Rozdział 2 - O służbowym i pozasłużbowym używaniu pojazdów mechanicznych. - Samochody funkcyjne, służbowe i pozasłużbowe używanie pojazdów mechanicznych, garażowanie oraz wprowadzanie kontroli społecznej w gospodarce samochodowej.

Monitor Polski

M.P.1950.A-17.177

Akt utracił moc

Wersja od: 10 marca 1955 r.

II.

O służbowym i pozasłużbowym używaniu pojazdów mechanicznych.

Naczelną zasadą używania państwowych pojazdów mechanicznych, postawioną przez uchwałę Rady Ministrów z dnia 23 lutego 1948 r. w sprawie zasad gospodarki samochodami państwowymi, jest przeznaczenie ich do zaspakajania wyłącznie tylko służbowych potrzeb komunikacyjno-transportowych. Stąd też używanie samochodów do celów pozasłużbowych może następować tylko wyjątkowo lub w przypadkach dokładnie określonych i uzasadnionych.

Celem bliższego wyjaśnienia i określenia służbowych potrzeb komunikacyjno-transportowych oraz dopuszczalnych wyjątków w używaniu samochodów do celów pozasłużbowych ustalam, co następuje:

§ 6. Za wyjazdy, dokonywane w ramach służbowych potrzeb komunikacyjno-transportowych, należy rozumieć wyjazdy, które:

1) wiążą się ściśle z obowiązkami służbowymi pracownika państwowego, używającego samochodu, lub zadaniami jednostki służbowej, albo

2) wiążą się wprawdzie z obowiązkami służbowymi tylko pośrednio, lecz w sposób oczywiście widoczny przynoszą Państwu korzyść względnie chronią od poniesienia straty lub szkody, albo

3) odbywa jednostka służbowa, jej pracownik lub też organizacja społeczna lub polityczna, działająca na terenie jednostki, występując oficjalnie albo też w ramach akcji organizowanej względnie uznanej przez władze, mającej na celu dobro ogólnospołeczne.

Samo stwierdzenie służbowej potrzeby komunikacyjno-transportowej w podanym wyżej znaczeniu nie upoważnia jeszcze do użycia samochodu państwowego. Wyjazd samochodem państwowym może nastąpić dopiero wtedy, gdy nie można skorzystać ze środków lokomocji publicznej, względnie, gdy użycie samochodu państwowego powoduje daleko idące usprawnienie lub przyśpieszenie pracy.

Odpowiedzialność służbowa i materialna za to, że dany wyjazd dokonywany jest w ramach służbowych potrzeb komunikacyjno-transportowych i że zachodzi konieczność użycia samochodu państwowego spoczywa na każdorazowym użytkowniku samochodu. Natomiast ocena, czy dany rodzaj czynności, wykonywanej przez użytkownika samochodu, podpada pod jedną z wymienionych kategorii potrzeby służbowej, oraz czy użycie samochodu państwowego jest konieczne, należy do przełożonego jednostki służbowej, do której przydzielony jest pojazd mechaniczny, a w zarządach centralnych ministerstw - do dyrektora departamentu, któremu podlega gospodarka samochodowa, o ile właściwy minister nie zarządzi inaczej.

§ 7. Używanie samochodu przez inną jednostkę służbową niż jednostka, do której samochód został przydzielony, może nastąpić tylko na pisemny wniosek jednostki ubiegającej się o używanie samochodu i za zgodą jednostki dysponującej pojazdem.

Oddanie samochodu może nastąpić jedynie tylko z równoczesnym delegowaniem kierowcy wozu.

Jeżeli celem oddania w używanie samochodu innej jednostce jest zadośćuczynienie potrzebie, wymienionej w § 6 pkt 3), następuje ono na koszt jednostki dysponującej pojazdem. We wszystkich innych przypadkach następuje ono na koszt jednostki biorącej w używanie i na jej ryzyko.

W przypadku naruszenia przepisów niniejszego paragrafu przez jednostkę służbową, biorącą do użytku samochód od drugiej jednostki (np. bez zgody tej jednostki), zainteresowany urząd powinien zwrócić się do właściwego starosty powiatowego, a gdy sprawa dotyczy samochodów przydzielonych władzom II instancji - do wojewody.

W przypadkach używania samochodu w trybie niniejszego paragrafu należy zamieścić w karcie drogowej pojazdu w rubryce "uwagi" notatkę: "w używaniu .......... (nazwa jednostki używającej)".

§ 8. Oddanie do użytku samochodu pracownikowi lub zespołowi pracowników do innych celów niż służbowe może mieć wyjątkowo miejsce tylko w razie istotnie ważnej i koniecznej potrzeby pracownika lub też ważnych i uzasadnionych społecznie potrzeb zespołu pracowników po zaznajomieniu się z opinią miejscowego Koła Związku Zawodowego lub Rady Zakładowej.

W przypadkach niecierpiących zwłoki oddanie do użytku samochodu może nastąpić bez zasięgania powyższej opinii.

Ocena i odpowiedzialność za to, czy wyjazd następuje zgodnie z wyżej wymienionymi warunkami, leży na przełożonym jednostki służbowej, do której samochód jest przydzielony, a w zarządach centralnych ministerstw - na dyrektorze departamentu, któremu podlega gospodarka samochodowa, o ile właściwy minister nie zarządzi inaczej.

Koszta użycia samochodu w przypadkach, wymienionych w niniejszym paragrafie, ponosi osoba - której samochód został oddany do użytku.

Na wniosek miejscowego Koła Związku Zawodowego lub Rady Zakładowej przełożony jednostki może zwolnić użytkownika od opłaty.

W razie użycia samochodu w myśl przepisów niniejszego paragrafu należy zamieścić w karcie drogowej pojazdu w rubryce "uwagi" notatkę: "wyjazd pozasłużbowy".

§ 9. O ile specjalne przepisy nie stanowią inaczej, zwrot kosztów za użycie samochodu obejmuje efektywne wydatki na wyjazd, nie licząc kosztów amortyzacji oraz kosztów stałych.

Minister Komunikacji ustali zasady obliczania tych kosztów, a dla typowych samochodów wyda tabelkę zwrotu kosztów.

Pobierane opłaty winny być przekazywane przez jednostki służbowe na rzecz Ministerstwa Skarbu.

Postanowienia niniejszego okólnika nie naruszają w niczym przepisów o rekwizycji, jak również nie odnoszą się do używania samochodów w przypadkach stanu wyższej konieczności.