniejsza się w planach sfinansowania o "inne środki", o których mowa w ust. 6-10.

2. Limit inwestycyjny do planów sfinansowania należy przyjmować według projektów tytułów inwestycyjnych, opracowanych zgodnie z przepisami zarządzenia nr 189 Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego i Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 1955 r. w sprawie trybu uruchamiania planu inwestycyjnego oraz aktualizacji planu rozdziału robót budowlano-montażowych na 1956 r.

3. Do środków obrotowych budowy zalicza się w szczególności:

1) zapas maszyn i urządzeń wymagających montażu, lecz do montażu nie przekazanych,

2) zapas materiałów nabytych przez jednostki budżetowe dla robót przewidzianych do wykonania systemem gospodarczym oraz planowanych do wykonania przez spółdzielnie pracy,

3) nabyty ze środków inwestycyjnych zapas materiałów dla robót przewidzianych do wykonania systemem zleceniowym, o ile z mocy specjalnych przepisów zaopatrzenie budowy w materiały lub w określone rodzaje materiałów należy do inwestora,

4) zaliczki udzielone dla samodzielnych oddziałów wykonawstwa inwestycyjnego (SOWI) i zaliczki dla zakładów produkcji pomocniczej jednostek nadzoru inwestycyjnego, działających na zasadach pełnego wewnętrznego rozrachunku gospodarczego,

5) inne aktywa budowy (opłacone ze środków inwestycyjnych zaliczki dla osób trzecich, przypadające do zwrotu na rzecz inwestora nadpłaty itp.). Pozycja ta w odniesieniu do jednostek nadzoru inwestycyjnego obejmuje również zapasy materiałowe, przedmioty nietrwałe, nakłady przyszłych okresów, roboty w toku itp.

4. Do zobowiązań budowy na początek roku zalicza się wszelkie zobowiązania z tytułu działalności inwestycyjnej, wykonanej przed dniem 31 grudnia 1955 r., a podlegające zapłacie ze środków inwestycyjnych 1956 r. Wysokość zobowiązań na początek roku należy przyjąć do planu sfinansowania według bilansu na dzień 31 grudnia 1955 r. dodając:

1) sumy przypadające do refundacji ze środków inwestycyjnych na rzecz działalności eksploatacyjnej inwestora,

2) nie włączone do bilansu zobowiązania za roboty i dostawy wykonane do dnia 31 grudnia 1955 r.

Zobowiązania z tytułu inwestycji pozaplanowych wykonanych do dnia 31 grudnia 1955 r. nie podlegają włączeniu do zobowiązań budowy na początek roku.

5. Zobowiązania budowy na koniec roku należy wyszacować, biorąc pod uwagę przerób ostatniego kwartału 1956 r. i cykl rozliczeń.

6. Środki nie podlegające odprowadzeniu do banków finansujących inwestycje na rachunki akumulacji środków własnych należy ujmować w planach sfinansowania w pozycji "inne środki" jako jeden z elementów wpływających na zmniejszenie zapotrzebowania na środki finansowe.

Z "innych środków" ujmuje się w planach sfinansowania:

1) wartość nieodpłatnej robocizny w granicach przydzielonych świadczeń obowiązkowych w naturze (szarwark),

2) oszczędność na robotach wykonywanych systemem gospodarczym (ust. 8).

3) wartość produktów ubocznych i uzysku,

4) zysk SOWI oraz zysk zakładów produkcji pomocniczej jednostek nadzoru inwestycyjnego za rok 1955.

7. Świadczenia obowiązkowe w naturze wynikające z uchwalonego przez prezydium powiatowej rady narodowej planu zużycia świadczeń i w granicach przeznaczonych na realizację inwestycji limitowych należy w planach sfinansowania obliczyć według pieniężnej równowartości tych świadczeń zgodnie z normami obowiązującymi w miejscu realizacji inwestycji.

8. Oszczędność na robotach wykonywanych systemem gospodarczym należy ujmować w planach sfinansowania w przypadkach:

1) realizacji robót budowlano-montażowych przez SOWI,

2) realizacji robót budowlano-montażowych własnymi brygadami (nie wydzielonymi na pełny wewnętrzny rozrachunek gospodarczy) przez jednostki budżetowe i jednostki nadzoru inwestycyjnego.

