Art. 2. - Zmiana i rozciągnięcie mocy obowiązującej dekretu z dnia 7 lutego 1919 r. o fundacjach i zatwierdzaniu darowizn i zapisów na cały obszar Państwa Polskiego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1947.66.400

Akt jednorazowy

Wersja od: 10 grudnia 1947 r.

Art.  2.

Moc obowiązującą dekretu, o którym mowa w art. 1, zmienionego w sposób tamże określony, rozciąga się na cały obszar Państwa Polskiego.

Równocześnie uchyla się moc obowiązującą wszystkich przepisów w przedmiotach unormowanych dekretem niniejszym, a w szczególności:

1) §§ 8, 32-43 i 49 tytułu XIX części drugiej powszechnego prawa krajowego, ogłoszonego w pierwszej redakcji patentem z dnia 5 lutego 1794 r., w drugiej zaś - patentem z dnia 11 kwietnia 1803 r.;

2) §§ 80-83 i 85-88 kodeksu cywilnego niemieckiego;

3) 1 art. 1-4, 5 § 2 i 6 pruskiej ustawy wykonawczej do kodeksu cywilnego niemieckiego z dnia 20 września 1899 r. (Zb. u. prusk., str. 177);

4) art. 4 i 5 rozporządzenia króla pruskiego z dnia 16 listopada 1899 r. w sprawie wykonania kodeksu cywilnego niemieckiego (Zb. u. prusk., str. 562);

5) reskrypt najwyższy z dnia 31 lipca 1762 r. co do obowiązku władz zebrania akt fundacyjnych i założenia ksiąg fundacyjnych;

6) dekret nadworny z dnia 16 grudnia 1819 r. o sposobie sporządzenia aktu fundacyjnego (Zbiór Kropatschka tom 42);

7) dekret kancelarii nadwornej z dnia 31 grudnia 1820 r. (Zb. u. p. austr. Nr 160);

8) dekret kancelarii nadwornej z dnia 12 lipca 1822 r. co do obowiązku płacenia odsetek od kapitałów fundacyjnych za czas od śmierci fundatora;

9) dekret kancelarii nadwornej z dnia 1 października 1823 r.;

10) dekret kancelarii nadwornej z dnia 16 listopada 1826 r. dotyczący skuteczności fundacji (Zb. u. p. austr. Nr 89);

11) dekret kancelarii nadwornej z dnia 21 maja 1841 r. (Zb. u. p. austr. Nr 69);

12) dekret kancelarii nadwornej z dnia 7 lipca 1841 r. co do kompetencji władz administracyjnych do przyjęcia, zmiany lub zniesienia fundacji;

13) dekret kancelarii nadwornej z dnia 26 lipca 1844 r. co do lokowania kapitałów zakładowych u osób prywatnych;

14) przepis pkt 7 najwyższego postanowienia z dnia 12 kwietnia 1852 r. ustanawiającego Ministra Spraw Wewnętrznych spadkobiercą kancelarii nadwornej, jako Ministerstwa dla spraw fundacyjnych;

15) przepis art. 3 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 16 stycznia 1928 r. o zniesieniu Tymczasowego Wydziału Samorządowego we Lwowie (Dz. U. R. P. Nr 7, poz. 40), o ile dotyczy szczególnych kompetencyj wojewody lwowskiego w zakresie spraw fundacyjnych;

16) przepis § 40 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 marca 1921 r. do ustawy z dnia 3 grudnia 1920 r. o tymczasowej organizacji władz administracyjnych drugiej instancji (województw) na obszarze b. Królestwa Galicji i Lodomerii, w księstwie krakowskim oraz na wchodzących w skład Rzeczypospolitej Polskiej obszarach Spisza i Orawy (Dz. U. R. P. Nr 39, poz. 234).

¹ Art. 2 ust. 2 pkt 3 zmieniony przez pkt 3 obwieszczenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 1 grudnia 1947 r. o sprostowaniu błędów (Dz.U.47.73.468).