§ 2. - Ceny za usługi świadczone przez zakłady społeczne służby zdrowia osobom nie uprawnionym do bezpłatnych świadczeń leczniczych.

Monitor Polski

M.P.1985.34.226

Akt utracił moc

Wersja od: 15 listopada 1985 r.

§  2.

1. Za poradę z zakresu ambulatoryjnej opieki zdrowotnej uważa się zbadanie chorego oraz w miarę potrzeby zapisanie leków, środków opatrunkowych lub pomocniczych, objaśnienie sposobu ich użycia i wystawienie świadectwa lekarskiego.

2. Za poradę udzieloną w wyniku narady lekarskiej (konsylium) należność oblicza się jak za dwie porady, choćby w naradzie brało udział więcej niż dwóch lekarzy.

3. Jeżeli udzielono porady połączonej z zabiegiem, pobiera się tylko należność za poradę, a jeżeli cena zabiegu jest wyższa niż cena porady - tylko należność za zabieg.

4. W razie wykonania kilku zabiegów mających ten sam cel i topograficznie zbliżonych, np. zatamowania krwotoku, podwiązania naczynia, zeszycia rany i nałożenia opatrunku, należność pobiera się jedynie za zabieg zasadniczy. W razie wykonania równocześnie kilku zabiegów odmiennej natury i topograficznie niezależnych, np. nastawienia zwichniętej ręki, opatrunku stopy i zeszycia rany twarzy, pobiera się należność za każdy zabieg oddzielnie.

5. W razie wykonania zabiegów nie wymienionych w zarządzeniu, należność za te zabiegi oblicza się według cen zabiegów najbardziej zbliżonych pod względem trudności, czasu wykonania i zużytego materiału.

6. Do zabiegu wstrzykiwań przepisanych uprzednio w ramach kuracji stosuje się wyłącznie leki dostarczone przez chorego. W innych wypadkach należność obejmuje koszt zastosowanych leków i środków pomocniczych.

7. Jeżeli udzielenie świadczenia w domu chorego trwało dłużej niż 40 minut, wliczywszy w to czas zużyty na dojazd, należność powiększa się o stawkę porady za każde następne 30 minut; jeżeli odległość między zakładem a mieszkaniem chorego jest większa niż 1 km, dolicza się ponadto rzeczywisty koszt dojazdu.