W przypadku wymienionym w pkt 1 oszczędność należy ująć w planach sfinansowania w wysokości różnicy między planem produkcji a planem kosztów SOWI.

W przypadku wymienionym w pkt 2 oszczędność należy przyjąć do planu sfinansowania w wysokości 7% wartości kosztorysowej robót przewidzianych do wykonania przez własne brygady lub w wysokości 4% tej wartości, o ile nakłady w tytule inwestycyjnym zostały wycenione na podstawie kosztorysów przewidujących zmniejszone koszty ogólne dla robót wykonywanych systemem gospodarczym. Jeżeli dla robót budowlano-montażowych sporządzono plan kosztów - oszczędność przyjmuje się w wysokości różnicy między wartością kosztorysową robót a planem kosztów.

9. Przy planowaniu uzysku i produktów ubocznych (łącznie z wartością produktów otrzymanych przy próbnej produkcji), oprócz wartości przewidywanej do uzyskania z tego tytułu w okresie objętym planem - należy uwzględnić pozostałość z lat ubiegłych.

10. Zysk SOWI oraz zysk zakładów produkcji pomocniczej jednostek nadzoru inwestycyjnego przyjąć należy do planów sfinansowania w wysokości wynikającej z rocznych zamknięć rachunkowych tych jednostek za rok 1955.

§  5.

1. Na pokrycie ustalonego w planach sfinansowania zapotrzebowania przeznacza się w pierwszym rzędzie środki własne, o których mowa w ust. 2, na różnicę zaś między zapotrzebowaniem a pokryciem ze środków własnych - kredyt budżetowy.

2. Do środków własnych zalicza się:

1) fundusz amortyzacyjny w części przeznaczonej na inwestycje, zwany dalej "amortyzacją",

2) fundusze przydzielone z rachunków środków scentralizowanych jednostek nadrzędnych,

3) wpływy z likwidacji środków trwałych.

3. Ponadto w przypadkach ustalonych przez Ministra Finansów na finansowanie inwestycji może być przeznaczony zysk z zasadniczej działalności przedsiębiorstw.

§  6.

1. Wszystkie jednostki działające według zasad rozrachunku gospodarczego, w tym również jednostki nadzoru inwestycyjnego, przeznaczają amortyzację na finansowanie własnych inwestycji (amortyzacja indywidualna) do wysokości zapotrzebowania na środki inwestycyjne.

2. Przy obliczaniu amortyzacji na rok 1956 nie uwzględnia się nadpłat i niedopłat amortyzacji z roku poprzedniego.

3. Jednostki, o których mowa w ust. 1, włączają do swego planu sfinansowania w pozycji "amortyzacja indywidualna" również:

1) amortyzację oddziałów zaopatrzenia robotniczego, o ile oddziały te nie posiadają własnych planów sfinansowania,

2) amortyzację SOWI, a jednostki nadzoru inwestycyjnego nadto amortyzację zakładów produkcji pomocniczej.

4. Część amortyzacji przekraczająca własne zapotrzebowanie na środki inwestycyjne podlega odprowadzeniu na rachunek środków scentralizowanych lub na dochód właściwego budżetu.

5. Rachunki środków scentralizowanych będą otwierane przez banki finansujące inwestycje dla:

1) centralnych zarządów i jednostek równorzędnych,

2) ministerstw i urzędów centralnych,

3) wojewódzkich zarządów lub wydziałów prezydiów wojewódzkich rad narodowych.

6. Rachunki środków scentralizowanych będą otwierane dla centralnych zarządów (jednostek równorzędnych) odrębnie dla każdej grupy przedsiębiorstw, dla których sporządza się oddzielne zbiorcze bilanse. W granicach zaplanowanych na te rachunki wpływów dysponenci rachunków środków scentralizowanych włączą do planów sfinansowania jednostek objętych zbiorczym bilansem przydział środków scentralizowanych jako pokrycie wykazanego w tychże planach zapotrzebowania na środki inwestycyjne.

