Rozdział 1 - Łączenie środków na remonty kapitalne ze środkami przeznaczonymi na modernizację obiektów produkcyjnych. - Łączenie środków na remonty kapitalne ze środkami przeznaczonymi na modernizację obiektów produkcyjnych oraz gospodarowanie odszkodowaniami ubezpieczeniowymi za wypadki losowe.

Monitor Polski

M.P.1967.23.109

Akt utracił moc

Wersja od: 24 kwietnia 1967 r.

I.

Łączenie środków na remonty kapitalne ze środkami przeznaczonymi na modernizację obiektów produkcyjnych.

1. Przedsiębiorstwa objęte uchwałą nr 276 Rady Ministrów z dnia 28 października 1965 r. w sprawie gospodarki finansowej zjednoczeń przemysłowych i zgrupowanych w nich państwowych przedsiębiorstw objętych planowaniem centralnym (Monitor Polski Nr 61, poz. 316), realizując inwestycyjne modernizacyjne, w wyniku których ulega zmniejszeniu plan remontów kapitalnych, mogą przeznaczać na finansowanie tych inwestycji nadwyżki środków na rachunkach funduszów remontowych, powstałe w wyniku zmniejszenia się potrzeb remontowych. W tych wypadkach kwotę oszczędności na wydatkach remontowych (w granicach powstałej nadwyżki w danym roku na rachunku funduszu remontowego), wynikłą z zaniechania remontu wobec dokonywanej modernizacji, przedsiębiorstwa mogą przelewać ze środków funduszu remontowego na fundusz rozwoju, rachunek "B".

2. Przedsiębiorstwa objęte uchwałą nr 276 Rady Ministrów z dnia 28 października 1965 r. - zgodnie z § 52 tej uchwały - mogą również dokonywać z funduszu remontowego nakładów polegających na wymianie środków trwałych (inwestycje substytucyjne), jeżeli wymiana jest bardziej opłacalna niż dokonywanie remontu kapitalnego. W związku z niejednolitą interpretacją powołanego przepisu wyjaśnia się, co następuje:

1) Wymianę obiektów zużytych technicznie lub ekonomicznie należy w planie zakwalifikować do nakładów inwestycyjnych finansowanych z funduszu rozwoju, a nie do nakładów remontowych.

2) W toku realizacji planów rocznych dyrektor przedsiębiorstwa może powziąć decyzję o dokonaniu wymiany obiektu zakwalifikowanego w rocznym planie do remontu kapitalnego i finansowaniu wymiany bezpośrednio z funduszu remontowego (inwestycja substytucyjna); ograniczenie możliwości realizacji inwestycji substytucyjnych z funduszu remontowego do obiektów objętych rocznym planem remontów kapitalnych nie dotyczy dokonywania wymiany środków trwałych w wyniku awarii.

3) Jako inwestycje substytucyjne, finansowane ze środków funduszu remontowego, mogą być realizowane zadania zaliczane do inwestycji przedsiębiorstw; jeżeli szczególne przepisy nie stanowią inaczej, inwestycje substytucyjne w zasadzie powinny ograniczać się do wymiany istniejących maszyn i urządzeń.

4) Równocześnie z podjęciem inwestycji substytucyjnej powinno nastąpić postawienie w stan likwidacji środka trwałego podlegającego wymianie.

5) Podejmowanie inwestycji substytucyjnych z funduszu remontowego nie może doprowadzić do sytuacji, w której zabrakłoby środków na wykonanie zaplanowanych remontów innych środków trwałych.

6) W razie niemożności pełnego sfinansowania z funduszu remontowego (przy zachowaniu warunków określonych w pkt 5) nakładów na inwestycję substytucyjną, przedsiębiorstwo może w planie rzeczowo-finansowym inwestycji substytucyjnej zaplanować częściowo pokrycie kosztów tej inwestycji z nie zaangażowanych środków funduszu rozwoju - rachunek "B" - w granicach różnicy między kosztem inwestycji substytucyjnej a planowym kosztem remontu kapitalnego środka trwałego podlegającego wymianie. Przelewu z funduszu rozwoju na fundusz remontowy dokonuje przedsiębiorstwo po zakończeniu inwestycji do wysokości kwoty przewidzianej w planie rzeczowo-finansowym.

7) Podjęcie inwestycji substytucyjnej nie wymaga zmian złożonych w banku rocznych planów finansowania inwestycji i kapitalnych remontów przedsiębiorstw; zgodnie jednak z ogólnymi zasadami finansowania inwestycji również inwestycje substytucyjne finansowane ze środków funduszu remontowego mogą być podejmowane dopiero po uprzednim przyjęciu ich przez właściwy bank do finansowania. Plan rzeczowo-finansowy przedstawiany we właściwym banku powinien zawierać kalkulację opłacalności dokonywania wymiany zamiast planowanego remontu kapitalnego (rachunek ekonomiczny).

8) Nakłady poniesione na inwestycje substytucyjne ze środków funduszu remontowego powinny być wykazywane w sprawozdawczości inwestycyjnej (w odpowiedniej pozycji załącznika do formularza I-2).

3. W przedsiębiorstwach prowadzących wspólny fundusz na inwestycje i remonty kapitalne (fundusz inwestycyjno-remontowy) dyrektor przedsiębiorstwa może zawsze powziąć decyzję o dokonaniu wymiany środka trwałego zamiast planowanego remontu kapitalnego lub odwrotnie, a to zależnie od opłacalności i realnych możliwości nabycia nowych urządzeń na zastąpienie urządzeń dotychczasowych, pod warunkiem że wymiana nie spowoduje niemożności wykonania nie dających się przesunąć na okres następny remontów w innych obiektach. Decyzje w tym zakresie nie wymagają zmian złożonych w banku planów finansowania inwestycji i kapitalnych remontów.

4. Zgodnie z przepisami instrukcji ramowej w sprawie systemu planowo-zapobiegawczych remontów, stanowiącej załącznik do zarządzenia Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego nr 214 z dnia 6 października 1954 r. (Biuletyn PKPG Nr 29, poz. 128), wszystkie przedsiębiorstwa mogą przy realizacji remontów kapitalnych dokonywać uzasadnionej ekonomicznie modernizacji obiektów, zwiększającej koszt remontu kapitalnego. Jeśli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, modernizacja w tym wypadku nie może polegać na całkowitej przebudowie remontowanego obiektu, a jej koszt łącznie z kosztem robót remontowych nie może przekraczać 100% wartości inwentarzowej lub odtworzeniowej danego obiektu. Jeśli łączny planowy koszt nakładów remontowych i modernizacyjnych przekracza 100% wartości inwentarzowej lub odtworzeniowej obiektu, nakłady należy planować i realizować jako nakłady inwestycyjne (inwestycje przedsiębiorstw). Przepisy ust. 1 mają w tym wypadku zastosowanie.