Rozdział 3 - Zasady organizacji i przygotowania formacji samoobrony. - Formacje samoobrony.

Monitor Polski

M.P.1975.32.200 t.j.

Akt utracił moc

Wersja od: 20 października 1975 r.

Rozdział  3

Zasady organizacji i przygotowania formacji samoobrony.

§ 18. W skład oddziałów samoobrony (zakładowych, terenowych i specjalistycznych) wchodzą: komendant oddziału, zastępca komendanta oddziału do spraw politycznych i inni zastępcy, zespół polityczno-propagandowy oraz służby określonych specjalności, a także - w zależności od potrzeb i wielkości oddziału samoobrony - sztab oddziału.

§  19.

1. W zakładowych i terenowych oddziałach samoobrony mogą być tworzone następujące podstawowe służby:

1) rozpoznania,

2) łączności i alarmowania,

3) przeciwpożarowa,

4) medyczno-sanitarna,

5) porządkowo-ochronna,

6) ratownictwa technicznego,

7) odkażania i dezaktywacji,

8) schronowa,

9) opieki społecznej,

10) weterynaryjna.

2. Na zasadach określonych przez Szefa Obrony Cywilnej Kraju mogą być również tworzone inne służby.

3. W specjalistycznych oddziałach samoobrony tworzy się służby i pododdziały o określonym przeznaczeniu, wynikającym z charakteru oddziału i bazy organizacyjnej, na jakiej oddział się tworzy.

§  20.

1. W oddziałach samoobrony mogą być tworzone pododdziały szkolenia poborowych, w których prowadzi się szkolenie poborowych w zakresie samoobrony lub wojskowe szkolenie poborowych.

2. Oddziały samoobrony mogą być tworzone jako oddziały (ośrodki) przeznaczone wyłącznie do szkolenia poborowych w zakresie samoobrony lub wojskowego szkolenia poborowych. W skład tych oddziałów (ośrodków) wchodzą: komendant oddziału (ośrodka), pododdziały (drużyny, plutony i kompanie) oraz w zależności od potrzeb, zastępcy komendanta, sztab oddziału (ośrodka) i instruktorzy.

3. Pododdziały, o których mowa w ust. 1, oraz oddziały samoobrony przeznaczone wyłącznie do szkolenia poborowych w zakresie samoobrony tworzy się na wniosek szefa właściwego wojewódzkiego sztabu wojskowego.

4. O utworzeniu oddziału samoobrony przeznaczonego wyłącznie do prowadzenia wojskowego szkolenia poborowych decyduje Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z właściwym ministrem lub terenowym organem administracji państwowej stopnia wojewódzkiego.

§  21.

1. Struktura organizacyjna oddziału, grupy i komendy samoobrony powinna być ustalona w sposób zapewniający zdolność do podjęcia w czasie bezpośredniego zagrożenia bezpieczeństwa Państwa, mobilizacji i wojny zadań obronnych w okresie całodobowym przez odpowiednią część oddziału i komendy.

2. Zakłady pracy i ich jednostki nadrzędne mogą tworzyć etatowe stanowiska komendantów zakładowych oddziałów i komend samoobrony oraz inne etatowe stanowiska w tych formacjach w ramach ustalonego ogólnego limitu zatrudnienia.

§  22.

1. Za zorganizowanie, szkolenie, wyposażenie i całość przedsięwzięć związanych z zapewnieniem zdolności do działania formacji samoobrony są odpowiedzialni bezpośrednio w stosunku do:

1) zakładowych oddziałów, grup i komend samoobrony - kierownicy zakładów pracy, w których zostały one utworzone;

2) terenowych oddziałów, grup i komend samoobrony - kierownicy jednostek organizacyjnych określonych przez terenowe organy administracji państwowej, na których terenie zostały one utworzone;

3) specjalistycznych oddziałów samoobrony - kierownicy resortowych jednostek organizacyjnych i kierownicy jednostek organizacyjnych określonych przez terenowe organy administracji państwowej, które zostały zobowiązane do zorganizowania określonych oddziałów.

2. Kierownictwo i nadzór nad formacjami samoobrony w sprawach, o których mowa w ust. 1, sprawują odpowiednio właściwi ministrowie oraz terenowe organy administracji państwowej.

§  23.

1. Działalnością formacji samoobrony w czasie pokoju i realizacją ich zadań kierują odpowiednio kierownicy zakładów pracy oraz terenowe organy administracji państwowej.

2. W razie klęski żywiołowej lub katastrofy terenowe organy administracji państwowej stopnia wojewódzkiego i podstawowego mogą zarządzić użycie do akcji ratowniczych wszystkich formacji samoobrony działających na danym terenie, w tym również formacji zakładowych.

§  24.

1. Do udzielania fachowej pomocy w zorganizowaniu, wyposażeniu i szkoleniu służb w zakładowych i terenowych oddziałach samoobrony są obowiązani:

1) Prezes Urzędu Energii Atomowej przy współudziale innych właściwych ministrów - w zakresie służby rozpoznania, jeśli chodzi o wykrywanie skażeń;

2) Minister Łączności - w zakresie służby łączności i alarmowania;

3) Minister Zdrowia i Opieki Społecznej - w zakresie służb medyczno-sanitarnej oraz opieki społecznej;

4) Minister Spraw Wewnętrznych - w zakresie służb przeciwpożarowej oraz porządkowo-ochronnej;

5) Minister Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych - w zakresie służby ratownictwa technicznego;

6) Minister Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska - w zakresie służb odkażania i dezaktywacji oraz schronowej;

7) Minister Rolnictwa - w zakresie służby weterynaryjnej.

2. Zadania określone w ust. 1 właściwi ministrowie wykonują w porozumieniu z Szefem Obrony Cywilnej Kraju.

§  25.

1. Organizacje społeczne uczestniczą w ramach swej statutowej działalności w przygotowaniu określonych służb w oddziałach samoobrony na zasadach określonych przez władze naczelne tych organizacji w uzgodnieniu z Szefem Obrony Cywilnej Kraju.

2. Członkowie zespołów społecznych tych organizacji, a w szczególności Polskiego Czerwonego Krzyża, Związku Ochotniczych Straży Pożarnych oraz Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej, którzy otrzymali przydziały organizacyjno-mobilizacyjne do służby w formacjach samoobrony lub zgłosili się do niej ochotniczo, wchodzą w skład oddziałów samoobrony. Osoby te podlegają organizacyjnie komendantowi oddziału na ogólnie obowiązujących zasadach.

§  26.

1. Szef Obrony Cywilnej Kraju określa zasady tworzenia i działania zakładowych i terenowych oddziałów samoobrony oraz grup i komend samoobrony.

2. Właściwi ministrowie w uzgodnieniu z Szefem Obrony Cywilnej Kraju określają szczegółowe zasady tworzenia i działania specjalistycznych oddziałów samoobrony.