§ 1. - Zgłaszanie mienia osób krajowych znajdującego się za granicą oraz mienia osób zagranicznych znajdującego się w kraju.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1984.15.67

Akt utracił moc

Wersja od: 17 marca 1984 r.

§  1.

1. Osoby krajowe, o których mowa w art. 2 pkt 1, 3 i 6 ustawy z dnia 22 listopada 1983 r. - Prawo dewizowe (Dz. U. Nr 63, poz. 288), zwanej dalej "ustawą", są obowiązane zgłosić Narodowemu Bankowi Polskiemu następujące rodzaje swojego mienia znajdującego się za granicą, a także jego utratę:

1) przedsiębiorstwa, ich oddziały i filie oraz udziały pieniężne i niepieniężne w spółkach,

2) gospodarstwa rolne, leśne, ogrodnicze i hodowlane,

3) inne nieruchomości nie stanowiące składników majątkowych przedsiębiorstw i spółek oraz gospodarstw wymienionych w pkt 2,

4) waluty obce, w tym wkłady na rachunkach bankowych, jeżeli ich równowartość przekracza 100.000 złotych; obowiązek zgłoszenia nie dotyczy:

a) walut obcych za granicą posiadanych na podstawie zezwolenia dewizowego,

b) walut obcych będących w dyspozycji osób krajowych wymienionych w art. 2 pkt 6 ustawy albo stanowiących przedmiot statutowej działalności polskiego banku dewizowego,

5) emitowane lub wystawione w walucie obcej akcje, obligacje, listy zastawne, jeżeli ich równowartość przekracza łącznie 100.000 złotych,

6) złoto i platynę w postaci stanowiącej wartość dewizową, jeżeli łączna waga czystego kruszcu każdego z tych metali przekracza ¹/₄ kg; obowiązek zgłoszenia nie dotyczy kruszców stanowiących przedmiot statutowej działalności polskiego banku dewizowego,

7) spadki lub zapisy testamentowe.

2. Wartość mienia oblicza się w złotych, z zastosowaniem obowiązującego w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej kursu walut obcych, przyjmując za podstawę obliczenia wartość nominalną mienia, a w razie jej braku lub niemożności ustalenia - jego wartość szacunkową, określoną z uwzględnieniem aktualnych cen w miejscu, w którym znajduje się mienie.