Art. 10. - Zmiana przepisów ustawy z dnia 16 grudnia 1906 r. o ubezpieczeniu pensyjnem funkcjonarjuszy w służbie prywatnej i niektórych funkcjonarjuszy w służbie publicznej (Austr. Dz. Ust z r. 1907 Nr 1) w brzmieniu, ustalonem rozporządzeniem cesarskiem z dn. 25 czerwca 1914 r. o ubezpieczeniu pensyjnem (Austr. Dz. Ust. Nr 138).

Dziennik Ustaw

Dz.U.1921.59.370

Akt jednorazowy

Wersja od: 12 lipca 1921 r.

Art.  10.

Po § 11 wprowadza się § 11a z nagłówkiem i brzmieniem następującem:

"Dodatki do rent nieudolności i na starość. Pobierający rentę nieudolności, a znajdujący się w takim stanie bezradności, że stale potrzebują opieki drugiej osoby, otrzymują dodatek do renty w wysokości połowy tejże, przyczem jednak renta nieudolności łącznie z dodatkiem nie morę przekraczać przeciętnych policzalnych poborów rocznych w ciągu ostatnich 60 miesięcy wkładkowych, względnie krótszego czasu służby (ustęp drugi § 5).

Osoby, pobierające rentę nieudolności lub na starość, mają prawo do dodatków na każde dziecko do lat 18, niezarobkujące, w wysokości ¹/₆% renty, przyczem nie uwzględnia się kwoty rosnącej po upływie 120 miesięcy wkładkowych. Suma jednak tych dodatków nie może przekraczać kwoty zasadniczej renty. Ojcowie dzieci nieślubnych, nielegitymowanych i dzieci, pochodzących z małżeństwa, zawartego przez ubezpieczonego w czasie pobierania przezeń renty nieudolności lub na starość, nie mają z tytułu posiadania tych dzieci prawa do powyższych dodatków. Również nie mają prawa do tych dodatków ojcowie córek zamężnych".