Realizacja w 1987 r. rządowego programu rozwoju rolnictwa i gospodarki żywnościowej.

Monitor Polski

M.P.1988.18.147

Akt nienormatywny

Wersja od: 30 czerwca 1988 r.

UCHWAŁA

SEJMU POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

z dnia 16 czerwca 1988 r.

w sprawie realizacji w 1987 r. rządowego programu rozwoju rolnictwa i gospodarki żywnościowej.

Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej po zapoznaniu się ze sprawozdaniem Rządu o stanie rolnictwa i gospodarki żywnościowej w 1987 r. stwierdza, że w 1987 r. w rolnictwie i gospodarce żywnościowej po raz pierwszy od kilku lat nastąpił spadek produkcji rolniczej. Nie wpłynęło to jednak na pogorszenie rynku żywnościowego, który nadal spełniał rolę stabilizacyjną w rozwoju całej gospodarki. Przyczyniła się do tego m. in. lepsza praca przemysłu rolno-spożywczego i pełniejsze wykorzystanie surowców. Zwiększył się także eksport artykułów rolno-spożywczych. Mimo niewielkiej poprawy w zaopatrzeniu rolnictwa w środki produkcji utrzymywała się na wsi aktywność produkcyjna rolników. Trudności zaopatrzeniowe i pogarszająca się sytuacja ekonomiczna wpływały jednak na osłabienie tej aktywności.

Na występujące tendencje spadkowe w produkcji rolniczej miały wpływ nie tylko warunki atmosferyczne, ale także przyczyny o głębszym charakterze strukturalnym. W 1987 r. nie nastąpiły istotne zmiany w restrukturyzacji przemysłu na rzecz rolnictwa i gospodarki żywnościowej. Nie zdołano przełamać podstawowych barier powodujących niewykonywanie już od kilku lat inwestycji, zwłaszcza w przemysłach pracujących na rzecz rolnictwa. Największe zapóźnienia występują w rozwoju przemysłu chemicznego. Nie były w pełni realizowane w tej dziedzinie postanowienia polityczne, sejmowe i rządowe.

Nie został również zahamowany postępujący już od kilku lat spadek dochodów ludności rolniczej. Korekta cen rolnych i zwiększona pomoc kredytowa nie zrównoważyła skutków ponadplanowanego wzrostu dochodów ludności pozarolniczej i spadku produkcji czystej w rolnictwie. Dysparytet dochodowy ludności rolniczej do ludności zatrudnionej w gospodarce uspołecznionej w 1987 r. nadal się powiększył. Był to już kolejny rok, w którym Rząd nie zrealizował w pełni zobowiązań, jakie wynikały z uchwał podejmowanych przez Sejm.

Nie przyniosły również spodziewanych efektów dotychczasowe działania zmierzające do poprawy rozwoju produkcji zwierzęcej.

Sejm stwierdza, że przedstawione przez Rząd sprawozdanie nie określa wyraźnie narastających już od kilku lat zagrożeń i nie formułuje konkretnych działań zmierzających do ich przezwyciężenia. Przedstawione kierunki działania są zbyt ogólnikowe i nie precyzują, co i kiedy będzie praktycznie realizowane. Ocena rządowa jest zbyt optymistyczna i niedostatecznie pokazuje narosłe już od lat zagrożenia dla dalszego rozwoju rolnictwa i gospodarki żywnościowej.

Sejm stwierdza, że dalsze utrzymywanie tych niekorzystnych zjawisk może wręcz uniemożliwić realizację programu żywnościowego kraju. Również występująca aktualnie niekorzystna sytuacja w rolnictwie wskazuje na potrzebę wzmożonej aktywności w podejmowaniu bieżących i długofalowych decyzji w tej dziedzinie. Potrzebne są w związku z tym pilne decyzje skutecznie przeciwdziałające powstałym zagrożeniom, jak również zwiększenie dyscypliny osób odpowiedzialnych za realizację przyjętych zadań.

W związku z tym Sejm zobowiązuje Rząd do:

1. Podjęcia skutecznych działań zapewniających szybsze niż dotąd tempo restrukturyzacji gospodarki na rzecz rolnictwa. Dla osiągnięcia tego celu niezbędne jest dokonanie odpowiednich zmian w narodowym planie społeczno-gospodarczym na lata 1989-1990 i po 1990 r., zwłaszcza na rzecz zwiększenia środków na rozwój przemysłu chemicznego, maszynowego, spożywczego, przetwórstwa rolnego i innych przemysłów pracujących dla rolnictwa. Musi być bezwzględnie przestrzegana zasada wyższego tempa wzrostu tych nakładów niż w sferze materialnej w całej gospodarce. Temu również powinny służyć rozwiązania ekonomiczne w ramach drugiego etapu reformy gospodarczej.

2. Zapewnienia w 1988 r. realizacji uchwały Sejmu o poprawie relacji dochodów ludności rolniczej o 7 punktów w porównaniu z 1987 r. oraz doprowadzenia do parytetu dochodowego między miastem a wsią w okresie do 1990 r.

3. Dalszego doskonalenia systemu ekonomicznego w celu zapewnienia rentowności i stworzenia warunków do samofinansowania w rolnictwie, w przemyśle spożywczym i w przemysłach pracujących na rzecz rolnictwa.

4. Opracowania i wdrożenia programu regionalizacji polityki rolnej, w tym zwłaszcza bardziej dogodnego i elastycznego systemu ekonomicznego, zaopatrzenia w środki produkcji i swobodnego obrotu ziemią. Dotyczyć to powinno rolników gospodarujących w trudnych warunkach glebowo-klimatycznych i w rejonach o słabej infrastrukturze.

5. Podjęcia skuteczniejszych niż dotąd działań ekonomicznych, technicznych i organizacyjnych zapewniających odpowiednie warunki dla wzrostu produkcji zwierzęcej, zwłaszcza mleka i żywca.

6. Konsekwentnej realizacji programów szczegółowych: melioracji, zaopatrzenia wsi i rolnictwa w wodę, reelektryfikacji, telefonizacji, gazyfikacji, poprawy obsługi i warunków socjalnych wsi.

7. Rozpatrzenia wniosków zawartych w raporcie społecznym przedstawionym przez organizacje społeczno-zawodowe rolników.

8. Przekładania w przyszłych sprawozdaniach rządowych wniosków w sprawie głównych kierunków polityki gospodarczej i środków jej realizacji w stosunku do wsi, rolnictwa i gospodarki żywnościowej na następny rok.

Sejm zwraca się do rad narodowych wszystkich szczebli, aby swoją działalnością i środkami, którymi będą dysponować, wspierały wszystkie działania zapewniające postęp w rozwoju rolnictwa i gospodarki żywnościowej na ich terenie.

Podstawową rolę w rozwoju społeczno-gospodarczym wsi powinny spełniać organizacje kółek rolniczych i spółdzielczość wiejska. Wykorzystując pełniej niż dotychczas uprawnienia statutowe, szybciej dostosowując działalność do wymogów drugiego etapu reformy oraz lepiej wykorzystując możliwości rozwoju różnych form działalności gospodarczej, samorząd rolniczy i spółdzielczy powinien wpływać skuteczniej niż dotychczas na poprawę warunków rozwoju produkcji rolniczej oraz pracy i życia na wsi.

Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej zobowiązuje Najwyższą Izbę Kontroli do bieżącej kontroli realizacji wyżej wymienionych zadań przez Rząd. Sejmowa Komisja Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej będzie przedkładać Sejmowi okresowe informacje o realizacji przez Rząd zadań zawartych w uchwale.