Art. 22. - Zatrudnienie i bezrobocie.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1991.106.457

Akt utracił moc

Wersja od: 1 listopada 1994 r.

Art.  22. 

1. Prawo do zasiłku nie przysługuje bezrobotnemu, który:

1) z przyczyn nie usprawiedliwionych nie stawił się w wyznaczonym terminie w rejonowym urzędzie pracy,

2) 37  odmówił bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniej pracy, przyuczenia do zawodu lub przekwalifikowania, wykonywania prac interwencyjnych lub robót publicznych,

3) przebywa za granicą lub pozostaje w innej sytuacji powodującej brak gotowości do podjęcia pracy; o fakcie wyjazdu za granicę bezrobotny jest zobowiązany zawiadomić urząd pracy,

4) porzucił pracę, powodując wygaśnięcie umowy o pracę, lub z którym umowa o pracę została rozwiązana bez wypowiedzenia z jego winy,

5) odmówił poddania się badaniom lekarskim mającym na celu ustalenie zdolności do pracy,

6) otrzymał pożyczkę lub kredyt na podjęcie działalności gospodarczej,

7) jest tymczasowo aresztowany,

8) 38  osiągnął w miesiącu wynagrodzenie lub dochód, przekraczające wynagrodzenie lub dochód, o których mowa w art. 2 ust. 2

9) odbywa zasadniczą albo okresową służbę wojskową, służbę wojskową w charakterze kandydata na żołnierza zawodowego, przeszkolenie wojskowe absolwentów szkół wyższych, zasadniczą służbę w obronie cywilnej lub służbę zastępczą,

10) pobiera rentę inwalidzką, rodzinną, świadczenie rehabilitacyjne albo otrzymał wynagrodzenie lub odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia po ustaniu stosunku pracy bądź uposażenie lub odprawę po ustaniu stosunku służbowego,

11) pobiera zasiłek wychowawczy po ustaniu stosunku pracy lub stosunku służbowego,

12) pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z małżonkiem osiągającym dochody przekraczające dwukrotnie przeciętne wynagrodzenie; nie dotyczy to przypadków, gdy dochód na członka rodziny nie przekracza 33% przeciętnego wynagrodzenia; dochód ten stwierdza się na podstawie zaświadczenia właściwego zakładu pracy lub urzędu.

2. Bezrobotny, o którym mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem przepisu art. 20 ust. 1 pkt 2, uzyskuje prawo do zasiłku:

1) po upływie 90 dni od dnia ponownego zgłoszenia się w rejonowym urzędzie pracy - w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 1 i 2,

2) od dnia zgłoszenia się w rejonowym urzędzie pracy - w przypadku wymienionym w ust. 1 pkt 3,

3) po upływie 90 dni od dnia zarejestrowania się w rejonowym urzędzie pracy - w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4,

4) od dnia przedłożenia w rejonowym urzędzie pracy orzeczenia lekarskiego o zdolności do wykonywania pracy - w przypadku wymienionym w ust. 1 pkt 5,

5) po spłacie pożyczki lub kredytu i zarejestrowaniu się w rejonowym urzędzie pracy - w przypadku wymienionym w ust. 1 pkt 6,

6) od dnia ustania okoliczności - w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 7, 9 i 12,

7) w miesiącu następującym po tym, w którym osiągnął wynagrodzenie - w przypadku wymienionym w art. 2 ust. 2 pkt 1,

8) po upływie okresu równego tylu miesiącom, ile wynosi iloraz osiągniętego dochodu netto i najniższego wynagrodzenia - w przypadku wymienionym w art. 2 ust. 2 pkt 2,

9) od dnia zarejestrowania w rejonowym urzędzie pracy po wygaśnięciu prawa do świadczeń lub upływu okresu, za który świadczenie wypłacono - w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 10 i 11.

3. Bezrobotni pobierający zasiłki są obowiązani składać rejonowemu urzędowi pracy co miesiąc oświadczenie o nieosiąganiu wynagrodzeń lub dochodu przekraczających granice określone w ust. 2 pkt 7 i 8. Niezłożenie oświadczenia powoduje utratę prawa do zasiłku.

³⁷ Art. 22 ust. 1 pkt 2 zmieniony przez art. 4 pkt 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o zmianie niektórych ustaw dotyczących zatrudnienia oraz zaopatrzenia emerytalnego (Dz.U.92.21.84) z dniem 10 marca 1992 r.

³⁸ Art. 22 ust. 1 pkt 8 zmieniony przez art. 1 pkt 6 ustawy z dnia 3 października 1992 r. (Dz.U.92.78.394) zmieniającej nin. ustawę z dniem 4 listopada 1992 r.