§ 7. - Zgłaszanie chorób zawodowych i ich stwierdzanie oraz dokumentacja, sprawozdawczość i statystyka tych chorób.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1968.14.86

Akt utracił moc

Wersja od: 5 września 1968 r.

§  7.

1. Stwierdzenie choroby zawodowej należy do wojewódzkich inspektorów sanitarnych (inspektorów sanitarnych miast wyłączonych z województw) albo do okręgowych inspektorów sanitarnych PKP w odniesieniu do pracowników kolejowych zakładów pracy.

2. Stwierdzenia choroby zawodowej dokonuje się na podstawie zgłoszenia rozpoznania choroby zawodowej i przeprowadzonego wywiadu środowiskowego w zakładzie pracy.

3. Wojewódzki inspektor sanitarny (inspektor sanitarny miasta wyłączonego z województwa) lub okręgowy inspektor sanitarny PKP w razie wątpliwości dotyczących ustalonego rozpoznania choroby zawodowej lub gdy takie rozpoznanie wpłynęło od zakładu innego niż określony w § 2 ust. 1, zwraca się o opinię do wojewódzkiej przychodni przemysłowej, a ponadto w razie potrzeby zwraca się o konsultację do właściwego instytutu medycyny pracy lub Instytutu Medycyny Morskiej.

4. Wojewódzki inspektor sanitarny (inspektor sanitarny miasta wyłączonego z województwa) obowiązany jest do powiadomienia o stwierdzeniu choroby zawodowej na formularzu według wzoru ustalonego przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej:

1) zakładu pracy zatrudniającego osobę, u której stwierdzono chorobę zawodową, oraz

2) terenowo właściwej wojewódzkiej (miejskiej) przychodni przemysłowej.

5. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio do okręgowych inspektorów sanitarnych PKP, z tym że o stwierdzeniu choroby zawodowej powiadamiają oni właściwą terenowo poradnię chorób zawodowych okręgowej (obwodowej) przychodni lekarskiej PKP.

6. Zakłady pracy po otrzymaniu zawiadomienia, o którym mowa w ust. 4 pkt 1, są obowiązane do zawiadomienia o tym inspektora pracy.