§ 7. - Stosowanie przepisów ustawy dewizowej do osób czasowo przebywających za granicą lub w kraju oraz zezwolenie dla tych osób na niektóre czynności obrotu wartościami dewizowymi.

Monitor Polski

M.P.1960.51.244

Akt utracił moc

Wersja od: 27 lutego 1971 r.

§  7.

1. Osoby, które czasowo przebywały za granicą (§ 2) zobowiązane są zgłosić po zakończeniu pobytu (powrocie do kraju) pozostawione za granicą mienie oraz należności pieniężne przypadające od zagranicy - stosownie do przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 kwietnia 1952 r. w sprawie zgłaszania mienia posiadanego za granicą oraz należności od zagranicy (Dz. U. Nr 21, poz. 138). Pracownicy, których funkcje powodują powtarzające się wyjazdy za granicę, np. marynarze statków bandery polskiej, kurierzy dyplomatyczni itp., powinni dopełnić zgłoszenia z chwilą ustania tych funkcji.

2. Ponadto osoby wymienione w ust. 1 zobowiązane są pobrać należne od zagranicy kwoty, stosownie do przepisów § 12 i § 13 ust. 2 i 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 kwietnia 1952 r. w sprawie wykonania ustawy dewizowej.

3. Wykonanie obowiązku pobrania wymagalnej należności zagranicznej (ust. 2), co do której nie uzyskano zezwolenia na zadysponowanie, może nastąpić tylko w formie zlecenia przekazania jej w drodze bankowej do kraju lub zlecenia odbioru, udzielonego polskiemu przedstawicielowi dyplomatycznemu lub konsularnemu (§ 17 rozporządzenia powołanego w ust. 2), jakiekolwiek zaś inne dyspozycje, np. wypłacenia do rąk osoby trzeciej lub na rachunek w banku zagranicznym itp., są niedopuszczalne.