7. Do odprowadzenia na rachunki środków scentralizowanych ministerstw (urzędów centralnych przeznacza się:

1) nadwyżki na rachunkach środków scentralizowanych centralnych zarządów (jednostek równorzędnych) pozostałe po zaspokojeniu przez centralne zarządy (jednostki równorzędne) zapotrzebowania jednostek podległych (ust. 6),

2) nadwyżki amortyzacji przedsiębiorstw podległych bezpośrednio ministerstwom (urzędom centralnym) oraz rozliczających się z tytułu zysków i strat oraz z tytułu środków obrotowych bezpośrednio z ministerstwem (urzędem centralnym).

8. Ministerstwa (urzędy centralne) prowadzą rachunki środków scentralizowanych odrębnie dla każdego działu budżetowego. Z rachunków tych ministerstwa (urzędy centralne) w granicach zaplanowanych na te rachunki wpływów planują przydział środków dla podległych dysponentów na pokrycie ich zapotrzebowania na środki inwestycyjne.

9. O ile zatwierdzony przez Ministerstwo Finansów zbiorczy plan sfinansowania dla ministerstwa (urzędu centralnego) przewiduje odprowadzenie części amortyzacji na dochód budżetu, ministerstwo (urząd centralny) ustala w zatwierdzonych planach sfinansowania wysokość przelewów ze środków scentralizowanych w granicach planowanych wpływów pomniejszonych o zadania w zakresie odprowadzania amortyzacji na rachunek dochodów budżetowych.

10. Rachunki środków scentralizowanych mogą być otwierane również dla jednostek podległych centralnym zarządom, o ile jednostki te nadzorują inwestorów bezpośrednich. Do rachunków tych stosuje się przepis ust. 4. Nie rozdzielone między inwestorów bezpośrednich nadwyżki środków na rachunkach środków scentralizowanych podlegają odprowadzeniu na rachunki środków scentralizowanych centralnych zarządów (jednostek równorzędnych).

11. Na rachunki środków scentralizowanych wojewódzkich zarządów lub wydziałów prezydiów wojewódzkich rad narodowych przeznacza się nadwyżki amortyzacji przedsiębiorstw rozliczających się z jednostkowym budżetem wojewódzkim i objętych jednym rozdziałem budżetowym. Co do przeznaczenia środków z rachunków środków scentralizowanych wojewódzkich zarządów (wydziałów prezydiów wojewódzkich rad narodowych) mają zastosowanie przepisy ust. 6, z tym że:

1) przydział środków może być dokonywany wyłącznie na rzecz przedsiębiorstw powiązanych z tym samym rozdziałem jednostkowego budżetu wojewódzkiego,

2) nie wykorzystane środki podlegają odprowadzeniu na rachunek dochodów budżetowych dysponenta rachunku środków scentralizowanych.

12. Przedsiębiorstwa rozliczające się z budżetami terenowymi niższego szczebla przeznaczają nadwyżki amortyzacji ponad własne potrzeby na dochód właściwego budżetu jednostkowego.

13. W związku z przepisami ust. 12 prezydia rad narodowych mogą planować w projektach budżetów kredyty na wydatki inwestycyjne w kwotach wyższych od otrzymanych limitów z Ministerstwa Finansów lub prezydiów rad narodowych wyższego stopnia pod warunkiem zaplanowania odpowiednich dochodów z tytułu amortyzacji.

§ 7. Przepisy § 6 stosuje się również do amortyzacji działających na zasadach rozrachunku gospodarczego gospodarstw pomocniczych jednostek budżetowych, z tym jednak że:

1) rachunek środków scentralizowanych prowadzi jednostka budżetowa nadzorująca gospodarstwa pomocnicze,

2) nadwyżki środków scentralizowanych podlegają odprowadzeniu na rachunek dochodów budżetowych jednostki nadzorującej gospodarstwo pomocnicze.

§  8.

1. Wpływy z likwidacji środków trwałych czynnych jednostek działających według zasad rozrachunku gospodarczego ustala się w planach sfinansowania jako różnicę między przewidywaną wartością z likwidacji środków trwałych podlegających wycofaniu z eksploatacji a przewidywanymi kosztami rozbiórki i kosztami sprzedaży tych środków.

2. Wpływy z tego tytułu, przekraczające zapotrzebowanie inwestora na środki finansowe, podlegają odprowadzeniu na rachunek środków scentralizowanych lub na dochód budżetu według zasad podanych w § 6.