§ 5. - Stosowanie przepisów ustawy dewizowej do osób czasowo przebywających za granicą lub w kraju oraz zezwolenie dla tych osób na niektóre czynności obrotu wartościami dewizowymi.

Monitor Polski

M.P.1960.51.244

Akt utracił moc

Wersja od: 27 lutego 1971 r.

§  5.

1. Osoby wymienione w § 2 uprawnione są w czasie pobytu za granicą dysponować posiadanymi tam zagranicznymi środkami płatniczymi z tytułu:

1) wynagrodzenia za pracę, dodatków walutowych do uposażenia, dodatku instalacyjnego (pobieranych przez osoby wymienione w § 2 ust. 2 pkt 2 lit. a–b),

2) zaliczki na koszty podróży za granicą, z zachowaniem przy dysponowaniu celów, granic i warunków wydatkowania, określonych przepisami o należnościach osób odbywających podróże poza granicami kraju,

3) oszczędności na dietach,

4) wywozu za granicę za zezwoleniem dewizowym, z zachowaniem przy dysponowaniu celów i warunków wydatkowania, a w braku określenia ich w zezwoleniu – na dowolne cele.

2. Osoby wymienione w § 2 ust. 2 pkt 1 oraz członkowie ich rodzin i inni domownicy mogą dysponować w czasie pobytu za granicą zarobkami tam osiąganymi tylko na cele w granicach i na warunkach określonych przepisem § 16 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 kwietnia 1952 r. w sprawie wykonania ustawy dewizowej (Dz. U. z 1952 r. Nr 21, poz. 137 i z 1956 r. Nr 50, poz. 223) oraz przepisami zarządzenia Ministra Finansów z dnia 14 sierpnia 1958 r. w sprawie zezwolenia na dysponowanie częścią zagranicznych środków płatniczych uzyskiwanych przez osoby fizyczne za niektóre prace wykonywane w obrocie z zagranicą (Monitor Polski Nr 69, poz. 402).

3. Osoby wymienione w § 2 ust. 2 pkt 2 i 3 oraz członkowie ich rodzin i inni domownicy mogą dysponować w czasie pobytu za granicą zarobkami tam osiąganymi do pełnej ich wysokości.

4. Uprawnienie do dysponowania, o którym mowa w ust. 1 i 3, dotyczy również dokonywania lokat pieniężnych za granicą, z zastrzeżeniem przewidzianym w przepisie § 7 ust. 1.